ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΜΠΡΑΜΣ

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ «ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΜΠΡΑΜΣ;»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕMΕΣ προβάλλουν στα πλαίσια του αφιερώματός τους Καλημέρα Νύχτα τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το αισθηματικό δράμα του Ανατόλ Λίτβακ Σας αρέσει ο Μπραμς; (Γαλλία, 1961, ασπρόμαυρη, 120). Παίζουν: Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Ιβ Μοντάν, Άντονι Πέρκινς, Μισέλ Μερσιέ, Γιούλ Μπρίνερ, Ζαν Πιέρ Κασέλ.

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί στους θεατές, ενώ στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Τα ερωτικά τρίγωνα, η κριτική των μεγαλοαστικών κύκλων και η μεγάλη μοναξιά των ηρώων.

Στο Παρίσι του '60 έχουμε την περιγραφή της σχέσης ενός μεγαλοαστικού ζευγαριού. Εκείνος ασχολείται με επιχειρήσεις αυτοκινήτων. Εκείνη είναι πετυχημένη διακοσμήτρια. Ανάμεσά τους θα βρεθεί ένας χαριτωμένος Αμερικανός νέος, που θα ερωτευθεί την κυρία. 

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Παρίσι του '60 και έχουμε την περιγραφή της σχέσης και της ελεύθερης συμβίωσης ενός μεγαλοαστικού ζευγαριού. Εκείνος ασχολείται με επιχειρήσεις αυτοκινήτων, είναι playboy, γοητευτικός, άνω των 45, με αδυναμία στην καλή ζωή και τις όμορφες γυναίκες. Εκείνη είναι όμορφη σαραντάρα, πλούσια και πετυχημένη διακοσμήτρια. Σφήνα ανάμεσά τους θα βρεθεί ένας χαριτωμένος Αμερικανός νέος, που θα ερωτευθεί την κυρία. 

Ο μέγας Λίτβακ κερδίζει κατά κράτος τον αγαπημένο μας Όττο Πρέμινγκερ, που “διαβάζει” κι αυτός Σαγκάν στη μισοπετυχημένη έγχρωμη Καλημέρα, θλίψη (1958). Συνδυάζει υπέροχα το κοσμοπολίτικο κλίμα του '60 με τις υπαρξιακές αγωνίες και την καταγραφή της αλλοτρίωσης μιας σχέσης. Αποδίδοντας υπέροχα το πεσιμιστικό ύφος (και κλίμα) της Σαγκάν, αποκαλύπτει πίσω από την ευθυμία και τα πολύβουα μπαρ το σαράκι που σιγοτρώει τις σχέσεις και την ψευδαίσθηση του ιλιγγιώδους τρόπου ζωής. Η ταινία θα μπορούσε να ήταν (όπως και η Αλήθεια του Κλουζό, που γυρίστηκε ένα χρόνο νωρίτερα) ένα δραματοποιημένο ντοκουμέντο για το Παρίσι του '60, όπου η αστική ευμάρεια ξεχώριζε, η νουβέλ βαγκ κυριαρχούσε, ο γαλλικός Μάης ήταν μακριά και η ελευθερία στις σχέσεις ολοφάνερη.

Ο Λίτβακ, όμως, τα υπονομεύει όλα αυτά με ένα μπεργκμανικό στυλ. Αξιοποιεί μεγάλα σταθερά πλάνα, κλειστούς χώρους, αντιπαραθέσεις σωμάτων (σε πλαν αμερικέν) και διασπά το αναπαραστατικό σύστημα. Όλα είναι ρόλος, μας λέει, και το πρόβλημα αρχίζει όταν το συνειδητοποιήσουμε. Ζούμε σε μια επαναληπτικότητα, με αναμονή απογοητεύσεων και μικρών χαρών σε ένα θεατρικό έργο που ανεβαίνει καθημερινά. Κάποτε κουραζόμαστε, αλλά μοιρολατρικά επαναλαμβάνουμε το ρόλο. Το εμβληματικό φινάλε του φιλμ με την Μπέργκμαν να ντεμακιγιάρεται το βράδυ μπρος στον καθρέφτη είναι ενδεικτικό. Φυσικά, η ταινία υποστηρίζεται από έξοχους ρόλους, τη φανταστική φωτογραφία του Αρμάν Τιράρ και μια λεπτολόγα επιλογή υποδειγματικών ντεκόρ. 

Το ερώτημα προς όλους είναι ξεκάθαρο: Σας αρέσει ο Μπραμς ή το Παρίσι; Αν επιλέγετε τον πρώτο, θωρακίστε την ευαισθησία σας. Αν επιλέγετε το δεύτερο, να είστε έτοιμοι να χαρείτε και την ανεμελιά και τη σκληρότητά του. Το Παρίσι (μας) πληγώνει, δε μας ανήκει...»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΜΠΡΑΜΣ;»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μη χάσετε το Σας αρέσει ο Μπραμς; είναι:

Για τον εκπληκτικό τρόπο που ο Λίτβακ καταφέρνει και μετεγγράφει πλήρως το πνεύμα της Φρανσουάζ Σαγκάν, κάτι που δεν πέτυχε απόλυτα ο Πρέμινγκερ στο Καλημέρα, θλίψη (1958).

Για τους πιο ταιριαστούς πρωταγωνιστές που είδε ποτέ το σινεμά σε ερωτικό τρίγωνο, λες και έχουν διαλεχτεί ως οι ιδανικοί.

Για την εξαιρετική σκιαγράφηση των μεγαλοαστικών πόλων του ζευγαριού. Εκείνος πλούσιος έμπορος αυτοκινήτων. εκείνη διάσημη και πλούσια διακοσμήτρια.

Για τον εξαιρετικό ιδεολογικό και κοινωνιολογικό σχεδιασμό του νεαρού Αμερικανού (Πέρκινς), που καταγράφεται ως αφελής, ενθουσιώδης, έτοιμος να εξαπατηθεί. Σαφώς είναι η ματιά των Γάλλων για τους Αμερικανούς εκείνη την εποχή. Θα πρέπει αυτή τη ματιά του Λίτβακ να την αντιπαραθέσουμε με εκείνη του Μπερτολούτσι 40 χρόνια αργότερα στους Ονειροπόλους (2003), όπου ο  μικρός Αμερικανός σκιαγραφείται ως καιροσκόπος.

Για την εξαιρετική ατμόσφαιρα της μεγάλης ελευθερίας στις προσωπικές σχέσεις που επικρατούσε στο Παρίσι της δεκαετίας του '60 πριν το γαλλικό Μάη.

Για τη φανταστική φωτογραφία του Αρμάν Τιράρ, που αναδεικνύει εξαιρετικά το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής.

Για την εξαιρετική πρωτοτυπία να παίζουν πασίγνωστοι ηθοποιοί σε μικρούς ρόλους: Αναγνωρίστε λοιπόν τους Μισέλ Μερσιέ, Γιούλ Μπρίνερ, Ζαν Πιερ Κασέ.

 Για τη σπουδαία αντιπαράθεση μεταξύ της υπερβάλλουσας κοσμικότητας και ουσιαστικής μοναξιάς.

Για το συνταρακτικό σχόλιο για το πως η κοινωνία του θεάματος μεταφέρει τις δικές της μάσκες στα άτομα.

Για το εκπληκτικό φινάλε της ταινίας, όπου η Μπέργκμαν λες και παίρνει μαθήματα από τον κορυφαίο συνονόματο συμπατριώτη της Ίνγκμαρ.

Υ.Γ. Τη Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου στις 21:00 η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ προβάλλουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το συνταρακτικό δικαστικό δράμα του Όττο Πρέμινγκερ Η ανατομία ενός εγκλήματος (1959).