Δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης ειδήσεων, διευθυντής τηλεόρασης, διευθυντής δημοσίων και διεθνών σχέσεων. Όλη η ραδιοφωνική και η τηλεοπτική του καριέρα ταυτίζεται με την ΕΤ3 ή ό,τι είχε σχέση με τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Νέα Αλήθεια, Ελληνικός Βορράς, Έσπερινή ώρα, Επιλογές και "Θ" της Θεσσαλονίκης.
Ραδιοφωνικός παραγωγός, ο οποίος τα τελευταία οκτώ χρόνια παρουσιάζει την εκπομπή Ραδιο-Νοσταλγία, κάθε Κυριακή, από το β΄ πρόγραμμα της ΕΡΑ σε ολόκληρη την Ελλάδα, μέσω του internet σε όλο τον κόσμο και από τον 9,58 της ΕΡΤ3. Μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής και της Επιτροπής Πρόκρισης του Φεστιβάλ Τραγουδιού και της Γιουροβίζιον, καθώς και μέλος της κριτικής επιτροπής ξένων φεστιβάλ.
Παρακολούθησε για 30 χρόνια το Φεστιβάλ ΜΙΝΤΕΜ στις Κάννες και εκατοντάδες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών στο εξωτερικό. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, έγραψε στίχους σε περισσότερα από τριάντα τραγούδια, που ηχογραφήθηκαν και έγιναν επιτυχίες.
Η πιο μεγάλη επιτυχία ήταν το Ντιλάιλα με τον Τέρη Χρυσό και τον Δάκη, το '62. Διετέλεσε συντονιστής των Βαλκανικών τηλεοράσεων σε θέματα συμπαραγωγών επί έξι χρόνια. Ήταν ο πρώτος που οργάνωσε πρωταθλήματα body building σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα από το '82 μέχρι το '86. Επίτιμο μέλος της Λέσχης Καταδρομέων. Και φυσικά απόφοιτος του κολεγίου Ανατόλια!
Ποιος είναι; Ο μέντωρ της δημοσιογραφίας, ο πολυσχιδής και πολυπράγμων Λευτέρης Κογκαλίδης, τον οποίο φιλοξενεί το Alumnus σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Δεν θα επιμείνω στο λειτούργημα, όπως λένε οι περισσότεροι, αλλά η δημοσιογραφία για μένα είναι αγάπη για τον άνθρωπο. Βασικά οι δημοσιογράφοι σκύβουν πάνω από ανθρώπινες ιστορίες και αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες πρέπει να τις φέρουν πιο κοντά στον πολύ τον κόσμο. Ο δημοσιογράφος ακόμα και αν δεν χειρίζεται καλά την ελληνική γλώσσα στην αρχή, κάποια στιγμή κάνει ένα "νοικοκύρεμα" του γραπτού λόγου. Πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι κάνουν ένα "νοικοκυριό" με τα κείμενά τους. Είναι και μεράκι και ταλέντο η δημοσιογραφία, αν και μερικοί όμως χρησιμοποιούν αυτό το επάγγελμα για να πετύχουν άλλους στόχους…
Εσείς, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη δημοσιογραφία;
Στη δημοσιογραφία βρέθηκα, όταν μια φίλη μου που εργαζόταν σε ένα κατάστημα δίσκων μου είπε: Ξέρεις τόσα πολλά από μουσική, γιατί δε γράφεις σε μια εφημερίδα; Έτσι βρέθηκα πρώτα στη "Νέα Αλήθεια" και μετά στον "Ελληνικό Βορρά" να γράφω σε μια στήλη παρουσίασης δίσκων, μαθητής ών. Για το 1961 και για ένα 17χρονο μαθητή σας διαβεβαιώ ότι ήταν πολύ πρωτοποριακή η δημοσιογραφική μου ενασχόληση με αυτόν τον τρόπο. Τελειώνοντας το σχολείο και παράλληλα με το πανεπιστήμιο μια μέρα μου είπαν από την εφημερίδα ότι θα αναλάμβανα καλλιτεχνικός συντάκτης, επειδή ο προηγούμενος θα πήγαινε σε άλλο πόστο. Ούτε καν άκουσαν τις αμφιβολίες μου για τη δυνατότητά μου να ανταποκριθώ στα καθήκοντα που δε γνώριζα. Υπόψιν, ότι τότε οι άλλοι συντάκτες ήταν ηλικίας 40 ή 50 χρονών. Υποθέτω ότι ήμουν ο νεότερος συντάκτης σε όλη την Ελλάδα! Δυο χρόνια αργότερα το '64 πηγαίνω στο ραδιόφωνο και δυο χρόνια μετά, το '66 πηγαίνω στην τηλεόραση.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την εποχή της ενεργούς δράσης σας ως δημοσιογράφος;
Εκείνη την εποχή για έναν νέο άνθρωπο 20 ή 25 χρονών να παίρνει συνέντευξη από την Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν κάτι το εξωπραγματικό! Θυμάμαι ότι έχω μια φωτογραφία από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της εποχής εκείνης, την Ίλια Λιβυκού και τον Άλκη Γιανακά. Όταν τη βλέπω, βρίσκομαι ανάμεσα σε σταρ και δανείζομαι κάτι από τη λάμψη τους. Δε θα ξεχάσω τη συνέντευξη με την Τζίνα Μπαχάουερ στο τότε αεροδρόμιο της ΤΑΕ. Δε θα ξεχάσω επίσης το ότι μια βδομάδα ήμουν παρέα με τον Σέρτζιο Ενρίκο και τη γυναίκα του από το πρωί ως το βράδυ, με τον Ντομένικο Μοντούνιο, με τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ, με τον "μάγο" της ενορχήστρωσης Ρέι Κόνιφ, με την Συλβί Βαρτάν και τον Τζόνι Χαλιντέι. Αυτοί ήταν μόνο στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό γνώρισα εκατοντάδες! Αυτά μιλώντας για καλλιτέχνες, γιατί αν πάμε σε ρεπορτάζ, ειδικά της τηλεόρασης, νομίζω ότι ήταν κατόρθωμα που ανέβηκα στο Μύτικα από την πίσω μεριά και κατέβηκα από την άλλη, για να γράψω ένα ρεπορτάζ για τη χειμερινή διαβίωση των καταδρομέων…Έχω σφίξει το χέρι των Γεώργιου Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Ζισκάρ ντε Εστέν, Μάικ Δουκάκης…Έχω δειπνήσει με τη Ρίτα Χέιγουορθ, Λέσλι Καρόν, Μαρί Λαφορέ και στο εξωτερικό με τη Ρομπέρτα Φλάκ. Πήρα συνεντεύξεις από τους Χούλιο Ιγκλέσιας, Τόνι Μπένετ, Μισέλ Λεγκράν, Φράνκ Πουρσέλ, Σίρλεϊ Μπάσεϊ, Κουϊνσι Τζόουνς, είναι αδύνατο να θυμηθώ τα ονόματα των διασημοτήτων από τους οποίους πήρα συνεντεύξεις. Μπορεί να ξεχνάω και σημαντικότερα…
Η Θεσσαλονίκη έχει αναδείξει μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας…
Ηλίας Κύρου, Τάκης Ζαφειρόπουλος, Κώστας Δημάδης, Νίκος Βουργουτζής, Νίκος Μέρτζος, Γεράσιμος Δώσσας, είναι μερικοί από αυτούς που γνώρισα και δίδαξαν δημοσιογραφία σε πολλές γενιές νέων.
Από τη νέα γενιά των δημοσιογράφων, υπάρχουν άξιοι συνεχιστές τους σήμερα;
Λίγοι, οι οποίοι δεν φάνηκαν ακόμα ή δεν το επιτρέπει η εποχή να φανούν. Αλλά, είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν ταλέντα. Εκείνο που με στεναχωρεί είναι η "κακοποίηση" της ελληνικής γλώσσας, η οποία γίνεται ο κανόνας σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση. Με ενοχλούν εκφράσεις "τύπου και να πούμε, και να περνάτε καλά, στην πόλη μας". Στο γραπτό και προφορικό λόγο δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει "στην πόλη μας". Είναι ό,τι χειρότερο!
Πόσο πολύ επηρέασε η ηλεκτρονική δημοσιογραφία τον έντυπο τύπο;
Ενώ παλιά περιμέναμε την εφημερίδα να κυκλοφορήσει το πρωί για να μάθουμε τις ειδήσεις, τώρα τις γνωρίζουμε από το προηγούμενο βράδυ. Εκεί όμως που υστερεί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο είναι οι λεπτομέρειες που έχει υποχρέωση η εφημερίδα να τις προσφέρει στο αναγνωστικό της κοινό. Βέβαια στα προφορικά η κριτική έχει μπει μέσα στην είδηση και επικρατεί ένα αλαλούμ για το ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι η προσωπική εκτίμηση του εκφωνητή των ειδήσεων, ο οποίος έχει μετατραπεί βέβαια και σε εισαγγελέα. Κι αν δε συμφωνεί μαζί του ο φιλοξενούμενος, βγαίνει από τα ρούχα του και κατακεραυνώνει το συνομιλητή του. Απίστευτα πράγματα για υποτίθεται πολιτισμένους δημοσιογράφους.
Γίνονται καινούργιες προσπάθειες στο δημοσιογραφικό χώρο στη Θεσσαλονίκη;
Μου αρέσει που υπάρχουν τόσα πολλά ενημερωτικά έντυπα στη Θεσσαλονίκη καλύπτοντας τα ενδιαφέροντα πολλών ανθρώπων, δίνοντας ευκαιρίες σε νέους δημοσιογράφους και προωθώντας επιχειρήσεις και υπηρεσίες. Μου θυμίζουν τα ντοκιμαντέρ των νέων σκηνοθετών που μετά από ένα διάστημα προχωρούν στο γύρισμα μιας κανονικής ταινίας.
Περίπου μαζί με τα χρόνια μου στο Ανατόλια παρακολουθούσα της συναντήσεις του light music club, που ένας από τους επικεφαλής ήταν ο Σάκης Παπαδημητρίου. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά τη Ροζ Μαρί Κλούνεϊ και τον Λούι Άμστρονγκ. Μετά ανακάλυψα τα εκπληκτικά μουσικά προγράμματα της "Φωνής της Αμερικής" και τους δυο αμερικάνικους σταθμούς που λειτουργούσαν στην Ελλάδα, στις αμερικανικές βάσεις του Ελληνικού και του Ηρακλείου. Και αμέσως μετά το "Ράδιο Λουξεμβούργο". Όταν ήμουν στην τετάρτη γυμνασίου στο κολέγιο Ανατόλια, είχα ένα ημερολόγιο με 15 σειρές κάθε μέρα που φρόντιζα να τις καλύπτω με τους τίτλους και τους εκτελεστές των τραγουδιών που άκουγα. Δίπλα έβαζα και βαθμολογία. Μέσα σε μερικούς μήνες είχα καταγράψει όλα τα τραγούδια των τοπικών σταθμών της Θεσσαλονίκης και γι' αυτό άρχισα να ακούω το β΄ πρόγραμμα της Αθήνας. Χάρη στις μουσικές μου γνώσεις πήγα σε ένα μουσικό ραδιοφωνικό διαγωνισμό του Μαστοράκη και κέρδισα εκατοντάδες δίσκους, μαντεύοντας τον τίτλο του τραγουδιού από τις αρχικές νότες. Το πιο σημαντικό είναι ότι από το '70 μέχρι το '80 ήμουν ανταποκριτής στην Ελλάδα του αμερικάνικου περιοδικού Billboard, που από το 1890 έως σήμερα είναι το Νο1 περιοδικό για ραδιόφωνο και μουσική σε ολόκληρο τον κόσμο!
Είστε ένας από τους μανιώδεις συλλέκτες μουσικών άλμπουμ.
Έχω όσους δίσκους κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα 45 και 33 στροφών από το 1960 έως το 1990 σε βινύλιο. Από τότε και μετά άρχισα να αγοράζω ό,τι υπήρχε από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το 1955. Έχω επίσης στη συλλογή μου, σε βίντεο και DVD, περισσότερες από χίλιες ταινίες μιούζικαλ! Θα μπορούσα ακόμα να καυχηθώ για τα κινηματογραφικά και τα μουσικά μου βιβλία, τα οποία μου κόστισαν άλλη μια περιουσία!
Μιλήστε μας για το βιβλίο σας με τίτλο "Χρυσή δισκοθήκη" και υπότιτλο "τα 203 Νο1 στις ΗΠΑ από το 1940-1954".
Γιατί "Χρυσή δισκοθήκη"; Επειδή ήταν η ραδιοφωνική εκπομπή που είχα για περισσότερο από 20 χρόνια και μέσω της οποίας με γνώρισε ο περισσότερος κόσμος. Και δε με ξέχασαν οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου. Όταν ξεκίνησα το ραδιόφωνο το '64, δεν υπήρχαν μουσικά βοηθήματα. Οι πληροφορίες που είχαμε για τους καλλιτέχνες ήταν ελάχιστες. Εγώ μ' αυτό το βιβλίο μου προσφέρω μια ολοκληρωμένη μουσική εγκυκλοπαίδεια, όπου τα βρίσκεις όλα συγκεντρωμένα, χωρίς να ανατρέχεις σε 100 βιβλία! Δηλαδή, τα βιογραφικά του συνθέτη, στιχουργού, ερμηνευτή, διευθυντή ορχήστρας ή ενορχηστρωτή, φωνητικού συγκροτήματος που συνοδεύει, σε ποιες παραστάσεις ακούστηκαν, σε ποιες ταινίες, από ποιους, αν ήταν ντουμπλαρισμένοι, πόσοι το ηχογράφησαν, ποιοι το έκαναν επιτυχία, ανάλυση του τίτλου από όλες τις πλευρές (τοπωνύμια, ιδιωματισμοί, κλπ) και βέβαια για κάθε ένα από τα 1203 τραγούδια υπάρχουν από μια έως τέσσερις φωτογραφίες. Και όλα αυτά συγκρότησαν περισσότερες από 500 σελίδες σε εξαιρετικό χαρτί και εκτύπωση! Δε λυπήθηκε καθόλου τις δαπάνες ο εκδοτικός οίκος της Θεσσαλονίκης "Σύγχρονοι Ορίζοντες" που με αγάπη έσκυψε πάνω από τη δουλειά μου.
Τι σας ευχαριστεί να κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Δε μου αρέσει να ακούω μουσική, αλλά τρελαίνομαι όταν έρχονται σπάνια κομμάτια που έχω παραγγείλει και τα ανακαλύπτω, όπως ένας αρχαιολόγος με τη σκαπάνη του αποκαλύπτει ένα θησαυρό! Ακούω ραδιόφωνο, αλλά με κουράζουν οι ασυναρτησίες και η έλλειψη έμπνευσης και άρθρωσης σωστού λόγου. Ψάχνω για τα ταλέντα, αλλά τελικά ίσως είμαι δύσκολος ακροατής μετά από τόσα χρόνια προϋπηρεσίας. Γι' αυτό, άλλωστε, δίδαξα ραδιόφωνο και αγγλική ορολογία στο ραδιόφωνο για να δημιουργήσω μια νέα γενιά ραδιοφωνικών personalities.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα δελτία ειδήσεων;
Υποθέτω ότι είναι οι χειρότερες ειδήσεις στην πλειοψηφία τους από όλα τα ευρωπαϊκά κανάλια! Σας υπενθυμίζω, ότι για τρία χρόνια ήμουν πρόεδρος της Πανευρωπαϊκής Ένωσης Δημόσιων Περιφερειακών Τηλεοπτικών Σταθμών (380 σταθμοί σε 38 χώρες!) και έχω δυνατότητα να κάνω συγκρίσεις και σχόλια. Είναι εξωφρενικό οτι οι ειδήσεις στους περισσότερους σταθμούς έχουν μουσική υπόκρουση για να εκτείνουν την προσοχή των τηλεθεατών ή και για να τους εκνευρίσουν. Ακόμα ο αγχώδης τρόπος εκφώνησης των ειδήσεων αποτελεί ανεπίτρεπτη κριτική που σπάταλα μας προσφέρουν τα κανάλια. Στον τομέα αυτό εξαιρούνται τα τρία δημόσια κανάλια.
Ποιο, πιστεύετε, ότι είναι το επίπεδο του δημόσιου καναλιού και της ραδιοφωνίας της Θεσσαλονίκης;
Επειδή είμαι πολύ απαιτητικός πιστεύω ότι υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης των προγραμμάτων, όσα και αν ακούω από όλη την Ελλάδα. Μπράβο στην ΕΤ3. έχει βελτιωθεί ή βελτιώνεται. Αυτό είναι θέμα υποκειμενικό. Κάθε γενικός διευθυντής με τους συνεργάτες του και ανάλογα με την κουλτούρα του-τους, έχουν ένα δικό τους πολιτισμικό στίγμα, έχουν τις δικές τους προτιμήσεις, τους δικούς τους στόχους και ανάλογα λειτουργούν".
Πρώτα από όλα, δεν είχα ανασφάλεια για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Από την πρώτη στιγμή ήμουν σίγουρος για το ικανοποιητικό επίπεδο γνώσης και εκπαίδευσης. Οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους ήταν εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί και άνθρωποι. Τους είχαμε ως πρότυπο! Οι παραινέσεις τους μας έδειχναν το δρόμο. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα! Και όλοι όσοι περάσαμε από το Ανατόλια ήμασταν έτοιμοι, από την επόμενη μέρα, να αντιμετωπίσουμε με τα εφόδια που μας έδωσαν πολύ πιο εύκολα τη ζωή και τις δυσκολίες της.
No comments:
Post a Comment