ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΙΟΝΙ «Η ΚΥΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΕΛΙΕΣ»

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΒΑΚΟΥΡΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΉ ΛΕΣΧΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΤ3 

Στο αφιέρωμα «Περί ηθικής», η Κινηματογραφική λέσχη εργαζομένων της ΕΡΤ3 και το ΚΕΜΕΣ δεν θα μπορούσαν να επιλέξουν καλύτερη ταινία επί του θέματος από την «Κυρία χωρίς καμέλιες» του Μικελάντζελο Αντονιόνι (La signora senza cammelie, ασπρόμαυρο, Ιταλία, 1953, διάρκεια 101’) που προβάλλεται τη Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου στις 21:00 στο cine ΒΑΚΟΥΡΑ. Το  σενάριο υπογράφουν οι Μικελάντζελο Αντονιόνι, Σούσο Τσέκι Ντ’ Αμίκο, Φραντσέσκο Μαζέλι, Πιέρ Μαρία Παζινέτι, από μια ιστορία του Αντονιόνι. Παίζουν οι Λουτσία Μποζέ, Τζίνο Τσέρβι, Αντρέα Τσέκι.  

Μια  πανέμορφη  νέα στάρλετ (Λουτσία Μποζέ) θεωρείται μεγάλο ταλέντο και προωθείται για μια ταινία που θα προβληθεί στο φεστιβάλ της Βενετίας. Ο παραγωγός θα την παντρευτεί, την ζηλεύει όμως πολύ και η ηθοποιός είναι αμφίβολο αν διαθέτει ταλέντο. Η ιστορία διαπραγματεύεται την ηθική και τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μεταξύ φιλόδοξων νέων στάρλετ του σινεμά και των παραγωγών και σκηνοθετών. Τί ανταλλάγματα θα υπάρξουν, ποιο θα είναι το τίμημα, ποιά είναι η ευρωπαϊκή απάντηση σ΄ένα κινηματογραφικό θέμα καθαρά αμερικανικό; Με  μια εκπληκτική οξυδερκή φαινομενολογική ματιά ο Αντονιόνι ενώνει τον νεορεαλισμό με την αλλοτρίωση, με τις δομές και τις σκιές ενός νουάρ. Φωτισμός και γωνίες λήψης καταγράφουν έναν αποκλεισμό, ένα τρομερό αδιέξοδο, την ακύρωση  των ατόμων, την επαναφορά από την δόξα στην καταθλιπτική πραγματικότητα.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, στο κοινό θα διανεμηθεί έντυπη κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου, ενώ το προς συζήτηση θέμα μετά το τέλος της ταινίας θα είναι: Η αντονιονική ματιά στο σινεμά.

Η κριτική που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη: 

“Αριστούργημα της πρώτης περιόδου του Αντονιόνι, μια ανατρεπτική, κρυπτό-υπαρξιακή αναφορά στη Μαργαρίτα Γκοτιέ. Σαν τους ζωγράφους που προτού αφήσουν την ιδιοσυγκρασιακή στάμπα τους στην τέχνη που κλήθηκαν να (επαν)εξετάσουν με την ευαισθησία της ματιάς τους, ο Μικελάντζελο Αντονιόνι δείχνει στην Κυρία χωρίς καμέλιες πώς, με τη χρήση ενός κλασικού σινεμά, μπορεί να ρίξει τους σπόρους της αμφισβήτησης σε ένα συμβατικό είδος, μιλώντας πάντα για μια απελπισμένη και παραπλανημένη γυναίκα, το σταθερό θέμα της φιλμογραφίας του. Εδώ, η Κλάρα είναι μια Μιλανέζα πωλήτρια που θέλει να γίνει αστέρι του σινεμά, την ανακαλύπτει ένας άνδρας που την ελέγχει και την καταπιέζει, και αργότερα εκείνη ανακαλύπτει πως τα όνειρά της χτίζονται σαν παλάτια στην κινούμενη άμμο ενός φευγαλέου συστήματος, για να επιστρέψει, με δανεικά ρούχα και χαμηλή αυτοεκτίμηση, στο σημείο μηδέν. Αντίθετα με τη ρομαντική Γκοτιέ του Αλέξανδρου Δουμά, δεν έχει ούτε τις καμέλιες ως ενθύμιο του μύθου που κυνήγησε. Εκτιμώντας την αναδρομικά, η ταινία τοποθετείται ανάμεσα στην Bellissima του Βισκόντι και τη Λόλα Μοντές του Οφίλς: χωρίς το κωμικό πάθος της μάνας Μανιάνι που σέρνει την κόρη της στην Τσινετσιτά για να πραγματοποιήσει τα δικά της απωθημένα όνειρα ή την γκροτέσκ συντριβή της Μοντές που εγκλωβίζεται στη θεατροποιημένη περιοδεία των θεαματικών ερώτων της, πρόκειται για τη σπουδή μιας γυναίκας που πίστεψε στο πλαστό παραμύθι της μεγάλης οθόνης, χωρίς να καταλάβει τι είδους εισιτήριο πρέπει να πληρώσει, ένα μικρό κορίτσι στο μεγάλο ψέμα που την τσάκισε. Σίγουρος για τα δυνατά του πλάνα και με τη βοήθεια της επίμονης μουσικής του Τζιοβάνι Φούσκο, ο Αντονιόνι κάνει ένα ψυχρό χολιγουντιανό μελόδραμα και προετοιμάζει το έδαφος της αποξένωσης με μια πικρή και διεισδυτική ματιά στο χώρο του λαϊκού θεάματος μέσα από τις ανησυχίες μιας ανήμπορης, περιορισμένων δυνατοτήτων λαϊκής κοπέλας. Πανέμορφης ωστόσο: η Λουτσία Μποζέ παίζει τον ρόλο της ζωής της, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, και η μετέπειτα σποραδική παρουσία της στο ιταλικό και παγκόσμιο σινεμά μάς κάνει να πιστεύουμε πως η τελειότητά της πιστώνεται στον χειρισμό του Αντονιόνι, ενός σκηνοθέτη που δεν φημίζεται για τη δημιουργία εντυπωσιακών ερμηνειών στις ταινίες του.”

Ταινίες που πλησιάζουν το στιλ και την προβληματική του φιλμ «Η κυρία χωρίς καμέλιες» είναι: «Η λεωφόρος της Δύσης» και «Φεντόρα» του Μπίλι Γουάιλντερ, «Η ωραία και το κτήνος» του Βινσέντε Μινέλι, «Αμερικανική νύχτα» του Φρανσουά Τριφό, «Σημασία έχει ν’  αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι, «Η ερωμένη του Γάλλου λοχαγού» του Κάρελ Ράιζ, «Μεφίστο» του Ίστβαν Ζάμπο, «Επικίνδυνο παιγνίδι» του Έιμπελ Φεράρα.

Η επόμενη ταινία τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου, ενταγμένη στο άλλο αμερικανικό σινεμά  θα είναι το «Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου» του Τζακ Σμάιτ.

Για οποιαδήποτε επικαιροποιημένη πληροφορία σχετικά με την ταινία και τους συντελεστές της ανατρέχετε στο kemes facebook ή στο kemes.wordpress.com