Μια ζωή σαν παραμύθι... Σύντομο. Οπως το είχε προβλέψει η Τσιγγάνα που διάβασε το χέρι της, πολλά χρόνια πριν, στο Τουρκολίμανο. «Η γραμμή της ζωής της είναι μικρή» έσκυψε και είπε στο αφτί της Αρετής, της φίλης της, αλλά εκείνη δεν της το αποκάλυψε ποτέ.
Η ζωή της Βίκυς Μοσχολιού. Μια ζωή γεμάτη νότες, χρωματισμένη από μια «φοβερή φωνή, σαν βιολοντσέλο». Από τότε που έτρεχε στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας του Αιγάλεω, της γειτονιάς όπου γεννήθηκε, ώς τις φτωχογειτονιές του Μεταξουργείου και στα χρόνια του μεροκάματου, όταν εργαζόταν ως κορδελιάστρα για να βοηθήσει την οικογένειά της. Από τα χρόνια της πρώτης νιότης, όταν ο Σταύρος Ξαρχάκος εμπιστεύθηκε στη «φρέσκια» φωνή της το «Ματωμένο φεγγάρι» της κινηματογραφικής ταινίας «Λόλα», ώς τη μεγάλη επιτυχία και τη δόξα. Και μετά ώς την αρρώστια που της έκοψε πρόωρα και άδικα το νήμα της ζωής. «Είμαι πολύ νέα, Θεούλη μου, σε παρακαλώ, χάρισέ μου τη ζωή!» προσευχόταν και παρακαλούσε η τραγουδίστρια στις στιγμές του μεγάλου πόνου. Αντεχε όμως. Με τη βοήθεια του Θεού στον οποίο πίστευε από πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή της. Εκείνη που «κάποτε φοβόταν να πει τη λέξη “καρκίνος”», όπως είχε εκμυστηρευθεί.
Στο βιβλίο της γραμματέας της και επιστήθιας φίλης της Αρετής Γκόρντον, που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού», ξετυλίγεται σελίδα-σελίδα το κουβάρι της ζωής της δημοφιλούς τραγουδίστριας με την καθαρή, λαϊκή φωνή. «Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Ξέρω ότι θα μείνω μέσα στις δισκοθήκες και τα σπίτια τους. Ξέρω ότι θα μείνω στην ψυχή και την καρδιά τους. Η μεγαλύτερη τιμή για μένα είναι η αγάπη του κόσμου» έλεγε μέχρι και λίγο πριν από το τέλος. Με ένα παράπονο, επειδή το καλό ελληνικό τραγούδι που η ίδια εκπροσωπούσε δεν ακουγόταν όπως παλιά.
No comments:
Post a Comment