Wednesday, December 4, 2019

Η ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ «ΤΑΡΑΤΣΑ» ΤΟΥ ΣΚΟΛΑ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ  9  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ στις 21:00 στο ΒΑΚΟΥΡΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ3 
Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου στις 21:00 προβάλλουν στο σινε ΒΑΚΟΥΡΑ το εξαιρετικό κοινωνικοπολιτικό δράμα «Η Ταράτσα» (La terrazza, έγχρωμο, Ιταλία-Γαλλία, 1980, διάρκεια 150´) σε σκηνοθεσία Ετόρε Σκόλα και σενάριο των Ανζενόρε Ινκρότσι, Φούριο Σκαρπέλι και Ετόρε Σκόλα. Παίζουν οι Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Βιτόριο Γκάσμαν, Ούγκο Τονιάτσι, Ζαν-Λουί  Τρεντινιάν, Στεφανία Σαντρέλι, Κάρλα Γκραβίνα και Σερζ Ρετζιανί. Βραβεία σεναρίου και δεύτερου γυναικείου ρόλου για την Κάρλα Γκραβίνα στο φεστιβάλ των Καννών.
Μία παρέα από μεσήλικους διανοούμενους συγκεντρώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες σε μία πανέμορφη ταράτσα της Ρώμης, αναλύοντας τις πολιτικές, κοινωνικές και ανθρώπινες αξίες του χθες και του σήμερα. Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Ετόρε Σκόλα συγκέντρωσε μερικούς από τους μεγαλύτερους αστέρες του ιταλικού κινηματογράφου και με ένα εκπληκτικό σενάριο, υπογράφει ένα αριστοτεχνικά γυρισμένο φιλμ υψηλής αισθητικής που ασκεί με χιούμορ κριτική στην αστική τάξη και διανόηση, σχολιάζοντας ταυτόχρονα και την πολιτική διαδρομή της μεταπολεμικής Ιταλίας. 
Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Δερμεντζόγλου, έντυπη κριτική του οποίου θα διανεμηθεί στο κοινό, ενώ το προς συζήτηση θέμα μετά το τέλος της προβολής θα είναι: Η φθορά της ευρωπαϊκής διανόησης τη δεκαετία του ‘80.
Η κριτική που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Ο Σκόλα «ανοίγει»  την ταινία του ως μια θεατρική σκηνή σε μια πολυτελή ταράτσα, όπου σερβίρονται διαλεχτά εδέσματα και οι παρευρισκόμενοι συζητούν. Κυριαρχούν οι άνθρωποι  του θεάματος και της ενημέρωσης, παραγωγοί, σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, αλλά και δημοσιογράφοι και πολιτικοί.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει οι πέντε βασικοί του πρωταγωνιστές να έχουν σε πραγματικό χρόνο, τις  ακόλουθες ηλικίες: 50 ετών ο Τρεντινιάν (ξετρελαμένος σεναριογράφος), 56 ο Μαστρογιάννι (δημοσιογράφος), 58  ο Ούγκο Τονιάτσι (παραγωγός), 58 ο Σερζ Ρετζιανί (υπεύθυνος προγράμματος της RAI), 58 o Βιτόριο Γκάσμαν (σημαίνον στέλεχος του Ι.Κ.Κ.). Όλοι οι άνδρες βρίσκονται στην κρίσιμη ηλικία, στο μεγάλο  σταυροδρόμι του μαρασμού, των διλημμάτων, των ερωτηματικών και της αναπόλησης  των χαμένων πολιτιστικών και ιδεολογικών οραμάτων. Ο κόσμος που πίστεψαν λιώνει δίπλα τους, καταρρέει και τους παρασέρνει στην παράνοια του ’80. Οι ιδεολογίες αμφισβητούνται, η κομματική πειθαρχία  υποχωρεί, ο πολιτισμός στην τηλεόραση υποκαθίσταται  από σκουπίδια, οι υποτιθέμενες καλλιτεχνικές πρωτοπορίες έχουν ως μέσο τα «τηλεφωνήματα» και τις εντολές από τους άνωθεν δήθεν προοδευτικούς (κομματικούς). Όλα υπό συζήτηση, κατάργηση και ακύρωση. Μόνη πραγματικότητα το θέατρο (η ταράτσα) ως επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και μόττο. Όλοι τελικά είναι  ζωντανά κινούμενα πτώματα σε μια μακάβρια τελετή αναζωογόνησης. Και εκεί, προς το τέλος, εμφανίζεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο κομμουνιστής Σκόλα, στα 49 του χρόνια τότε, για να μας θυμίσει αστραπιαία να δούμε την επανάληψη.
Η ταράτσα της ταινίας λειτουργεί όπως το τεράστιο πρόχειρο θέατρο του Πόλλακ στο «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν». Αέναη, α-νόητη ,α-χρεία κίνηση, επαναληπτικότητα, γύροι θανάτου σ’ ένα σύμπαν πλήρως ακινητοποιημένο και μουμιοποιημένο.
Η κινηματογράφηση, με την τεχνική του «σπαστού» πλάνου σεκάνς, με χορογραφικό στυλιζάρισμα, καταγράφει ατάραχη αυτήν την παράξενη στατική… κινητικότητα! Τίποτα δεν προχωράει, παρά μόνο το… τίποτα!
Ο μέγας Πασκουάλε Ντε Σάντις  χαμηλώνει τους φωτισμούς, απομονώνει το μπλε (κατάθλιψη) και το καφέ (πίεση), αφήνοντας τις λωρίδες του άσπρου να υποδείξουν τον «θάνατο». Υποδειγματική η μουσική του Τροβαγιόλι, αλλά όλο το οικοδόμημα δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν δεν υπήρχε το υπέροχο και σύνθετο σενάριο δύο παλαίμαχων του είδους, αλλά  και του Σκόλα που εκκίνησε ως σεναριογράφος.
Το πόσο αναγνωρίσιμη, ανατριχιαστική, διαχρονική και επίκαιρη είναι η ταινία, αποτελεί μια άμεσα κατανοητή εμπειρία. Πρόκειται για μια πολυφωνική μεταβισκοντική τοιχογραφία, που προλαβαίνει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και μιλά πρώτη για το τέλος της ιστορίας, του έρωτα, του πολιτισμού και της ιδεολογίας».

Ταινίες που πλησιάζουν το στιλ της «Ταράτσας» είναι: «Το δείπνο» του Ετόρε Σκόλα, « Ήταν και οι 4 φίλοι της» του Άρθουρ Πεν, «Τα δικά μας παιδιά» του Ιβάνο Ντε Ματέο, «Ο τέλειοι ξένοι»  του Πάολο Τζενοβέζε και το ριμέικ του Θοδωρή Αθερίδη, «Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας» του Λουίς Μπουνιουέλ,  «Γεύμα με τον Αντρέ» του Λουί Μαλ , «Η γοητεία της αμαρτίας» του Λουκίνο Βισκόντι , «Ο θίασος», «Ο μελισσοκόμος» και «Οι κυνηγοί» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Το μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι, «Ονειρεύομαι τους φίλους μου» του Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Από την επόμενη Δευτέρα και για συνολικά τέσσερις εβδομάδες  θα υπάρχει μια πρόσκαιρη διακοπή της θεματικής «Περί ηθικής» με ένα τετράπτυχο αφιέρωμα με τίτλο «Γιορτές με γέλιο». Με ευκαιρία τις εορτές των Χριστουγέννων θα προβληθούν τέσσερα υπέροχα, διακεκριμένα κωμικά φιλμ με «δυνατές» υπογραφές  και υψηλού επιπέδου ψυχαγωγία. Πρώτο εξ αυτών, τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου, είναι οι αγαπημένοι «Απατεώνες και τζέντλεμεν» του Φρανκ  Όζ με τους Μάικλ Κέην και Στιβ Μάρτιν.


Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία για τις προβαλλόμενες ταινίες  και τους συντελεστές τους  να ανατρέχετε στο kemes facebook  ή στο kemes.wordpress.com

No comments:

Post a Comment