*Ηταν μια εξαιρετικη συναυλια στο καταμεστο Μεγαρο Μουσικης.Η 18μελης ορχηστρα τζαζ που φερει το ονομα του σπουδαιου Καουντ Μπαιησυ ειχε τον εκπληκτικο ηχο που περιμεναμε με σολιστες-μουσικους τον ένα καλυτερο από τον άλλο που δοθηκε στον καθενα ευκαιρια για ένα η δυο σολο.Ηταν μια συναυλια πνευστων κατά κυριο λογο,που κερδιαν το ακροατηριο από την πρωτη στιγμη και δικαιωσαν την υπεροχη ακουστικη της αιθουσας.Κριμα που η ιδιαιτερων δυνατοτητων δυναμικη φωνη της Καρμεν Μπραντφορντ περιοριστηκε σε τρια τραγουδια,ξεκινωντας με το φημισμενο This can’t be love των Hart/Rodgers,συνθεση του 1938,συνεχιζοντας με με την δημιουργια του 1954 Young and foolish κι ολοκληρωθηκε με ένα που δεν μπορεσαμε να προσδιορισουμε τον τιτλο του.Ηορχηστρα διαλεξε πληθος δημιουργιων,όπως In a mellow tone/Way out west /Kansas City chant…Τα περισσοτερα ηταν αγνωστα,όπως όλα τα οργανικα κομματια .Για το φιναλε κρατησαν τα καλυτερα One o’clock jump και το μαγικο April in Paris,δισκογραφικη επιτυχια του Καουντ.
Ο μαεστρος Μπιλ Χιουζ,πρωην ντραμμερ,ηταν από μια άλλη σχολη.Εχοντας ένα καλοκουρδισμενο συνολο,από ισαξιους μουσικους,ελαχιστα χρησιμοποιουσε τα χερια του –για σβησιμο ηχου η παραταση της εντασης.Με το βλεμμα του ηλεγχε την κατασταση κι όταν δεν χρειαζοταν,ιδιως στα σολο,αποτραβιοταν στην σκοτεινη ακρη της σκηνης.Στο μικροφωνο πλησιαζε ειτε για να εκφωνησει τους τιτλους των τραγουδιων(δυστυχως πανω στα χειροκροτηματα κι ετσι δεν ακουγοταν) ειτε για να παρουσιασει τους απιστευτους σολιστ.
Και μονο αυτή αν ηταν η μοναδικη συναυλια το φεστιβαλ τζαζ δικαιωσε την παρουσια του και φετος με αριστα.
No comments:
Post a Comment