ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΑΐΔΗΣ: Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΠΟΥ ΜΑΓΕΨΕ ΤΟ BBC

 Μαρία Μαθιοπούλου

Μετά από χρόνια μουσικής παρουσίας στο θέατρο συνθέτει για τον κινηματογράφο, ανοίγοντας πανιά με την εταιρεία Red Score Music και για το εξωτερικό

Αγαπά τον ήχο της ορχήστρας και είναι σίγουρος πως όσο κι αν εξελιχθεί τεχνολογικά η μουσική θα επιστρέφουμε πάντα στις αυθεντικές «φωνές» των οργάνων για να επικοινωνήσουμε μουσικά. Αυτή ακριβώς την αυθεντικότητα, με έναν χαρακτήρα νοσταλγικό, σκοτεινό και ενίοτε ιδιαίτερα δυναμικό, βγάζει στις συμφωνικές του συνθέσεις, που κατάφεραν να εντυπωσιάσουν πρόσφατα ακόμα και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς του BBC. Ο Θεσσαλονικιός συνθέτης Αλέξανδρος Ραΐδης, μετά από χρόνια μουσικής παρουσίας στο θέατρο, συνθέτει πλέον μέσω της εταιρείας του Red Score Music για τον κινηματογράφο, ντύνοντας με τις συμφωνικές του μουσικές τα πλάνα από ταινίες μικρού μήκους, ενώ ετοιμάζεται να ανοίξει πανιά για το εξωτερικό και μεγαλύτερες κινηματογραφικές παραγωγές.

Μάλιστα, το τελευταίο συμφωνικό του έργο «Iridium» –ένα μουσικό ξέσπασμα εν μέσω πανδημίας- το οποίο εκτελέσθηκε πρόσφατα από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στον χώρο, αντανακλώντας στον ήχο του τη σκληρότητα του ιριδίου, αλλά παράλληλα και τους χρωματισμούς του. Ήταν λίγες ημέρες μετά την έξοδο από την πρώτη καραντίνα που μπλέχτηκαν μέσα του η συμφωνική μουσική και η μουσική ροκ, για να προκύψει το Iridium, όπως εξηγεί.

«Τα σχέδιά μου στο επόμενο διάστημα είναι η δικτύωση στο εξωτερικό, ενώ έχω ήδη κάνει κάποιες πρώτες επαφές στην Ευρώπη, με αιχμή τη Γαλλία και την Αγγλία. Νομίζω ότι στον κινηματογράφο κουμπώνει καλύτερα η μουσική μου» λέει ο Αλέξανδρος Ραΐδης 

Ένα σπίτι όλο μουσική

Ο Αλέξανδρος Ραΐδης γεννήθηκε σε ένα σπίτι όπου η μουσική είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο παππούς του έπαιζε ευφώνιο στην ορχήστρα του στρατού και έγραφε μικρές συνθέσεις για τα εγγόνια του. Ο πατέρας του αγαπούσε την κλασική μουσική, ενώ τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του μάθαιναν πιάνο. Κάπως έτσι στα 6 του χρόνια άρχισε κι εκείνος τα ιδιαίτερα στο πιάνο κι η μουσική βγήκε από μέσα του φυσικά. Μάλιστα, από την ηλικία των 10 ετών αυτοσχεδίαζε, συνθέτοντας ουσιαστικά τη δική του μουσική. Όταν έφτασε η ώρα να αποφασίσει για το επαγγελματικό του μέλλον κι αφού κάποιες φωνές τον αποθάρρυναν για τις προοπτικές στον μουσικό κλάδο, έφυγε στην Ιταλία για να σπουδάσει βιολογικές επιστήμες. Όμως η αγάπη του για τη μουσική ήταν πιο δυνατή, οπότε ένα χρόνο μετά εγκατέλειψε την Ιταλία και πήρε τον δρόμο για την Αγγλία όπου σπούδασε μουσική με κατεύθυνση τη σύνθεση στο Middlesex University, συνεχίζοντας με ένα μεταπτυχιακό στη σύνθεση ορχηστρικής μουσικής στο City University.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δίδαξε για αρκετά χρόνια μουσική τεχνολογία, συνθέτοντας παράλληλα τις μουσικές του. Το 2005 μάλιστα έγραψε τη μουσική για το πρώτο του μιούζικαλ, τον Οιδίποδα Τύραννο της Κατερίνας Παλιού και άρχισε να εργάζεται για το θέατρο. Εν τω μεταξύ δημιούργησε μια διαφημιστική εταιρεία, που έγινε το πρώτο σημείο επαφής του με τον κινηματογράφο. Έτσι, συνέθεσε τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ του Μάνου Παπαδάκη με τον τίτλο «Απαλλοτρίωση» που βραβεύθηκε το 2012 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κάνοντας το ντεμπούτο του στις κινηματογραφικές παραγωγές, για να συνεχίσει με ταινίες μικρού μήκους.

Ευτυχής στιγμή στην πορεία του ήταν και η συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης στο κομμάτι της ηχοληψίας και της μουσικής παραγωγής.  Πριν από λίγο καιρό μάλιστα, η σύνθεσή του Ellittico –που δηλώνει τον ελλειπτικό τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ζωή μας και στην οποία συμμετείχαν μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης- παίχθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του BBC με πολύ καλές κριτικές.

«Οι μουσικοί είμαστε οι φορείς της έμπνευσης, το όχημά της. Δεν την έχουμε μέσα μας, την αντλούμε από τα πάντα γύρω μας. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με μένα» λέει στη Voria ο Αλέξανδρος Ραΐδης, που ακόμα θυμάται τη συμμετοχή του ως έφηβος σε έναν διαγωνισμό μουσικής, όπου ενώ έπαιζε έκανε έναν δικό του αυτοσχεδιασμό και είδε το κοινό να σηκώνεται και να ξεσπά σε χειροκροτήματα. «Ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω. Ο μουσικός ζει για το χειροκρότημα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό» εξηγεί.