Η ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ #21
EBB TIDE
Ο αρπίστας της τζαζ και συνθέτης Robert Maxwell γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1921. Σε ηλικία 17 χρονών έπαιζε με τη Συμφωνική του NBC και διευθυντή τον Arturo Toscanini. Χρησιμοποίησε το όνομα Bob Maxwell αλλά και Mickey Mozart στις ηχογραφήσεις του. Είχε τέσσερις επιτυχίες στην καριέρα του: «Chinatown my Chinatown» (24/ 52), «Little dipper» (30/ 59), «Shangri-La» (15/ 64), «Peg o’ my heart» (64/ 64). Δικές του συνθέσεις είναι το «Shangri-La» και το «Ebb tide». Ειδικότερα το δεύτερο γνώρισε πολλές εκτελέσεις: Frank Chacksfield (2/ 53 και χρυσός δίσκος), Vic Damone (10/ 53), Bobby Freeman (93/ 59), Platters (56/ 60), Lenny Welch (25/ 64), Righteous Brothers (5/ 66). Τη δημοφιλέστερη εκτέλεση είχε η ορχήστρα του Frank Chacksfield. Ο μαέστρος και συνθέτης Frank Chacksfield (1914-95) γεννήθηκε στο Sussex της Αγγλίας. Από 15 χρονών είχε δική του ορχήστρα, ενώ παράλληλα έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο. Είχε άλλες δυο επιτυχίες στις ΗΠΑ: «Terry’s theme from “Limelight”» (5/ 53), «On the beach» (47/ 60).
EH, MARIE! EH, MARIE!
O Lou Monte γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1917 και πέθανε το 1989. Κατάγεται από το Oakland της Νέας Υερσέης. Από την αρχή της καριέρας του, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Μετά το 1945 είχε δική του ραδιοφωνική εκπομπή σ’ έναν σταθμό του Newark και έκανε εμφανίσεις σε τοπικά κλαμπ. Ο μάνατζέρ του George Brown τον πήγε στην RCA Victor με την οποία υπέγραψε συμβόλαιο. Μια από τις λιγότερο γνωστές ηχογραφήσεις του είναι το «Eh, Marie! Eh, Marie!» που έγραψε η Wanda Merrell το 1958. Ήταν η β’ πλευρά του δίσκου 45 στροφών «The sheik of Araby».
11:60 PM
Ο τρομπετίστας-διευθυντής ορχήστρας Harry James σε συνεργασία με τον Don George («I never mention your name» – 1943) και τον Seger Ellis («Little Jack Frost get lost» – 1947) συνέθεσε το «11:60 PM» (που σημαίνει 12 μεσάνυκτα). Ο Harry James ξανασυνεργάστηκε με τον Don George για τη σύνθεση του «I’m beginning to see the light» (1945). Το «11.60 PM» έγινε επιτυχία μόνο στην εκτέλεση της ορχήστρας Harry James με ερμηνεύτρια την Kitty Kallen (1945).
EMBRACEABLE YOU
Πολλές φορές οι δημιουργοί τραγουδιών αναλώθηκαν γράφοντας για θεατρικά μιούζικαλ που για κάποιο λόγο δεν παίχθηκαν. Αυτό έγινε και με τη σύνθεση «Embraceable you», που έγραψαν το 1928 για το «East is west», που δεν παίχθηκε, ο Ira και ο George Gershwin. Το 1930, όμως, το προσφέρουν για την παράσταση «Girl Crazy». Το 1932 ακούγεται στην κινηματογραφική έκδοση του έργου. Το 1943 το αποδίδει η Judy Garland στην δεύτερη κινηματογραφική του παρουσίαση. Το 1965 μια ακόμα ταινία, στο ίδιο θέμα, με τίτλο «When the boys meet the girls», έχει την Connie Francis ως ερμηνεύτρια της μελωδίας. Η ίδια σύνθεση ακούγεται στις ταινίες του 1945 «Rhapsody in blue», του 1946 «Humoresque», του 1949 «Always leave them laughing», του 1951 «An American in Paris», του 1952 «With a song in my heart», του 1955 «Sincerely yours» (από τον πιανίστα Liberace). Ακόμα η μελωδία έδωσε τον τίτλο της στην ταινία του 1948 «Embraceable you». Σε δίσκους έγινε επιτυχία το 1931 με τον Red Nichols και δεκατρία χρόνια αργότερα με τον Tommy Dorsey (18/ 44). Ανάμεσα σ’ αυτούς που την ηχογράφησαν είναι η Jo Stafford το 1953 για το άλμπουμ «Jo Stafford sings Broadway’s Best». Την συνοδεύει η ορχήστρα του συζύγου της Paul Weston. Mία από τις λιγότερο γνωστές εκτελέσεις του «Embraceable you» είναι από την Mary Martin, μεγάλο αστέρι του μουσικού θεάτρου, που έζησε από το 1913-90, έκανε το ντεμπούτο της στο Mπρόντγουέι το 1938, κι έπαιξε σε ταινίες όπως «South Pacific», «The sound of music» και «Peter Pan». Kι ακόμα ήταν μητέρα του ηθοποιού Larry Hagman.
ENCHANTED SEA, The
Το 1958, οι Four Lads έκαναν επιτυχία το «Enchanted island» (Μαγεμένο νησί). To 1959, ένα οργανικό ντουέτο, ο Randy Starr (ψευδώνυμο του οδοντίατρου της Νέας Υόρκης Warren Nabel) και ο Frank Metis, γνωστοί με την επωνυμία The Islanders συνέθεσαν μία μελωδία για την μαγεμένη θάλασσα, «The enchanted sea» (15/ 59). Το σφύριγμα που προειδοποιεί για την ομίχλη και ακούγεται στον δίσκο τους είναι ηχογραφημένο στον φάρο του Σαν Φρανσίσκο, το καμπανάκι του πλοίου υπήρχε στο στούντιο, τα κύματα δημιούργησε ο ηχολήπτης με τους αγκώνες του σε μία σκάφη από νερό και ο αέρας που φυσάει –ιδανικός για σέρφιγκ– είναι από τον κόλπο Nantucket. To Nantucket είναι ένα νησί στα νοτιανατολικά της Μασαχουσέτης, πρώην κέντρο της βιομηχανίας φαλαινών και σήμερα παραθεριστικό κέντρο, με 7.000 κατοίκους. Στον δίσκο του ο Starr παίζει ρυθμική κιθάρα και σφυρίζει, ενώ ο Metis παίζει ακορντεόν, κίμπορντς και πιάνο. Το ίδιο κομμάτι έκανε επιτυχία ο Μartin Denny (28/ 59), ενώ το ηχογράφησαν επίσης οι Chet Atkins, Browns, Santo and Johnny κ. ά. Οι Islanders δεν εμφανίστηκαν ποτέ δημόσια. Ο Starr έγραψε αργότερα τραγούδια για ταινίες του Elvis Presley, όπως τα «Kissin’ Cousins» και «Almost in love». Παραμένει οδοντογιατρός στο Μανχάταν. Ο Metis έγινε ενορχηστρωτής για τους George Shearing, Dave Brubeck, Barry Manilow, Paul Simon, John Denver, Bob Dylan.
END, The
Ήταν το 1970, όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο, σε ηλικία 39 χρόνων, ο Earl Grant, οργανίστας, πιανίστας και τραγουδιστής. Από τις έξι επιτυχίες που είχε μεταξύ 1958-65 η μεγαλύτερη ήταν το «The end» γνωστό και με τον τίτλο «At the end of the rainbow» (7/ 58). Στην Ελλάδα, τα μόνα άλλα τραγούδια του που ακούστηκαν ήταν, το 1960, τα «House of bamboo» και «Evening rain».
ESTRELLITA, La
H «Estrellita» ή «Little star» είναι δημιουργία του Μεξικανού Manuel M. Ponce (1914), που έφθασε στις ΗΠΑ το 1923, σε ενορχήστρωση-διασκευή του Frank LaForge. Τη σύνθεση ηχογράφησαν οι Deanna Durbin, Benny Goodman, αλλά έγινε επιτυχία σε δίσκους το 1915 από τη McKee’s Orchestra και το 1944 από την ορχήστρα του Harry James. Την ηχογράφησαν δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες, όπως ο βιολιστής Jascha Heifetz, οι Trio Los Panchos και οι περισσότερες μεγάλες ορχήστρες. Το 1964 γυρίστηκε σε δίσκο από την Caterina Valente με συνοδεία της ορχήστρας Werner Miller.
ETERNALLY
Στην ταινία του 1952 «Limelight» εκτός από τον Charlie Chaplin (που, επίσης, τη σκηνοθέτησε) πρωταγωνιστούν οι Claire Bloome, Buster Keaton. Γι’ αυτό το έργο ο Chaplin συνέθεσε το «Terry’s theme», που αργότερα απέκτησε στίχους των Geoffrey Parsons – John Turner (ή Jimmy Phillips) και έγινε ευρύτερα γνωστό ως «Eternally» (αιώνια), θυμίζοντας το ίδιο θέμα που ανέπτυξε το 1925 με το «Always» (παντοτινά) ο Irving Berlin. Η μουσική υπόκρουση του Chaplin κέρδισε είκοσι χρόνια αργότερα Όσκαρ! Διότι μόλις το 1972 προβλήθηκε για πρώτη φορά στους κινηματογράφους του Λος Άντζελες (απαραίτητη προϋπόθεση για να διεκδικήσει μία ταινία την διάκριση της Ακαδημίας). Με τίτλο «Terry’s theme» η σύνθεση του Chaplin έγινε επιτυχία από τους Frank Chacksfield (5/ 53), Vic Damone (12/ 53), Richard Hayman (13/ 53). Με τίτλο «Eternally» το ανέβασαν στο hit parade οι Thomas Wayne (92/ 59), Sarah Vaughan (41/ 60), Chantels (77/ 63) και ως «Limelight» το ηχογράφησε ο Mr Acker Bilk (92/ 62). To «Eternally» για το άλμπουμ «You don’t have to say you love me» (163/ 68) τραγούδησε και ο Jerry Vale, ο γεννημένος το 1932 στο Μπρονξ, ιταλικής καταγωγής καλλιτέχνης. Με επίδοση στις μπαλάντες, που συχνά ερμηνεύει στα ιταλικά, είχε εννέα επιτυχίες από το 1956-66. Μεγαλύτερη απήχηση είχαν τα άλμπουμ του, από τα οποία είκοσι ξεχώρισαν εμπορικά, μεταξύ του 1957 και 1972.
EVERYBODY LOVES SOMEBODY
Η δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία του Dean Martin ήταν το «Everybody loves somebody». Νο 1 στις ΗΠΑ το 1964 και χρυσός δίσκος. Τη μελωδία έγραψε το 1947 ο Ken Lane σε στίχους του Irving Taylor («Kookie Kookie, lend me your comb») Πολύ πιο πριν, όμως, το 1947 την ηχογράφησε, χωρίς απήχηση, ο Frank Sinatra. Επίσης, το 1961 η Dinah Washington, το 1965 η Brenda Lee, οι Lettermen και ο Andy Williams.
EVERY STREET’S A BOULEVARD IN OLD NEW YORK
Το 1953, ο Jule Styne με τον Bob Hilliard γράφουν για τη μουσική παράσταση «Hazel Flagg» το «Every street’s a boulevard in old New York». To έργο βασίζεται στην ταινία του 1937 «Nothing sacred», που γίνεται «Living it up» σε μία έκδοση του 1954 με πρωταγωνιστές τον Dean Martin, τον Jerry Lewis και την Janet Leigh. Στην ταινία αυτή ο D. Martin και ο J. Lewis πλαισιωμένοι από χορωδία ερμηνεύουν «Every street’s a boulevard in old New York».
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ
