ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αφιέρωμα στο διάσημο αμερικανό χορευτή, τραγουδιστή και ηθοποιό ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ θα παρουσιασει στο Μεγαρο Μουσικης Θεσσαλονικης(Μ2,αιθουσα Μωρις Σαλτιελ,5ος οροφος)  την Δευτερα 11 Σεπτεμβριου,8μμ,με υλικο απο το προσωπικο του αρχειο ο δημοσιογραφος Λευτερης Κογκαλιδης με εισοδο ελευθερη. Οργανωτες ειναι το Μεγαρο Μουσικης Θεσσαλονικης και ο Συλλογος Φιλων Μουσικης Θεσσαλονικης. Χορηγος επικοινωνιας το ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ FM 104,9. Από το σύνολο των 32 μιούζικαλ στα οποία εμφανίζεται ο Αστέρ, παρουσιάζονται 30 αποσπάσματα όπου χορεύει με τις: Τζίντζερ Ρότζερς (10 ταινίες), Βέρα-Έλλεν (δύο ταινίες), Ρίτα Χαίηγουορθ (δύο ταινίες), Λουσίλ Μπρέμερ (δύο ταινίες), Τζούντυ Γκάρλαντ, Τζόαν Κρώφορντ, Τζόαν Φονταίν, Ελινορ Πάουελ, Μάρτζορι Ρέινολντς, Τζόαν Λέσλι, Αννα Μίλερ, Μπέττυ Χάττον, Τζέην Πάουελ, Σιντ Τσαρίς, Λέσλι Καρόν, Οντρεϋ Χέπμπορν. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει το πρώτο τραγούδι που κέρδισε βραβείο Όσκαρ «The continental» (από την «Εύθυμη ζωντοχήρα» του 1934), το αξέχαστο «Cheek to cheek» του 1935 από το «Τοπ Χατ», που λάνσαρε σε όλο τον κόσμο το χορό cheek-to-cheek,  τις εκπληκτικές κλακέτες με τη «βασίλισσα της κλακέτας» Ελινορ Πάουελ στο «Begin the beguine» από το «Μελωδίες και ρυθμός του 1940»,  την εκθαμβωτική Ρίτα Χαίηγουορθ στον «Ίλιγγο του χορού» (1942),  την ανεπανάληπτη Τζούντυ Γκάρλαντ στην «Πασχαλινή Παρέλαση» (1948), το ρομαντικό χορό στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης με τη Σιντ Τσάρις στο «Ένα χορό για σένα» (1953) και την ίδια στο «Ενα ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες» (1957), την εύθραυστη Οντρεϋ Χέπμπορν με νυφικό του Ζιβανσί στο «Εξυπνο μουτράκι» (1957). Ο σπουδαιότερος χορευτής στην ιστορία του κινηματογράφου γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1899 στην Όμαχα της Νεμπράσκα. Ο πατέρας του ήταν μετανάστης από τη Βιέννη και η μητέρα του ήταν αμερικανίδα. Ο Φρεντ Αστέρ μαζί με την αδελφή του Αντέλ ξεκινούν το 1917 να χορεύουν επαγγελματικά, σε επιθεωρησιακές παραστάσεις. Το 1924 έχουν πλέον καθιερωθεί στο θεατρικό χώρο. Το 1932 η Αντέλ ερωτεύεται τον Βρετανό λόρδο Τσαρλς Κάβεντις, τον παντρεύεται και εγκαταλείπει τη σκηνή. Το 1933 Αστέρ πηγαίνει στο Χόλιγουντ, κλείνει συμβόλαιο με τα στούντιο RKO, που τον δανείζουν, όμως, στη Μέτρο Γκόλντουϊν Μάγερ, όπου κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, σε μικρό ρόλο, στην «Κυρία του Ντάνσιγκ» χορεύοντας με την Τζόαν Κρώφορντ. Επιστρέφοντας στην RKO, εμφανίζεται μαζί με την Τζίντζερ Ρότζερς σε δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία «Καριόκα», όπου πρωταγωνιστές ήταν ο Τζον Ραίημοντ και η Ντολόρες Ντελ Ρίο. Χορεύοντας την «Καριόκα» ο Αστέρ και η Ρότζερς γνώρισαν την αθανασία σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Οι δέκα ταινίες με την Τζίντζερ Ρότζερς άφησαν εποχή.  Αλλά και η μουσική που συνόδευε τα βήματα των πρωταγωνιστών ήταν μοναδική. Ολοι οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής, όπως ο Μπερλίν, ο Γκέρσουιν, ο Κερν εμπιστεύονται τις νέες δημιουργίες τους στον Αστέρ, το χορευτή, τον τραγουδιστή. Και βέβαια θα πρέπει να υπογραμμιστεί η συμβολή ενός Ελληνα στην επιτυχημένη κινηματογραφική πορεία του Αστέρ. Ηταν ο Χερμες Παν (Ερμής Παναγιωτόπουλος) που χορογράφησε τις περισσότερες ταινίες του Αστέρ. Ποτέ δεν κέρδισε Οσκαρ ο Αστέρ για κάποια ταινία του αλλά του απονεμήθηκε ένα ειδικό Οσκαρ για το σύνολο της προσφοράς του το 1949.  Ο Φρεντ Αστέρ επέμενε να τον έχουν πάντα ολόκληρο στο πλάνο, χωρίς ειδικά τρικ και βελτίωση της παρουσίας του με ανώφελα κοντινά πλάνα. Ηταν χορευτής που έκανε να φαίνονται όλα εύκολα. Για το κοινό του ο χορός είναι αυθόρμητος. Σα να του έρχεται ξαφνικά η επιθυμία να χορέψει και χορεύει. Πίσω όμως από κάθε χορογραφία κρύβονται ατέλειωτες ώρες δουλειάς, υπομονής και προσπάθειας. Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον θεωρούσε ως τον καλύτερο χορευτή, απαράμιλλο και αέρινο ενώ ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ δήλωσε γι' αυτόν «Δεν είναι μυστικό ότι οι χορευτές μισούν τον Αστέρ. Μας δημιουργεί συμπλέγματα γιατί είναι τέλειος. Η τελειότητά του είναι παραλογισμός». Και όμως στην αξιολόγηση του πρώτου δοκιμαστικού που έκανε για τον κινηματογράφο η διάγνωση ήταν «Δε μπορεί να παίξει. Δε μπορεί να τραγουδήσει. Αρχίζει να έχει φαλάκρα. Μπορεί να χορέψει λίγο...»