Πριν δύο μήνες η κρατική τηλεόραση είχε προβάλει σε επανάληψη, ένα ντοκιμαντέρ για τα νησιά Φερόες. Τα νησιά Φερόες, βρίσκονται στον βόρειο Ατλαντικό ωκεανό ανάμεσα στη Σκωτία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία. Στο ντοκιμαντέρ, παρουσίαζαν την καθημερινότητα των κατοίκων. Πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν τους δύσκολους μήνες του χειμώνα αλλά και πως λειτουργούσαν τα σχολεία τους. Όλα τα νησάκια που παρουσίασε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, είχαν σχολεία. Όλα. Ακόμη κι αυτά με τέσσερις μαθητές. Τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα και παρακολουθούσαν κανονικά το πρόγραμμα των μαθημάτων τους. Χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθούν σε μεγαλύτερη πόλη. Αυτό θα γινόταν μόνο κατά την περίοδο των σπουδών τους. Το πιο συγκλονιστικό όμως, αυτό που με έβαλε σε σκέψεις ήταν πώς ένας μαθητής παρακολουθούσε μάθημα βιολιού μέσω skype. Το μυαλό μου αμέσως ταξίδεψε στα δικά μας νησιά. Και πιο συγκεκριμένα στο μικρό σχολείο των Αρκιών. Με μια δασκάλα κι ένα μαθητή. Η Μαρία Τσιαλέρα είναι μια δραστήρια δασκάλα και αφού κατάφεραν με τη βοήθεια της Άννας από τη Λέρο, να προχωρήσουν σε μαθήματα Αγγλικών μέσω skype, σκέφτηκα πώς και η μουσική θα βοηθούσε το μικρό Χρήστο. Ήμουν σίγουρη ότι με τη βοήθεια του κόσμου και με τη συνεργασία της Μαρίας, που είναι πάντα ανοιχτή σε δράσεις, θα μπορούσε να σταθεί ένα τέτοιο project.
Πολύ γρήγορα όμως έπεσα από το συννεφάκι μου. Η επικοινωνία τον τελευταίο καιρό με τα Δωδεκάνησα ήταν αρκετά δύσκολη. Όπως και τα προβλήματα. Μετά από δύο μήνες απουσίας της Δασκάλας και ανησυχίας από μέρους μας, εμφανίστηκε. Αρκετά κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Αλλά όπως πάντα ευδιάθετη και χωρίς να χάνει το χιούμορ της. «Φέτος έχει πολλές καταρρακτώδεις βροχές. Και φυσικά τα ρυάκια του νερού στους εσωτερικούς τοίχους της αίθουσας κελαρύζουν και οι σταγόνες της βροχής από την οροφή του σχολείου μας, χορεύουν ρυθμικά πάνω από τα κεφάλια μας και πλατσουρίζουμε στις λιμνούλες του δαπέδου». Αυτό ήταν το σχόλιο της Μαρίας για τα προβλήματα που μόλις ξεκίνησαν με τον ερχομό του 2019. Και συνεχίζει: «Στο σχολείο μας , όλος ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός ήταν για πάρα πολλές ημέρες εκτός λειτουργίας, γιατί ήταν μούσκεμα όλοι οι τοίχοι και οι πρίζες…». Το καινούριο κλιματιστικό που δόθηκε ως δωρεά στο σχολείο, δε δούλεψε ποτέ. Γιατί ένας ηλεκτρολόγος τους ενημέρωσε πως μάλλον κάτι κάηκε στις πλακέτες του από τον κεραυνό που είχε πέσει κατά την διάρκεια των εορτών με αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλές συσκευές.
Οι καταστροφές στο Δημοτικό Σχολείο Αρκιών.
Μία δασκάλα κι ένας μαθητής, εκεί στην άκρη του Αιγαίου, στους Αρκιούς. Που σηκώνουν κάθε μέρα την ελληνική σημαία, προσπαθούν να επιβιώσουν και να δουλέψουν με αισιοδοξία. Μέσα σε απίστευτα ανθυγιεινές και αντίξοες συνθήκες. Αντί να απασχολούν το μυαλό τους μόνο με τη γνώση, είναι αναγκασμένοι να κάνουν μάθημα μέσα στην υγρασία. Σε ένα ακατάλληλο περιβάλλον και επικίνδυνο για τη ζωή τους. Το κράτος για άλλη μια φορά απουσιάζει εκκωφαντικά. Δεν έφτασε στο νησί κανένας αρμόδιος να ελέγξει την κατάσταση του σχολείου και να δώσει άμεση λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τα προβλήματα άλλωστε τα γνωρίζουν. Αλλά μέχρι σήμερα έμαθαν να κλείνουν τα μάτια. Το σχολείο λειτουργεί, διότι η δασκάλα και ο μαθητής της αγωνίζονται καθημερινά για να το κρατήσουν ζωντανό. Γιατί, ο απλός κόσμος και ο στρατός βοηθάει στις ανάγκες του. Να, όμως τελικά που χρειάζεται υποστήριξη από τα θεμέλια… «Τα γνωρίζουν τα προβλήματα του σχολείου και ξέρουν πως επείγει η αναδόμηση του σχολικού κτιρίου. Αλλά χρονοτριβούν μέχρι να κλείσει. Σε δυόμιση δηλαδή χρόνια που θα τελειώσει ο Χρήστος το Δημοτικό» διαπιστώνει με πικρία η Μαρία.
Η αίθουσα του σχολείου πριν τις καταστροφές της βροχής. Η φωτογραφία είναι από γιορτή του σχολείου, για τον εορτασμό της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στη μητέρα Ελλάδα.
Η Περιφέρεια παρόλα αυτά ενέκρινε 15.000 ευρώ για εργασίες αποκατάστασης του σχολικού κτιρίου, όμως οι εργασίες δεν προχώρησαν ακόμη. Σκοπός τους ίσως , να αποθαρρύνουν περισσότερο τους ανθρώπους. Να χάσουν την ελπίδα τους και να το κλείσουν οι ίδιοι από μόνοι τους. Μέχρι όμως να το καταφέρουν αυτό, το μάθημα θα γίνεται με τα μπουφάν… «Όλα εδώ, απαιτούν μεγάλη ψυχική δύναμη για να τα παλεύεις και για να αντέχεις». Λέει κλείνοντας η Μαρία. Η δασκάλα του δημοτικού σχολείου των Αρκιών.ΜΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ
No comments:
Post a Comment