Λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης, που άφησε εποχή τα χρόνια της δικτατορίας για το ερμηνευτικό του ταμπεραμέντο και τις φιγούρες του στην «πίστα». Αποκλήθηκε «Τζόνι Χάλιντεϊ» της Ελλάδας. Μεγάλες του επιτυχίες τα τραγούδια Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια και Θα ζήσω ελεύθερο πουλί, που ακούγονται μέχρι σήμερα.
Ο Χρήστος Σύρπος, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου δούλεψε αρχικά ως υδραυλικός. Στο τραγούδι μπήκε με την προτροπή και τη βοήθεια του ρεμπέτη Κώστα Καπλάνη.
Στο διάστημα 1950 - 1967 τραγουδούσε «σεκόντο» (δεύτερη φωνή) και έπαιζε κιθάρα και μπαγλαμαδάκι δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού (Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια κ.ά.), τόσο στη δισκογραφία, όσο και στο πάλκο. Από το 1967 ξεκίνησε σόλο καριέρα με μεγάλη επιτυχία. Ήταν το πρώτο όνομα στα μαγαζιά της παραλίας (Δειλινά κλπ.) και διασκέδαζε τους θαμώνες τους μέχρι πρωίας. Είχε τη συνήθεια να τραγουδάει ξαπλωμένος ανάσκελα στην «πίστα», ενώ τον σκέπαζαν οι σωροί από τα σπασμένα πιάτα.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ήρθε στα μέσα του 1960 με το τραγούδι των Ζαφειρίου/Γαβαλά Να χαρείς τα μάτια σου καλέ. Στη συνέχεια, με τη χαρακτηριστική «κοφτή» ερμηνεία του θα αναβιώσει το Έμαθα πως είσαι μάγκας, Η Γάτα και θα συνεχίσει δυναμικά με το Πουλί, Στις ταβέρνες τριγυρνάς και Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια.
Μετά τη Μεταπολίτευση περιέπεσε σε αφάνεια, καθώς τα μουσικά γούστα είχαν αλλάξει. Κυρίαρχη θέση είχαν τώρα το πολιτικό τραγούδι και το ελαφρολαϊκό. Ο Χριστάκης ξεχασμένος τραγουδούσε για τα προς το ζην σε λαϊκό κέντρο της Καβάλας, όταν τον βρήκε το πρώτο εγκεφαλικό. Άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Ιουνίου 1981 στο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης. Η κηδεία του έγινε στην Καβάλα, με τη συνδρομή φίλων και θαυμαστών του.
