Απίστευτα μονοπάτια οδηγούν σε μια πανέμορφη ακρογιαλιά στο Πήλιο με άσπρα και ρόδινα βότσαλα! 

Ενας παράδεισος που συνδυάζει βουνό και θάλασσα για εξορμήσεις όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά και αγαπημένος προορισμός ακόμη και των πλέον «δύσκολων» ταξιδιωτών. Ενα από τα ωραιότερα περπατήματα στο  Πήλιο είναι το παλιό μονοπάτι που κατηφορίζει από τη  Τσαγκαράδα στην Νταμούχαρη, με την απίστευτη ακρογιαλιά που έγινε το σκηνικό για κάποια από τα γυρίσματα της διάσημης ταινίας Mamma mia.

Οι επισκέπτες της Νταμούχαρης μπορούν να φτάσουν με τα πόδια πατώντας πάνω στις γλυμμένες από τα χρόνια πέτρες. Η θάλασσα ακίνητη μόλις άγγιζε τα χοντρά χοχλάδια της νότιας ακρογιαλιάς. Πέτρινες φολιδωτές στέγες ξεπηδούσαν μέσα από τον ήσυχο ελαιώνα.

Στο λιμανάκι της Νταμούχαρης θα βρίσκονται λίγες βάρκες, ο βυθός σχεδόν πάντα αστράφτει σαν κρύσταλλο με βελούδινα ακίνητα φύκια. Η Νταμούχαρη είναι το μοναδικό φυσικό και ασφαλές λιμάνι της ανατολικής ακτής του Πηλίου. Και το μικρότερο επίσης. Από εδώ γινόταν το εμπόριο των γύρω χωριών  Τσαγκαράδα και Μούρεσι για πολλά χρόνια.

Στον κάβο υπάρχει το ερειπωμένο κάστρο που κτίστηκε από τους Ενετούς για να προστατεύει από τους πειρατές ένα σταθμό ταξιδιωτών και αποθήκες που είχαν φτιάξει στη Νταμούχαρη. Αργότερα –  πολύ μετά τους Ενετούς – τους χώρους αυτούς χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να φυλάνε τα προϊόντα που διακινούνταν από το λιμανάκι.Από το ‘70 και μετά άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός με την έλευση των Γερμανών, αλλά ποτέ δεν έγινε μαζικός. Η Νταμούχαρη παραμένει ένα γραφικό πηλιορείτικο ψαροχώρι. Το οποίο απολαμβάνουν ιδιαίτερα οι έχοντες σκάφος.

Ο βόρειος ορμίσκος είναι και σήμερα ένα λιμανάκι, όπου φιλοξενούνται πολύχρωμες ψαρόβαρκες και σκάφη αναψυχής. Στον οικισμό υπάρχουν παλιά και καινούργια γραφικά σπίτια, ξενώνες και δωμάτια, αλλά και λίγες ταβέρνες για φαγητό. Στην Νταμούχαρη το αυτοκίνητο φτάνει μέχρις ενός σημείου (το καλοκαίρι πιθανόν να υπάρχει πρόβλημα με το παρκάρισμα).

Το  Πήλιο έχει κάτι όμορφο να δώσει σε κάθε επισκέπτη του. Και η  Τσαγκαράδα είναι ένα από τα πανέμορφα σημεία που μπορούν να γίνουν ορμητήρια για την εξερεύνηση του βουνού των Κενταύρων.

Θάλασσα θες; Εχει. Ορεινές διαδρομές; Παραδεισένιες. Ωραία χωριά; Είκοσι τέσσερα. Παραδοσιακή κουζίνα θες; Πεντανόστιμη. Και μονοπάτια διάσημα και πανέμορφα, και ξενώνες με χρώμα και άποψη. Το  Πήλιοδύσκολα θα αφήσει παραπονεμένο ταξιδιώτη. Γι’ αυτό το αγαπούν όλοι. Η  Τσαγκαράδα και η γειτονιά της είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της πηλιορείτικης πολυμορφίας. Εχει εξαιρετικές παραλίες, γραφικότατους όρμους, καλοδιατηρημένα καλντερίμια, σπουδαία αρχιτεκτονική και μαγευτικά δάση. Αχ, αυτά τα δάση της… Οταν ο καλός Θεός έφτιαχνε το  Πήλιο είχε φαίνεται μεγάλο περίσσευμα και σκόρπισε χωρίς φειδώ καστανιές και οξιές και βελανιδιές και φλαμουριές στην ανατολική πλευρά του βουνού. Και όταν ήρθαν εδώ οι άνθρωποι τον 16ο αιώνα, ανηφορίζοντας από τις ακτές της Φακίστρας και της Καραβοστασιάς για να φτιάξουν την Τσαγκαράδα, έχτισαν εκκλησίες για να δοξάζουν το όνομα του Θεού, αλλά, μεταξύ μας, μάλλον τους βγήκε η πίστη να κάνουν κατοικήσιμο το άγριο δάσος.

Η  Τσαγκαράδα είναι το πιο αραιοκατοικημένο χωριό του Πηλίου. Είναι τέσσερις γειτονιές: οι Ταξιάρχες, η Αγία Κυριακή, ο Αγιος Στέφανος και η -ανέκαθεν κεντρικότερη- Αγία Παρασκευή. Μια ερμηνεία για το σκόρπισμα λέει ότι οι Τσαγκαραδιώτες επιχειρηματίες γυρίζοντας από την Αίγυπτο -όπου δραστηριοποιήθηκαν επιτυχώς στο εμπόριο καπνού και βαμβακιού από τον 19ο αιώνα- αγόραζαν μεγάλες ιδιοκτησίες και έχτιζαν τα αρχοντικά τους.

Αργότερα, ολόγυρα δημιουργούνταν μικρότερα σπίτια και μετά ολόκληρες γειτονιές. Ετσι είναι και σήμερα. Εκεί που πας και βλέπεις μόνο καστανιές, τσουπ ξεφυτρώνει μια κρυμμένη γειτονιά. Τα περισσότερα είναι θαυμάσια σπίτια και συνδυάζουν νεοκλασικά στοιχεία με ανατολίτικα, αφού οι Αιγυπτιώτες κτήτορές τους αγαπούσαν τον εκλεκτικιστικό ρυθμό της εποχής.

Η χαρά του πεζοπόρου είναι η διαδρομή από την Αγία Παρασκευή ώς την Νταμούχαρη. Υπέροχη και εύκολη διαδρομή (ώς τον γραφικότατο όρμο με τις πέτρινες φολιδωτές στέγες που ξεπηδούν μέσα από τον ελαιώνα.

Το χωριό Μούρεσι είναι και αυτό κάπως σκόρπιο, χαμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση. Ο Κισσός όμως είναι το πιο συμπαγές χωριό της γειτονιάς. Η Αγία Μαρίνα, η πιο εντυπωσιακή εκκλησία της περιοχής. Οι τοιχογραφίες είναι του Κωνσταντίνου Παγώνη από τους Χιονάδες Ηπείρου. Σε έναν από τους ξύλινους τρούλους (είναι σκαλισμένοι εσωτερικά, αφού οι Τούρκοι τότε απαγόρευαν τρούλους στην περιοχή) υπάρχει ζωγραφισμένος ο Θεός! Το τέμπλο, από ξύλο φλαμουριάς, είναι ντυμένο με καθαρό χρυσό. Ντόπιο χρυσό, απ’ τον οποίο πήρε το όνομά του το χωριό. Χρυσός = Κ’σός, Κισσός. Τα μεταλλεία λειτουργούσαν ως το 1890, όταν οι εργάτες ανατίναξαν τις στοές γιατί έμειναν απλήρωτοι.

Πως θα πάτε

Η Νταμούχαρη βρίσκεται κάτω από το διάσημο χωριό  Τσαγκαράδα. Ως τη θάλασσα καταλήγει καλός ασφαλτόδρομος. Η  Τσαγκαράδα απέχει 47 χλμ. από το Βόλο. Θα έρθετε εδώ οδικώς μέσα από φανταστικές διαδρομές στα δάση του Πηλίου.

Τιp: Μην παραλείψετε να αγοράσετε γλυκά κουταλιού και μαρμελάδες από τον Γυναικείο Αγροτοτουριστικό Συνεταιρισμό Ζαγοράς, όλα φτιαγμένα με τις παραδοσιακές συνταγές που περνούν από γενιά σε γενιά. Αγοράστε τα φημισμένα σε όλη την  Ελλάδα λουλούδια του Πηλίου, γαρδένιες, καμέλιες, ορτανσίες, μηλίτσες, και αν φυσικά, η εποχή το επιτρέπει, μήλα.