ΓΑΥΔΟΣ-Ο παράδεισος κατασκηνωτών & γυμνιστών Ένα μέρος με εξωπραγματικές παραλίες, ήσυχα χωριουδάκια και αίσθηση απομόνωσης. Είναι το μέρος που απολαμβάνει το status του νοτιότερου σημείου της ευρωπαϊκής ηπείρου, πιο χαμηλά και από τη  Μάλτα ή το Γιβραλτάρ και που έχει εξελιχθεί σε προπύργιο των free campers και των γυμνιστών. Είναι ένας παράδεισος, που τον απολαμβάνουν τον χειμώνα μια χούφτα κάτοικοι, ο αριθμός των οποίων δεν φτάνει καν τριψήφιο νούμερο, περιμένοντας τους σταθερούς επισκέπτες τους τα καλοκαίρια, οπότε βλέπουν τον πληθυσμό να εκατονταπλασιάζεται. Τριγυρνώντας στη Γαύδο Στο νησί φτάνεις με τον «Δασκαλογιάννη», το πλοίο της γραμμής που συνδέει τη Γαύδο με τη Χώρα των Σφακίων και την Παλαιοχώρα. Λίγες δεκάδες άνθρωποι επιβιβάζονται στο κατάστρωμα, και γίνονται μια παρέα, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για τον προορισμό – οι περισσότεροι προφανώς επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στο νησί και γνωρίζουν τα κατατόπια. Δύο με δυόμιση ώρες, καλώς εχόντων των ανέμων, χρειάζεται το πλοίο για να φτάσει στον Καραβέ, το μικρό λιμάνι της Γαύδου με τα δύο μαγαζάκια και τα τοπικά λεωφορεία να περιμένουν για να μεταφέρουν τους σκηνίτες στις δύο δημοφιλέστερες παραλίες, τον Αη Γιάννη και το Σαρακήνικο. Σε τέσσερις-πέντε μικρούς οικισμούς είναι διάσπαρτα τα χαμηλά σπιτάκια των μόνιμων κατοίκων, απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό τοπίο: Το Καστρί, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, η Άμπελος, το Ξενάκι και τα Βατσιανά. Στις διαδρομές μεταξύ τους, η ιδιαίτερη φύση της Γαύδου απλώνεται ολόγυρα: Από τους γυμνούς χωματόδρομους και το άγριο τοπίο, ξαφνικά ξεπετάγεται ένα μικρό δάσος από κέδρους. Πίσω από τις αμμοθίνες των παραλιών, φουντώνουν σπάνιοι αβόρανοι, πεύκα, ρείκια και θρούμπια που μοσχομυρίζουν, όλα τους προστατευμένα με την σφραγίδα του Natura 2000. Και κάπου μέσα στις φυλλωσιές τους, βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες είδη πτηνών που κάνουν την τελευταία ευρωπαϊκή στάση τους πριν μεταναστεύσουν προς την  Αφρική ή πριν επιστρέψουν προς τον Βορρά. Εδώ φωλιάζουν και οι μεσογειακές θαλάσσιες χελώνες και οι φώκιες, κάπου ανάμεσα στην Γαύδο και τη Γαυδοπούλα, το μικρό «αδερφάκι» του νησιού.