Ζώντας με τη νόσο του

 Πάρκινσον: Η ιστορία

 της Jennifer

ARTISS VIA GETTY IMAGES

Η νόσος Πάρκινσον είναι μια χρόνια προοδευτικά εξελισσόμενη εκφυλιστική νόσος του εγκεφάλου που επηρεάζει την κυρίως την κίνηση, όπως εξηγεί το parkinson.gr.

Τα αίτια της νόσου παραμένουν άγνωστα ενώ δεν υπάρχει θεραπεία. Συνήθως εμφανίζεται στα 60 έτη ενός ανθρώπου και την νόσο παρουσιάζει περίπου το 1% των ανθρώπων.

Υπάρχουν όμως, φάρμακα, τρόποι αποτροπής της εξέλιξης (με τον χορό και την γυμναστική να είναι στην πρώτη θέση), αλλά και πολλές αισιόδοξες ιστορίες.

Μια από αυτές είναι της Jennifer Parkinson από την Αμερική.

Διαβάστε την ιστορία της:

«Στα 30 μου, η ζωή μου πήρε μια απότομη τροπή. Πρόσεξα ένα τρέμουλο στο δεξί μου χέρι όταν ο γιος μου ήταν 6 εβδομάδων και η κόρη μου 3 ετών. Θυμάμαι να πηγαίνω σε γυναικολογικό ραντεβού και να κάθομαι πάνω στο χέρι μου για να το σταματήσω να τρέμει.

Επειδή εργαζόμουν ως νοσοκόμα, το τρέμουλο δεν βοηθούσε στη δουλειά μου. Ζητούσα από άλλες νοσοκόμες να κάνουν ενέσεις γιατί το χέρι μου δεν ήταν σταθερό. Δεν μπορούσα ούτε εγώ να αναγνωρίσω τα γράμματά μου όταν έγραφα. Έπειτα, άρχισα να σέρνω το δεξί μου πόδι.

Όταν έμαθα τα νέα ήμουν 32 ετών, παντρεμένη και με δύο παιδιά ηλικίας 2 και 5 ετών. Ο νευρολόγος μου είπε ότι είχα Πάρκινσον πρώιμου σταδίου και παρότι με χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία, κατά μια έννοια ησύχασα που τουλάχιστον ήξερα πλέον τι με ταλαιπωρούσε. Μου είπε, βέβαια, ότι σε 10 χρόνια θα ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο και δεν θα μπορούσα να φροντίσω τα παιδιά μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

• 11η Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα για τη νόσο του Πάρκινσον

Προσπάθησα να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου, αλλά τα συμπτώματά μου απλώς χειροτέρευαν. Δεν μπορούσα να συνεχίσω τη δουλειά και σύντομα ήμουν άνευ συζύγου. Είχα μια επιλογή: είτε να αφήσω τη νόσο να πάρει τον έλεγχο της ζωής μου ή να το κάνω εγώ.

Ξεκίνησα ασκήσεις και μάλιστα μποξ. Με τη βοήθεια ενός προπονητή, πρωταθλητή του kickboxing, 15 λεπτά μετά, το σώμα μου ήταν σε πλήρη ακινησία. Αυτός όμως πίστευε σε μένα και δεν με άφηνε να τα παρατήσω.

Μια μέρα όπως πήγαινε να φέρει τα φάρμακά μου, του λέω, «Όχι, θα το δοκιμάσω χωρίς» και τότε κάναμε μια συμφωνία που μου λέει, «Δεν θα σου κάνω την ένεση παρά μόνο αν είσαι ακίνητη στο πάτωμα». Με κατεύθυνε στις ασκήσεις, τις δυσκολότερες που είχα κάνει ποτέ και ακόμη και χωρίς ένεση, ένιωθα καλύτερα από ποτέ. Τότε άρχισαν όλα να αλλάζουν. Άρχισε να υποχωρεί το τρέμουλο και το σώμα μου άρχισε να ακούει το μυαλό μου.

Παρότι η ζωή μου είχε αλλάξει εντελώς, η διάγνωση με οδήγησε σε ένα μονοπάτι για μια πιο υγιή, πιο δραστήρια ζωή. Τα τελευταία 9 χρόνια, πέρα από το μποξ, ανέβηκα το όρος Έτνα το 2014, ένα ενεργό ηφαίστειο και τρέχω στον μαραθώνιο 5 χλμ του Λος Άντζελες. Σε όλα, το κάνω υπέρ των ασθενών της Νόσου».