Ο Μανώλης Σταυρής, ψημένος ναυτικός από την αρμύρα της θάλασσας μια ολάκερη ζωή, καταθέτει την δικη του εμπειρία και περιγράφει καρέ - καρέ πως έσωσε ένα δίχρονο κοριτσάκι από βέβαιο πνιγμό.
Το παιδί το ρούφαγε η θάλασσα σαν...μολύβι!
Οπως δήλωσε ο κύριος Μανώλης, μέλος πληρώματος του ρυμουλκού "Ηρακλής" που ήταν το πρώτο που έφτασε να βοηθήσει τους θαλασσοδαρμένους μετανάστες "εμείς 9.30 το πρωί είδαμε το σκάφος να βγαίνει προς τα έξω και είπαμε οτι θα είναι κανένα τουριστικό.
Οταν το είδαμε να χτυπάει στα βράχια, ειδοποιήσαμε την εταιρεία μας και μας είπαν να πάμε γρήγορα να σώσουμε τους ανθρώπους, εγώ, ο καπετάνιος και ένας ναύτης. Ημασταν οι πρώτοι φτάσαμε με το ρυμουλκό μας.
Είδα μια κυρία σε μια σαμπρέλα μέσα και να έχει ένα μωρό στην αγκαλιά της και άλλα άτομα δίπλα τους να τους παίρνει το πέλαγος. Η γυναίκα φώναζε "the baby, the baby".
Είδα εκείνη την ώρα το μωρό να της φεύγει από τα χέρια και να κατεβαίνει στον πάτο της θάλασσας σαν το μολύβι, σαν να ήταν πέτρα, φορούσε και πολλά ρούχα. Κάνω βουτιά αμέσως, το πιάνω το μωρό και το σώνω και πέσανε μετά δίπλα μου άλλοι 6 άνθρωποι. Τους τραβούσα με χέρια κομμένα, δηλαδή τι να σας πω; Δραματικές στιγμές. Εκείνη την ώρα ούτε κρύο ένοιωσα, ούτε τίποτα. Με ένοιαζε μόνο να σώσω τους ανθρώπους.
Και να σας πω κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Εμείς όταν κάνουμε τα παιδιά μας κλαίνε. Αυτό το δίχρονο κοριτσάκι δεν έβγαλε ούτε κιχ. Εβλεπες τα ματάκια του και σε κοιτάγανε σαν να ήθελε κάτι να σου πει. Το μωρό το είχα πάνω μου, το είχα κουκουλώσει και δεν έβγαλε τσιμουδιά, ούτε να κλάψει.
Αυτά τα πράγματα που έζησα χθες δε τα έχω ξαναδεί, μόνο στην τηλεόραση. Ταξιδεύω 38 χρόνια και δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας από τα Δωδεκάνησα.
Και μου έκανε εντύπωση μια γυναίκα, Ελληνίδα που ήρθε με το παιδί της, έγδυσε το παιδί της και έντυσε το μωρό που έσωσα. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Μπορεί να στερηθούμε, να μην έχουμε να φάμε αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είμαστε ο καλύτερος λαός που υπάρχει στον κόσμο.
Μιλάμε για δραματικές καταστάσεις. Μετά η μάνα του παιδιού με έπιανε από το χέρι και δε με άφηνε. Εμένα, γυναίκα 22 χρονών να μου φιλήσει τα πόδια δεν μου ξανάτυχε, δεν το ξανάδα πουθενά.
Και κακώς λένε να μη γίνουν στρατόπεδα για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Είναι αμαρτία από το Θεό. Σώστε μας φωνάζανε".
Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει και τους λιμενικούς της Ρόδου που με αυτοθυσία έπεσαν δίχως δεύτερη σκέψη στη θάλασσα και έσωσαν τους μετανάστες.
Το παιδί το ρούφαγε η θάλασσα σαν...μολύβι!
Οπως δήλωσε ο κύριος Μανώλης, μέλος πληρώματος του ρυμουλκού "Ηρακλής" που ήταν το πρώτο που έφτασε να βοηθήσει τους θαλασσοδαρμένους μετανάστες "εμείς 9.30 το πρωί είδαμε το σκάφος να βγαίνει προς τα έξω και είπαμε οτι θα είναι κανένα τουριστικό.
Οταν το είδαμε να χτυπάει στα βράχια, ειδοποιήσαμε την εταιρεία μας και μας είπαν να πάμε γρήγορα να σώσουμε τους ανθρώπους, εγώ, ο καπετάνιος και ένας ναύτης. Ημασταν οι πρώτοι φτάσαμε με το ρυμουλκό μας.
Είδα μια κυρία σε μια σαμπρέλα μέσα και να έχει ένα μωρό στην αγκαλιά της και άλλα άτομα δίπλα τους να τους παίρνει το πέλαγος. Η γυναίκα φώναζε "the baby, the baby".
Είδα εκείνη την ώρα το μωρό να της φεύγει από τα χέρια και να κατεβαίνει στον πάτο της θάλασσας σαν το μολύβι, σαν να ήταν πέτρα, φορούσε και πολλά ρούχα. Κάνω βουτιά αμέσως, το πιάνω το μωρό και το σώνω και πέσανε μετά δίπλα μου άλλοι 6 άνθρωποι. Τους τραβούσα με χέρια κομμένα, δηλαδή τι να σας πω; Δραματικές στιγμές. Εκείνη την ώρα ούτε κρύο ένοιωσα, ούτε τίποτα. Με ένοιαζε μόνο να σώσω τους ανθρώπους.
Και να σας πω κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Εμείς όταν κάνουμε τα παιδιά μας κλαίνε. Αυτό το δίχρονο κοριτσάκι δεν έβγαλε ούτε κιχ. Εβλεπες τα ματάκια του και σε κοιτάγανε σαν να ήθελε κάτι να σου πει. Το μωρό το είχα πάνω μου, το είχα κουκουλώσει και δεν έβγαλε τσιμουδιά, ούτε να κλάψει.
Αυτά τα πράγματα που έζησα χθες δε τα έχω ξαναδεί, μόνο στην τηλεόραση. Ταξιδεύω 38 χρόνια και δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας από τα Δωδεκάνησα.
Και μου έκανε εντύπωση μια γυναίκα, Ελληνίδα που ήρθε με το παιδί της, έγδυσε το παιδί της και έντυσε το μωρό που έσωσα. Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες. Μπορεί να στερηθούμε, να μην έχουμε να φάμε αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις είμαστε ο καλύτερος λαός που υπάρχει στον κόσμο.
Μιλάμε για δραματικές καταστάσεις. Μετά η μάνα του παιδιού με έπιανε από το χέρι και δε με άφηνε. Εμένα, γυναίκα 22 χρονών να μου φιλήσει τα πόδια δεν μου ξανάτυχε, δεν το ξανάδα πουθενά.
Και κακώς λένε να μη γίνουν στρατόπεδα για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Είναι αμαρτία από το Θεό. Σώστε μας φωνάζανε".
Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει και τους λιμενικούς της Ρόδου που με αυτοθυσία έπεσαν δίχως δεύτερη σκέψη στη θάλασσα και έσωσαν τους μετανάστες.
No comments:
Post a Comment