://

Όσο χαριτωμένα κι αν ακούγονται τα λόγια που βγαίνουν από τα στόματα

 μικρών παιδιών, δεν παύουν να διηγούνται μια μακάβρια, φρικτή και -πάνω

 από όλα- πραγματική ιστορία. Ο λόγος για ένα τραγούδι που όλοι έχουμε

 πει με χαμόγελο στα χείλη, αγνοώντας την αλήθεια πίσω από τους στίχους

 του «Ήταν ένα μικρό καράβι»…

 ιστορία φρίκης  κρύβεται πίσω από 

ένα

 από τα πιο γνωστά και αγαπημένα

 παιδικά τραγουδάκια

Μια πραγματική περίπτωση κανιβαλισμού

Κι εδώ που τα λέμε, ο εμπνευστής της ελληνικής εκδοχής του τραγουδιού

 δεν επιχείρησε ή προσπάθησε καν να… μασκαρέψει ή να καλύψει την αλήθεια 

η οποία δεν είναι άλλη από τον κανιβαλισμό.

Οι στίχοι

“Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι                                                                                  που ήταν αταξίδευτο, που ήταν αταξίδευτο                                                                                      οέ οέ οέ οέ

Remaining Time -0:00

 

Κι έκαν’ ένα μακρύ ταξίδι κι έκαν’ ένα μικρό ταξίδι                                                                     μέσα εις τη Μεσόγειο, μέσα εις

 τη Μεσόγειο                                                                                   οέ οέ οέ οέ

Και σε πεντέξι εβδομάδες και σε πεντέξι εβδομάδες                                                             σωθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές, σωθήκαν ο – ο – όλες οι τροφές                                                 οέ οέ οέ οέ

Μπαλα

Άξιζε κάθε ευρώ: Αυτή είναι η καλύτερη μεταγραφή της σεζόν

Και τότε ρίξανε τον κλήρο και τότε ρίξανε τον κλήρο                                                                      να δούνε ποιος ποιος ποιος θα 

φαγωθεί, να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί                οέ οέ οέ οέ

Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο                                            που ήταν α – α – αταξίδευτος, που ήταν α – α – αταξίδευτος                                                         οέ οέ οέ οέ

Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια                                                 που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα, που 

ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα                                         οέ οέ οέ οέ

Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια                                            που ήταν σαν σαν σαν σκουπόξυλα, που

 ήταν σαν σαν σαν σκουπόξυλα                                      οέ οέ οέ οέ

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία                                              την ξαναλε-λε- λέμε απ΄την αρχή, την 

ξαναλε-λε- λέμε απ΄την αρχή                                           οέ οέ οέ οέ”.

Μια ιστορία από την Γαλλία

Το ίδιο τραγούδι δεν το συναντάμε μόνο στην Ελλάδα. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης υπάρχει κάτι αντίστοιχο, όπως για παράδειγμα στην Γερμανία, με 

τίτλο «War einst ein kleines Segelschiffchen». Και οι συγκεκριμένες εκδοχές, 

όμως, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες στηρίζονται σε ένα γαλλικό. Στο

 «Il était un petit navire», το οποίο δεν ήταν πάντοτε ένα παιδικό τραγουδάκι.

Για την ακρίβεια, παραδοσιακά ήταν ένας σκοπός τον οποίον τραγουδούσαν οι ναυτικοί, οι οποίοι με αυτόν τον τρόπο αναφέρονταν στα παθήματα και 

τις συμφορές συναδέλφων τους! Αναφέρονταν σε μια πραγματική ιστορία 

η οποία στα γαλλικά είναι εντελώς μακάβρια, αφού στο τέλος όντως 

τονίζει ότι οι ναύτες αναγκάζονται να ρίξουν κλήρο προκειμένου να 

φαγωθεί ένας νεαρός άντρας…

Το πραγματικό περιστατικό

Η ιστορία αφορά στην τύχη (ή μάλλον την ατυχία) του πληρώματος και 

των επιβατών του πλοίου «Μέδουσα». Μαζί με άλλα είχε αποπλεύσει από την Γαλλία το 1816, με προορισμό την Σενεγάλη στον Ατλαντικό, όταν

 η αφρικανική χώρα πέρασε στα χέρια των Γάλλων.

Στη συγκεκριμένη φρεγάτα επέβαιναν συνολικά 400 άτομα, 

συμπεριλαμβανομένου του Julien-Desiré Schmalz ο οποίος θα αναλάμβανε τα καθήκοντα του κυβερνήτη και στης συζύγου του, Reine. Ο υπόλοιπος

 μικρός στόλος περιελάμβανε ακόμη το μπρίκι Argus, την κορβέτα Echo και το Loire που είχε την ευθύνη του ανεφοδιασμού.

Το πρόβλημα ήταν ότι στη θέση του καπετάνιου στη Μέδουσα κι επομένως 

επικεφαλής της επιχείρησης είχε τοποθετηθεί ο Hugues Duroy de 

Chaumereys. Ένας τύπος ο οποίος φαίνεται ότι βρέθηκε εκεί χάρη κυρίως

 στη φιλική σχέση που διατηρούσε με την γαλλική βασιλική οικογένεια 

και λιγότερο λόγω της ναυτικής αξιοσύνης του. Άλλωστε, φέρεται να μην είχε μπαρκάρει για τουλάχιστον μια εικοσαετία πριν αναλάβει αυτή την αποστολή.

Η δική του ένδεια και άγνοια σχετικά με τους κινδύνους στα νερά του 

Ατλαντικού καθώς και η προσπάθειά του να το πάει… τάπα, οδήγησε την Μέδουσα σχεδόν 100 μίλια εκτός πορείας. Σαν να μην έφτανε αυτό, 

το πλοίο βρήκε σε μία σύρτη στα ανοιχτά της ακτής της Σενεγάλης και 

τότε άρχισε να εκτυλίσσεται το πραγματικό δράμα.

Έριξαν τον κλήρο

Στο καράβι υπήρχαν σωστικές λέμβοι, αλλά όπως συνέβαινε συχνά εκείνη

 την εποχή, δεν έφταναν και για τους 400 επιβαίνοντες. Σε όσες υπήρχαν επιβιβάστηκαν οι περισσότεροι (περίπου 250) ενώ για τους υπόλοιπους 150 αποφασίστηκε να φτιαχτεί μια σχεδία στην οποία ανέβηκαν, που δέθηκε με

 σκοινιά για να την τραβάνε οι βάρκες.

Όμως τα σκοινιά κόπηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας, με αρκετούς να

 υποστηρίζουν ότι την εντολή την έδωσε ο ίδιος ο Hugues Duroy de Chaumereys 

αφού φοβήθηκε ότι με το επιπλέον φορτίο δεν θα έφταναν στον προορισμό του.

Όσοι βρίσκονταν στη σχεδία ήρθαν αντιμέτωποι με τα στοιχεία της φύσης και η κατάσταση χωρίς τρόφιμα και νερό μετά από μερικές ημέρες έγινε εφιαλτική. Ορισμένοι χάθηκαν στη μανιασμένη θάλασσα, ενώ μετά την 6^η ημέρα οι 

άρρωστοι και οι τραυματίες πετάχτηκαν στο νερό από τους υπόλοιπους…

Στο τέλος υπήρχε μόνο μία λύση για να επιβιώσουν –έστω- λίγοι. Ο

 κανιβαλισμός… Όταν τελικά το Argus επέστρεψε και βρήκε τη σχεδία, 

πάνω της υπήρχαν μόνο 10 άνθρωποι…