Friday, January 11, 2019

Η ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

DELICADO
Η σύνθεση του Βραζιλιάνου Waldyr Azevedo “Delicado” φθάνοντας το 1952 στις ΗΠΑ έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία σε τέσσερις εκτελέσεις. Με τους Percy Faith (1/52), Stan Kenton (25/52), Ralph Flanagan (26/52), Dinah Shore (με την ορχήστρα Henri Rene – 28/52). Επίσης ηχογραφήθηκε από τις ορχήστρες Stanley Black, Frank Cordell, κ.α. Η εκτέλεση του Faith ξεχώρισε για ένα επιπλέον λόγο, για τον διαφορετικό τρόπο του τσέμπαλου που παίζει ο Stan Freeman.



DARK   TOWN   STRUTTERS’   BALL
Ο συνθέτης – στιχουργός Shelton Brooks, που γεννήθηκε στο Amesburg του Καναδά στις 4 Μαίου 1886 και πέθανε στο Λος Άντζελες στις 6 Σεπτεμβρίου 1975, μεγάλωσε στο Ντητρόιτ και άρχισε την καριέρα του ως πιανίστας, παίζοντας ragtime. Αργότερα εμφανίστηκε στην επιθεώρηση ως κωμικός μιμούμενος τον Bert Williams. Η συνθετική του επιτυχία αρχίζει το 1910 με το “Some of these days” που τραγούδησε πρώτη η Sophie Tucker. Το 1916 γράφει το “Walkin’ the dog” και το 1917 το “(At the) Dark town strutters’ ball”. Το τελευταίο παρουσιάστηκε σε επιθεώρηση από τους Benny Fields, Ack Salisbury, Benny Davis. Ήταν μια απίστευτη επιτυχία. Πούλησε τρία εκατομμύρια παρτιτούρες. Και παραμένει ακόμα το αγαπημένο κομμάτι των ορχηστρών που παίζουν dixieland jazz. Από τις επτά δημοφιλείς εκδόσεις του “Darktown Strutters’ Ball”, σε διάφορες περιόδους, η τελευταία ανήκε στον Ιταλοαμερικάνο τραγουδιστή και κιθαρίστα Lou Monte, με συνοδεία της ορχήστρας Hugo Winterhalter (7/54). Το τραγούδι αρχίζει με την μελωδία του “O sole mio” πριν περάσει στο δικό της μουσικό θέμα. Η σύνθεση είναι ερμηνευμένη και στα αγγλικά και στα ιταλικά. Ο τίτλος αναφέρεται σε χοροεσπερίδα στην συνοικία των μαύρων μιας πόλης. 



DELICIOUS
Στην δεκαετία του ’50 ήταν δημοφιλέστατη μια σειρά κινουμένων σχεδίων με ήρωα τον πρεσβύωπα “Mr. Magoo”. Η φωνή του ανήκε στον ηθοποιό Jim Backus, που γεννήθηκε το 1913 και πέθανε από πνευμονία το 1989. Ο Backus εμφανίστηκε το 1964-66 στην τηλεοπτική σειρά “Gilligans’ Island”, ενώ από το 1949 παίζει στον κινηματογράφο, σε ταινίες όπως «Επαναστάτης χωρίς αιτία» (1955), όπου υποδύεται τον πατέρα του James Dean ή “It’s a mad mad mad world” (1963). Ηχογράφησε, επίσης, μερικούς δίσκους και το 1958 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του “Rocks on the roof”. Ανάμεσα στους δίσκους που ηχογράφησε είναι το απολαυστικό “Delicious”, όπου τον συνοδεύει το συγκρότημα Appleknocker & His Group και μια απροσδιόριστη γυναικεία φωνή, που στην ετικέτα αναφέρεται ως «Φίλη» (40/58).



DESERT   SONG,  The
Στο τέλος της πρώτης πράξης του θεατρικού μιούζικαλ “The desert song” (1926) ο ήρωας προσπαθεί να παρασύρει την πρωταγωνίστρια να τον ακολουθήσει στην έρημο και την πείθει τραγουδώντας αυτή την εγκεφαλική, παθιασμένη άρια. Στις τρεις κινηματογραφικές εκδόσεις του έργου την ερμηνεύουν: το 1929 ο John Boles και η Carlotta King, το 1943 ο Dennis Morgan και η Irene Manning και το 1953 ο Gordon Mac Rae και η Kathryn Grayson. Σε δίσκους έγινε επιτυχία μόνο το 1927 χάρη στον Nat Shilkret αλλά υπάρχει και μία άλλη ηχογράφηση που ζευγαρώνει φωνητικά την Kathryn Grayson με τον Tony Martin.



DON’T   CRY   BABY
Δημιουργία του 1929 που έγραψαν οι Stella Unger, Saul Bernie, James P. Johnson. Πρώτοι την ηχογράφησαν οι Erskine Hawkins και Lucy Millinder. Σε δίσκους είχε επιτυχία μόνο η ηχογράφηση του Erskine Hawkins (1943) με ερμηνευτή τον Jimmy Mitchell – η ετικέτα αναφέρει ως δημιουργούς τους Sam Lowe – Jimmy Mitchell. To “Don’t cry, baby” ηχογράφησαν, επίσης, οι: Count Basie, Tony Bennett, James Brown, Etta James, Ray Charles, Nat “King” Cole, Les Paul, Bessie Smith, Bob Wills, Aretha Franklin, κ.α. Ένα άλλο (;) “Don’t cry baby” των Lowe – Mitchell έχουν ηχογραφήσει οι Lucky Millinder (1944), Jimmy Scott, κ.α.



DON’T   GET   AROUND   MUCH   ANYMORE
“Never no lament” (lament=θρήνος, πένθος, λύπη) ήταν ο αρχικός τίτλος της σύνθεσης που έγραψε ο Duke Ellington και ηχογράφησε στις 4 Μαίου 1940 με κύρια σόλο από τους Johnny Hodges (άλτο και σοπράνο σαξόφωνο), Cootie Williams (τρομπέτα), Lawrence Brown (τρομπόνι). Ο ίδιος ο μαέστρος ήταν στο πιάνο. Αυτή τη μελωδία την ξαναηχογράφησε ο Ellington το 1943, αφού ο Bob Russell έγραψε στίχους με νέο τίτλο “Don’t get around much anymore”. Τρεις εκτελέσεις ξεχώρισαν: των Ink Spots (2/43) και του Glen Gray (7/43) που ήταν φωνητικές και του Duke Ellington (8/43) που ήταν οργανική. Η σύνθεση ξανάγινε επιτυχία από τους Tab Hunter (74/57) και Belmonts (57/61). Υπάρχει μια ακόμα εκτέλεση του τραγουδιού από την ορχήστρα Ellington με ερμηνευτή τον Al Hibbler.



DRUM   BOOGIE
Στην ταινία του 1941 “Ball of fire” (μια διαφορετική έκδοση της “Χιονάτης και των επτά νάνων”, όπου πρωταγωνιστούν ο Gary Cooper και η Barbara Stanwyck, ακούγεται το “Drum boogie”. Το τραγουδά η Stanwyck, την συνοδεύει η ορχήστρα του Gene Krupa και στο τέλος ο μαέστρος και ντράμερ παίζει ένα αξέχαστο σόλο χρησιμοποιώντας σπίρτα. Η σύνθεση αποτελεί διασκευή – προσαρμογή μιας μουσικής ιδέας του Roy Eldridge με τίτλο “Rare back” από τον Gene Krupa. Ο Eldridge, σπουδαίος τρομπετίστας της τζαζ, ήταν με την ορχήστρα του Krupa από το 1941-43 και ως τρομπετίστας και ως τραγουδιστής. Το 1944-45 ήταν με την ορχήστρα Artie Shaw κι αργότερα με την Ella Fitzgerald. Ο Gene Krupa (1909-73) που ήταν απαράμιλλος ντράμερ είχε μοναδικό αντίπαλο τον Buddy Rich στην περίοδο ευημερίας των μεγάλων ορχηστρών. Απέκτησε τη φήμη του, από το 1934-38, όταν ήταν με την ορχήστρα του Benny Goodman. Από το 1938-50 είχε 27 προσωπικές επιτυχίες. Το “Drum boogie” έκανε επιτυχία μόνο ο Gene Krupa με ερμηνεύτρια την Irene Daye (26/41). H Daye, που πέθανε το 1971, σε ηλικία 53 χρόνων, τραγούδησε με τις ορχήστρες Mal Hallett, Gene Krupa (1938-41), Charlie Spivak – με τον τελευταίο παντρεύτηκε αργότερα.



DON’T   BE   THAT   WAY
Όταν το 1934 ηχογραφήθηκε ως οργανική η σύνθεση “Don’t be that way” από τον Chick Webb & His Orchestra είχε την υπογραφή του Edgar Sampson, ως συνθέτη κι ενορχηστρωτή. Τέσσερα χρόνια αργότερα όταν έγινε δίσκος από τον Benny Goodman, προστέθηκαν άλλα δύο ονόματα στους αποδέκτες των πνευματικών δικαιωμάτων – του στιχουργού Mitchell Parish και του Goodman, ως συνθέτη. Συνηθιζόταν εκείνη την εποχή από τα μεγάλα ονόματα του πενταγράμμου να ηχογραφούν συνθέσεις, μόνο εφόσον οι δημιουργοί μοιράζονταν τα κέρδη από τα πνευματικά δικαιώματα μαζί τους. Πάντως στον δίσκο του Goodman η ενορχήστρωση ήταν του Sampson. Στην σύνθεση της ορχήστρας εκτός από τον μαέστρο στο κλαρινέτο, συμμετείχαν οι τρομπετίστες Harry James, Ziggy Elman, Chris Griffin, ο ντράμερ Gene Krupa κ.α. (1/38).



D – O – D – G – E – R – S   SONG
O Danny Kaye ήταν θαυμαστής των Brooklyn Dodgers, ακόμα κι όταν η περίφημη αυτή ομάδα του μπέισμπολ μετακόμισε στο Λος Άντζελες. Έτσι το 1962, σε στίχους της συζύγου του Sylvia Fine ηχογραφεί τη σύνθεση “D-o-d-g-e-r-s song (Oh, really? No, O’Malley)”. Οι στίχοι αναφέρονται σε αγώνα μεταξύ των Dodgers και των Giants. Ο περίφημος κωμικός του κινηματογράφου είναι για άλλη μια φορά απολαυστικός στον τρόπο που τραγουδά, μιμείται, σατιρίζει.



DOES   YOUR   CHEWING   GUM   LOSE   ITS   FLAVOR   
(ON   THE   BEDPOST   OVERNIGHT?)
Οι στιχουργοί Billy Rose – Marty Bloom σε συνεργασία με τον συνθέτη Ernest Breuer έγραψαν το 1924 ένα κωμικό τραγούδι με τίτλο “Does the spearmint lose its flavour on the bedpost overnight?”, που έκαναν την ίδια χρονιά επιτυχία σε δίσκο οι Ernest Hare & Billy Jones. Μετά από 35 χρόνια την ίδια μελωδία με μικρές αλλαγές στους στίχους την ηχογραφεί στην Βρετανία ο Lonnie Donegan και την κάνει επιτυχία (3/59). Κυκλοφορεί και στις ΗΠΑ, αλλά περνάει απαρατήρητη. Το 1961 ο ντισκ τζόκεϊ Arnie Ginsburg του σταθμού WMEX της Βοστόνης παίρνει μια κόπια του δίσκου, που του έστειλαν δύο Άγγλοι φίλοι του και αρχίζει να την παίζει. Τότε οι Αμερικανοί προσέχουν το τραγούδι που γίνεται η μεγαλύτερη επιτυχία (5/61), από τις τρεις του ερμηνευτή στις ΗΠΑ, μεταξύ 1956-61. O Donegan γεννήθηκε το 1931 στην Γλασκόβη της Σκοτίας. Το 1954 ήταν μέλος της μπάντας του Chris Barber. Στη συνέχεια με το συγκρότημα του (Skiffle Group) καθιερώνεται ως ο «Βασιλιάς του Skiffle» στην Βρετανία. Στην εποχή του rock΄n΄roll (μετά το 1955) το “Does your chewing gum lose its flavor” είναι ένας από τους 14 μεγαλύτερους σε μήκος τίτλους τραγουδιού. Το Νο1 ανήκει στον Ray Stevens (Jeremiah Peabody’s, etc).



DID   YOU   SEE   JACKIE   ROBINSON   HIT   THAT   BALL?
Το 1947 ο Jackie Robinson (1919-72), χάρη στην θαρραλέα απόφαση του προπονητή της ομάδας Brooklyn Dodgers, έγινε ο πρώτος μαύρος που έπαιζε σε μεγάλη ομάδα του μπέιζμπολ. Έμεινε στην ίδια ομάδα σ’όλη τη διάρκεια της αθλητικής καριέρας του από το 1947-56. Το 1981 ο Robinson έγινε θέμα μιούζικαλ που παίχθηκε στο Μπρόντγουεη με τίτλο “The First” (κράτησε μόνο 37 μέρες). Το 1949 ο νέγρος τραγουδιστής και διευθυντής ορχήστρας Buddy Johnson (1915-77) συνθέτει το “Did you see Jackie Robinson hit that ball?”, το ηχογραφεί και το κάνει επιτυχία (17/49). Την ίδια χρονιά το ηχογραφεί η ορχήστρα του Count Basie, με φωνητικά Taps Miller.



DIPSY   DOODLE
Η ικανότητα του Larry Clinton ως ενορχηστρωτή και συνθέτη αυξανόταν στα μέσα της δεκαετίας του ’30, προετοιμάζοντας το έδαφος για την δημιουργία της δικής του ορχήστρας. Όταν η σύνθεση του “The dipsy doodle” έγινε μεγάλη επιτυχία από τον Tommy Dorsey (1/37) και τον Russ Morgan (2/37) αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα. Το 1937 έχει την δική του μπάντα με ερμηνεύτρια την Bea Wain και μια από τις πρώτες επιτυχίες του είναι το “My reverie”, διασκευή της σύνθεσης του Debussy “Reverie” (1895). Μεταξύ του 1937-48 είχε 38 προσωπικές επιτυχίες. Το “Dipsy doodle”, που ξανάφερε στην επικαιρότητα ο Tommy Dorsey (21/43) και αργότερα ο Johnny Maddox (15/53), ηχογραφήθηκε από τον Larry Clinton με ερμηνεύτρια την Bea Wain σε μια κεφάτη, δροσερή, ευτυχισμένη έκδοση – που, όμως, δεν έγινε επιτυχία.


No comments:

Post a Comment