Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η δεκαετία του ’60
η καλύτερη μεταπολεμικά
για την Θεσσαλονίκη

Η δεκαετία του ’60 ήταν η πιο δημιουργική, η πιο παραγωγική, η πιο ψυχαγωγική, μεταπολεμικά στην Θεσσαλονίκη.
Τον Σεπτέμβριο του 1960 λειτουργεί για πρώτη φορά η τηλεόραση στην Ελλάδα, όταν η ΔΕΗ διεκδικώντας την οργάνωση και λειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης δημιουργεί το πρώτο στούντιο στον χώρο του περιπτέρου της στην ΔΕΘ. Πέντε χρόνια αργότερα στον χώρο της ΔΕΘ λειτουργεί ο πρώτος ιδιωτικός σταθμός, η «Τηλεόρασις Θεσσαλονίκης», με εμπνευστή τον διαφημιστή Στέλιο Πανέτσο.
Τον Απρίλιο του ’64 η νεολαία της Θεσσαλονίκης εμπνευσμένη από τις επεισοδιακές συναυλίες των Μπητλς και των Ρολλινγκ Στοουνς ανακαλύπτει στο θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών το συγκρότημα «Φορμιγξ» (με οργανίστα τον 20χρονο τότε Βαγγέλη Παπαθανασίου) και για πρώτη φορά μια συναυλία περνάει στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων προβάλλοντας σκηνές υστερίας.
Οι «Φορμιγξ» επιστρέφουν θριαμβευτικά τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στο «Αλεξάνδρειον Μέλαθρον», όπου σημειώθηκε το αδιαχώρητο και σημειώθηκε νέο σκηνικό υστερίας.
Ήδη η Θεσσαλονίκη είχε απογειωθεί με την καθιέρωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι από το 1962 του Φεστιβάλ Τραγουδιού – και τα δύο με οργανωτή την ΔΕΘ.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης έχει το δικό της συγκρότημα – και τον δικό της πειρατικό σταθμό. Και η Θεσσαλονίκη φέρνει τα πάνω κάτω όταν οι νεαροί «Ολύμπιανς» καθιερώνουν τον ελληνικό στίχο στο ρεπερτόριο τους και γράφουν ιστορία. Τους ακολούθησαν κι άλλα γκρουπ της Θεσσαλονίκης που, επίσης, πίστεψαν στην δύναμη του ελληνικού στίχου – αντίθετα με τα γκρουπ της Αθήνας. Οι «Στραιηντζερς» και οι «Απταϊτ», οι «Βόρειοι» και οι «Μονκς» και δεκάδες άλλοι.
Όλο αυτό το διάστημα οι Θεσσαλονικείς δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στο ιταλικό – όπως και στο γαλλικό τραγούδι. Το «Πικαντιλλυ», το «Λουξεμβούργο» και η «Ιφιγένεια», κλαμπ της μόδας τότε, φέρνουν εξαιρετικές ιταλικές ορχήστρες και τα ιταλικά τραγούδια γίνονται πρώτα επιτυχία στην Θεσσαλονίκη (όπως το «A casa d’ Irene» του 1964) και μετά στην Αθήνα.
Έρχονται για εμφανίσεις στην Θεσσαλονίκη και προκαλούν σεισμό ο Τζοννυ Χαλλινταιη και η Συλβί Βαρταν κι αργότερα ο Αλ Μπανο και η Ρομινα Παουερ, η Παττυ Πραβο, ο Ροκυ Ρόμπερτς, ο Σέρτζιο Εντριγκο, ο Ντομενικο Μοντουνιο, η Νταλιντα, η Μαρι Λαφορέ, κ.α.
Παράλληλα με την έντονη νυκτερινή ζωή, τις συναυλίες, τις παραστάσεις υπάρχει και η κοινωνική ζωή. Οι κοσμικές χοροεσπερίδες έφθασαν στο απόγειο τους στη δεκαετία του ’60. Οι χοροί των Ανεμώνων, Χρυσού Τριφυλλιού, των αποφοίτων του «Ανατόλια» και μερικοί άλλοι προσελκύουν πολύ κόσμο, ενώ οι κυρίες και δεσποινίδες προετοιμάζονται για μήνες ολόκληρους στις μεγάλες μοδίστρες της εποχής, που απαιτούσαν πρόβες ατελείωτες και προσθήκες-αφαιρέσεις.
Μέχρι και χορό ντεμπυταντ οργάνωσε το Άσυλο του Παιδιού σε συνεργασία με τον «Ελληνικό Βορρά» που έγινε μόνο μια φορά και για πρώτη-ίσως και τελευταία φορά-οι νεαροί κύριοι τότε έραψαν «σμόκιν».