Κρίστοφερ Λη: Ο διασημότερος «Δράκουλας»  μιλούσε αρχαία Ελληνικά

 

Βρυκόλακες, ανά την ιστορία της 7ης Τέχνης, υπήρξαν πολλοί. Ωστόσο, ό,τι και να λέμε και όσο φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλλουν/ έχουν καταβάλει κατά καιρούς ο Γκάρι Όλντμαν, ο Λιουκ Έβανς, η Κέιτ Μπέκινσεϊλ, η Σάλμα Χάγεκ, ο Κλάους Κίνσκι, ο Μπραντ Πιτ και πολλοί άλλοι που έχουν ενσαρκώσει βρυκόλακες στο σινεμά και την τηλεόραση, όταν κάποιος σκέφτεται τον «Δράκουλα», η μορφή που έρχεται στο μυαλό είναι μία και μόνη: η πανύψηλη, επιβλητική φιγούρα του ενός και μοναδικού Κρίστοφερ Λη, ο οποίος, όπως έγινε γνωστό την Πέμπτη, 11 Ιουνίου, εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 7 Ιουνίου, ημέρα Κυριακή, σε ηλικία 93 ετών. 

Για όλους υπάρχουν κάποιες φιγούρες – της πολιτικής, της ιστορίας, των τεχνών κλπ- για τις οποίες είναι δύσκολο να αποδεχτεί ότι είναι «θνητές». Για τον γράφοντα, μία εξ αυτών ήταν ο Κρίστοφερ Λη, για μια σειρά λόγων, οι οποίοι είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι αφορούν ένα και μόνο, και μάλιστα πραγματικό πρόσωπο. 

Συνοπτικά λοιπόν: Ο θρυλικός ηθοποιός – ο οποίος κατείχε επίσης τον τίτλο του «Σερ»- που έπαιξε τον πλέον εμβληματικό «Κόμη Δράκουλα» της Hammer Films: 

• έπαιξε τον «Κόμη Ντούκου» της δεύτερης τριλογίας του «Πολέμου των Άστρων» (όσοι είναι φαν, θυμούνται ότι ο Ντούκου αντιμετωπίζει επί ίσοις όροις τον Master Yoda, έχοντας προηγουμένως αντιμετωπίσει και νικήσει τον Άνακιν Σκάιγουοκερ και τον Όμπι Ουάν Κενόμπι ταυτόχρονα)


• ήταν ο «Σάρουμαν» του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» (και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Τόλκιν), 


• έχει παίξει επίσης το τέρας του Φρανκενστάιν, τον Σέρλοκ Χολμς (αλλά και τον..,αδελφό του!), τον Φου Μαντσού, τον Ρασπούτιν και τον μάντη Τειρεσία της «Οδύσσειας»- όπως και τον Σκαραμάνγκα, «Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι», έναν από τους διασημότερους «κακούς» του Τζέιμς Μποντ,


• μιλούσε αρχαία Ελληνικά (όπως είχε πει ο ίδιος, έκανε από τα 12 του, ουδέποτε τα ξέχασε και εκτιμούσε ότι ήταν σε θέση να διαβάσει και καταλάβει περίπου το 50% μιας ελληνικής εφημερίδας), τα οποία ήταν μία από τις οκτώ γλώσσες που ήξερε, 


• είχε συμμετάσχει σε βιντεοπαιχνίδια αλλά και heavy metal δίσκους (!) συνεργαζόμενος με τη μπάντα συμφωνικού metal Rhapsody και κυκλοφορώντας δικούς του, που ανήκουν περισσότερο στην κατηγορία της «metal όπερας» (Charlemagne: By the Sword and the Cross/ The Omens of Death), αλλά και συνεργαζόμενος με τους Manowar στην επανέκδοση του «Battle Hymns» το 2010, αντικαθιστώντας στο «Dark Avenger» τον Όρσον Ουέλς στον ρόλο του αφηγητή 
• ήταν επίσης ξάδελφος του Ίαν Φλέμινγκ, δημιουργού του Τζέιμς Μποντ, και θεωρείται ότι ενδεχομένως να αποτέλεσε την έμπνευση (ή έστω, μία από τις εμπνεύσεις) πίσω από τον διάσημο πράκτορα, καθώς, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε μια θητεία που του αποδίδει επάξια τον χαρακτηρισμό του «κομάντο». 
• Επίσης, θεωρείται ότι το γενεαλογικό του δέντρο ανάγεται στον Καρλομάγνο- βασιλιά των Φράγκων και πρώτο αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 

Και ναι, αυτός ο άνθρωπος ήταν πραγματικός. 

Ο βετεράνος κομάντο πίσω από τον κινηματογραφικό «Δράκουλα» 

Ο Σερ Κρίστοφερ Λη άρχισε τον πόλεμο ως εθελοντής στη Φινλανδία κατά την «Talvisota» (τον «Χειμερινό Πόλεμο» εναντίον των Σοβιετικών το 1939), ωστόσο, όπως φαίνεται δεν είδε δράση, καθώς μαζί με άλλους εθελοντές ήταν μακριά από τις γραμμές του μετώπου. Επιστρέφοντας στη Βρετανία, κατατάχτηκε στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία, εκπαιδευόμενος ως πιλότος καταδιωκτικού- ωστόσο λίγο πριν τελειώσει την εκπαίδευσή του διαγνώστηκε με πρόβλημα στο οπτικό νεύρο. Ωστόσο, ο Λη ήθελε δράση- και καθώς ο πόλεμος μαινόταν, φαίνεται πως δεν μπορούσε να μείνει άπραγος. 

Ακόμη και αν δεν κέρδισε τα φτερά του πιλότου καταδιωκτικών, εντάχθηκε στις υπηρεσίες πληροφοριών της RAF- και εκεί άρχισε η ενεργή του εμπλοκή στον πόλεμο, καθώς ο Κρίστοφερ Λη, περνώντας για ένα μικρό διάστημα στη Νότια Αφρική, υπηρέτησε στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής, εναντίον της «Αλεπούς της Ερήμου», στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ, και στη συνέχεια στην Ιταλία, με τις δυνάμεις των συμμάχων- και όχι με κάποια «τυχαία» μονάδα, αλλά, ενώ ήταν αποσπασμένος για ένα διάστημα στον Στρατό, με τους σκληροτράχηλους Gurkhas της 8ης Ινδικής Μεραρχίας Πεζικού, κατά τη διάρκεια της σκληρότατης μάχης του Μόντε Κασίνο. Μετά το τέλος του πολέμου, απεστάλη στην Central Registry of War Criminals and Security Subjects, η οποία ήταν επιφορτισμένη με τον εντοπισμό και τη σύλληψη Ναζί εγκληματιών πολέμου- σε αυτό το πλαίσιο, βρέθηκε σε απελευθερωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης - «κάποια είχαν εκκαθαριστεί. Κάποια όχι» είχε πει χαρακτηριστικά. 

Τα καθήκοντα που αναλάμβανε κυρίως ήταν αυτά του αξιωματικού πληροφοριών- και, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό από το εύρος της δραστηριότητάς του, ο Κρίστοφερ Λη ήταν επιφορτισμένος με καθήκοντα πολύ παραπέρα από αυτά του απλού στρατιώτη/ υπαξιωματικού/ αξιωματικού (αποστρατεύτηκε το 1946 με τον βαθμό του σμηναγού). Kαι η εντύπωση αυτή ενισχύεται όταν, διαβάζοντας κανείς για το ποιόν του κατά τον πόλεμο βλέπει πολύ συχνά χρήση «σκιωδών» όρων όπως «σύνδεσμος» κ.α.- και το όνομά του συνδέεται με ένα πολύ ιδιαίτερο αρκτικόλεξο: SOE. 

Το «Υπουργείο Ανέντιμου Πολέμου»

Η «Special Operations Executive» δημιουργήθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας του ίδιου του Τσώρτσιλ και σκοπός της ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Βρετανού πρωθυπουργού, να «βάλει φωτιά στην Ευρώπη», η οποία τελούσε υπό την κατοχή των Ναζί. Το χιουμοριστικά αποκαλούμενο, με το γνωστό βρετανικό φλέγμα, «Ministry of Ungentlemanly Warfare» («υπουργείο Ανέντιμου Πολέμου») αποτέλεσε μία ιδιαίτερα σκιώδη υπηρεσία, που συνδύαζε δραστηριότητες που αντιστοιχούν στην MI6 (πιο «κλασική» κατασκοπεία), με επιχειρήσεις που θα αναλάμβαναν οι σύγχρονες Ειδικές Δυνάμεις, όπως επιχειρήσεις δολιοφθοράς βαθιά πίσω από τις εχθρικές γραμμές, εκτελέσεις, «χειρουργικά» πλήγματα, αναγνώριση κ.α- δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι θεωρούν την SOE τον πρόγονο της θρυλικής βρετανικής SAS (Special Air Service)- μίας εκ των κορυφαίων μονάδων Ειδικών Δυνάμεων στον κόσμο. Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι πολύ μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων της SOE κατά τη διάρκεια του πολέμου παραμένει απόρρητο μέχρι σήμερα. 

Σε αυτό το πλαίσιο μυστικότητας, δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί «επίσημα» κατά πόσον ο Λη εργάστηκε για την SOE- ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, αυτό θεωρείται βέβαιο, καθώς, από τα γνωστά δεδομένα σχετικά με την υπηρεσία του κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μιλάμε για ένα στέλεχος με μακρά εμπειρία στον τομέα των πληροφοριών (Intelligence), που, σημειωτέον, για ένα διάστημα βρέθηκε μάλιστα με απόσπαση στο Long Range Desert Group (LRDG), τους αποκαλούμενους «Αρουραίους της Ερήμου» (Desert Rats). Η συγκεκριμένη μονάδα είναι διάσημη στους κύκλους των μελετητών της στρατιωτικής ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω της παράτολμης φύσης των καταδρομικών αποστολών της- ενδεικτικά, ο ίδιος ο Ρόμμελ είχε πει ότι το LRDG είχε κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο Afrika Korps από οποιαδήποτε άλλη μονάδα αυτού του μεγέθους. 

Ο ίδιος τι είχε να πει για όλα αυτά; Σίγουρα φαίνεται να διασκέδαζε με τις σχετικές ερωτήσεις, απαντώντας με ασάφεια («απαγορεύεται να συζητήσουμε επιχειρήσεις, ας πούμε απλά ότι ήμουν στις Ειδικές Δυνάμεις και ας το αφήσουμε εκεί») και κάνοντας φλεγματικό χιούμορ όταν κάποιοι επέμεναν να ρωτούν («κρατάτε μυστικά;» «ναι» «κι εγώ το ίδιο!»). Ωστόσο, ουδέποτε δέχτηκε να χαρακτηριστεί κατάσκοπος («νομίζετε ότι θα μπορούσα να κρυφτώ (με τέτοιο ύψος) μέσα σε ένα πλήθος; Θα με έβρισκαν σε δευτερόλεπτα!»). 

Μια φορά – ίσως άθελά του, στα 79 του- «πάγωσε» τους συντελεστές του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», στα γυρίσματα των «Δύο Πύργων», με μία...διόρθωσή του όσον αφορά στη σκηνή όπου ο Σάρουμαν, τον οποίον ενσάρκωνε, μαχαιρώνεται στην πλάτη. Ο σκηνοθέτης, Πίτερ Τζάκσον, θεώρησε ότι θα ήταν σωστό να κάνει συστάσεις στον Σερ Κρίστοφερ Λη για το πώς θα έπρεπε να αντιδράσει, λέγοντάς του να «φωνάξει». 

Και σε εκείνο το σημείο, με κάθε ευγένεια, η παλιοσειρά των Ειδικών Δυνάμεων, ο βετεράνος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, επεσήμανε ότι όταν κάποιος δέχεται μαχαιριά στην πλάτη, τότε τρυπιούνται οι πνεύμονες, οπότε αυτό που βγαίνει είναι ρόγχος και όχι κραυγή, και το γνωρίζει αυτό επειδή κάποτε «το είχε δει να συμβαίνει». 

Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς βλέποντας την ταινία, στην συγκεκριμένη σκηνή, ο Σάρουμαν...δεν φωνάζει, αλλά αφήνει ρόγχο. Ανεξαρτήτως του ρεαλιστικού της όλης υπόθεσης, καταλαβαίνει εύκολα κάποιος πόσο δύσκολο είναι να αψηφήσει τον «Δράκουλα»...και ειδικά όταν γνωρίζει ότι ήταν κάποτε – στην πραγματικότητα- κομάντο..