Η Λήμνος είναι μαγική όλο το χρόνο 

 Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

 Το 1992 στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού και με σκηνοθεσία του Θωμά Σφούνη, ο ΜΕΑΣ ΛΗΜΝΟΥ παρουσίασε μια διασκευή του θεατρικού έργου ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ το βραδάκι υπαίθρια στη Μύρινα, στο χώρο κάτω από την καφετέρια ΝΕΦΕΛΗ προς τη μεριά του κάστρου και του Ρωμέϊκου Γιαλού.

Ερασιτέχνες όλοι όσοι πήραμε μέρος, θυμάμαι μερικούς όπως τον Σταύρο Μπαρμπετσέα στο ρόλο του Φιλοκτήτη, τον Γρηγόρη Δανιήλ στο ρόλο του Οδυσσέα κ.ά.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, στη διάρκεια της παράστασης υπήρξε μια απρόβλεπτη διακοπή. Καμιά 10/ριά ελάφια από το κάστρο κατέβηκαν, πλησίασαν στα 15-20 μέτρα και για πολλή ώρα μαζί με όλο τον γύρω κόσμο παρακολουθούσαν κι αυτά την παράσταση με τα μεγάλα εκφραστικά τους μάτια και τα τεντωμένα τους αυτιά.

Απρόβλεπτη, ανεξάντλητη και μαγική η Λήμνος, ποτέ δεν θα τη βαρεθείς.

Πάντα κάτι καινούργιο θα σε σαγηνεύει, ακόμα κι αν νομίζεις ότι όλα σου είναι γνωστά.

Την άνοιξη μεταμορφώνεται σε ανεπανάληπτο μαγικό πολύχρωμο χαλί με τα αγριολούλουδα και τις παπαρούνες. Γεμίζουν οι πλαγιές με πρόβατα που βόσκουν νωχελικά.

Το καλοκαίρι γίνεται κοσμοπολίτικη, πολύβουη από τους επισκέπτες. Πολλοί γνωστοί, αλλά περισσότεροι άγνωστοι, Έλληνες και ξένοι.

Το φθινόπωρα μυρίζει τρύγο, σταφύλια και γεμίζει φοιτητικές παρέες και φωνές.

Και το χειμώνα, αλλάζει όψη, ησυχάζουν οι φωνές και μένουμε όλοι γνωστοί, “εμείς κι εμείς, που λέει και η παροιμία, και του γαμπρού το σόι”.

Καιρός για κανένα βιβλίο από τα πολλά της βραβευμένης και παγκόσμια αναγνωρισμένης λημνιάς Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου.

Και τις γιορτές, η Λήμνος είναι ένα από τα λίγα νησιά που ακούγονται ακόμα από  τα παιδιά τα κάλαντα στις γειτονιές και τα σπίτια.

Η Λήμνος είναι ταυτόχρονα και πολύ γνώριμη και πολύ άγνωστη. Συνέχεια περιμένει να την ανακαλύψεις.

Στα βόρεια του νησιού οι αμμοθίνες είναι από μια άλλη ήπειρο, ένα κομμάτι απ΄ τη Σαχάρα.

Αν κάπου συναντήσεις μισοχωμένο στο χώμα κάτι σαν στενόμακρο κορμό δέντρου, είναι απομεινάρι από το απολιθωμένο δάσος πριν από εκατομμύρια χρόνια.

Τα ροζ φλαμίγκος και οι πολύχρωμες χουλιαρόπαπιες δεν ξεχνούν τη λίμνη Αλυκή για να ξεχειμωνιάσουν.

Αν περάσεις απ’ τα Καβείρια, εκεί που αποβιβάστηκαν οι Αργοναύτες, θα νιώσεις ένα ρίγος, εκεί τελούνταν τα μυστήρια. Και πιο δίπλα, στην Ηφαιστεία, τα έργα του Σοφοκλή, του Αισχύλου, του Ευριπίδη.

Και μέσα στη γαλήνη και τη σιωπή, μαζί με τον φλοίσβο της ακροθαλασσιάς και το κράξιμο των γλάρων, αν προσέξεις καλά, θ’ ακούσεις το αμόνι του θεού Ήφαιστου να χτυπά ακόμα ρυθμικά…

Και το ηλιοβασίλεμα πέρα στον ορίζοντα, στον Άθω, θα έχει εκείνα τα μαγικά χρυσοκόκκινα χρώματα…

Η Λήμνος έχει πάντα κάτι να σου αποκαλύψει.

Είναι ανεξάντλητη και μαγική!