Η ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ  #17

DANCING IN THE DARK

Για τη ρεβί του 1931 «The Band Wagon» έγραψαν ο Arthur Schwartz (μουσική) και ο Howard Dietz (στίχοι) την μελωδία «Dancing in the dark». Και μολονότι οι στίχοι λένε «We’re waltzing in the wonder why we’re here» η μελωδία είναι σε χρόνο 4/ 4. Τη χρονιά που παρουσιάστηκε η ρεβί στη Νέα Υόρκη, τέσσερις εκτελέσεις ακούγονταν από το ραδιόφωνο. Με τους Bing Crosby, Fred Waring’s Pennsylvanians, Ben Selvin, Jacques Renard. Η μελωδία επέστρεψε το 1941 σε μία έξοχη ενορχήστρωση, γλυκιά και τρυφερή και ρομαντική από την ορχήστρα Artie Shaw, με τρομπετίστα τον Billy Butterfield. Η μελωδία έφθασε ως τις μέρες μας σε μία υπεροχη σκηνή, όταν το 1953 έγινε η κινηματογραφική έκδοση του «The Band Wagon» και τη χορεύουν μοναδικά ο Fred Astaire και η Ginger Rogers, αργά ένα βράδυ, στο Central Park της Nέας Yόρκης, κάτω από το φεγγάρι.

DARDANELLA

Ο βιολιστής και μαέστρος Ben Selvin έχει ηχογραφήσει, όπως ισχυρίζεται, 9.000 τραγούδια με 39 διαφορετικά ονόματα για εννέα φωνογραφικές εταιρίες. Όλα αυτά από το 1919, όταν ήταν 21 χρόνων. Το 1920 η Selvin’s Novelty Orchestra ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο της δίσκο, το «Dardanella», που αρχικά ήταν ένα κομμάτι για πιάνο, στο ιδίωμα της rag μουσικής, και τίτλο «Turkish Tom Tom», που έτσι ονόμασε ο στιχουργός του Fred Fisher, το 1919. Άλλοι τρεις καλλιτέχνες έκαναν επιτυχία το «Dardanella» το 1920. Μόνο η εκτέλεση του Βen Selvin πούλησε 6,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Η σύνθεση ακούγεται στα φιλμ του 1944 «Two girls and a sailor» και του 1949 «Oh you beautiful doll».

DARK TOWN STRUTTERS’ BALL

Ο συνθέτης-στιχουργός Shelton Brooks, που γεννήθηκε στο Amesburg του Καναδά στις 4 Μαΐου 1886 και πέθανε στο Λος Άντζελες στις 6 Σεπτεμβρίου 1975, μεγάλωσε στο Ντιτρόιτ και άρχισε την καριέρα του ως πιανίστας, παίζοντας ragtime. Αργότερα εμφανίστηκε στην επιθεώρηση ως κωμικός μιμούμενος τον Bert Williams. Η συνθετική του επιτυχία αρχίζει το 1910 με το «Some of these days» που τραγούδησε πρώτη η Sophie Tucker. Το 1916 γράφει το «Walkin’ the dog» και το 1917 το «(At the) Dark town strutters’ ball». Το τελευταίο παρουσιάστηκε σε επιθεώρηση από τους Benny Fields, Ack Salisbury, Benny Davis. Ήταν μια απίστευτη επιτυχία. Πούλησε τρία εκατομμύρια παρτιτούρες. Και παραμένει ακόμα το αγαπημένο κομμάτι των ορχηστρών που παίζουν dixieland jazz. Από τις επτά δημοφιλείς εκδόσεις του «Dark town Strutters’ Ball», σε διάφορες περιόδους, η τελευταία ανήκε στον Ιταλοαμερικανό τραγουδιστή και κιθαρίστα Lou Monte, με συνοδεία της ορχήστρας Hugo Winterhalter (7/ 54). Το τραγούδι αρχίζει με τη μελωδία του «O sole mio» πριν περάσει στο δικό της μουσικό θέμα. Η σύνθεση είναι ερμηνευμένη και στα αγγλικά και στα ιταλικά. Ο τίτλος αναφέρεται σε χοροεσπερίδα στη συνοικία των μαύρων μιας πόλης.

DARLING, JE VOUS AIME BEAUCOUP

Η Anna Sosenko, που έγραψε τους αγγλογαλλικούς στίχους και τη μουσική (1935) ήταν η μάνατζερ της Hildegarde, που ερμήνευσε με επιτυχία το τραγούδι σε νυκτερινά κλαμπ και σε δίσκους και το έκανε προσωπικό μουσικό θέμα της. Η Hildegarde Loretta Sell ήταν Αμερικανίδα, που πρώτα έγινε δημοφιλής στην Αγγλία, πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ. Από το 1936-46 είχε επτά επιτυχίες. Το «Darling, je vous aime beaucoup» ηχογράφησε και ο Nat «King» Cole.

DARN THAT DREAM

Ο Jimmy Van Heusen συνέθεσε τη μουσική και ο Eddie De Lange τους στίχους το 1939. Το παρουσίασαν για πρώτη φορά στο θεατρικό μιούζικαλ «Swingin’ the dream» (1939) οι Maxine Sullivan, Louis Armstrong, Bill Bailey, The Dandridge Sisters, The Rhythmetts, The Deep River Boys. Η παράσταση βασίστηκε στο έργο του Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός». Σε δίσκους το «Darn that dream» έγινε επιτυχία το 1940 σε τρεις εκτελέσεις: Benny Goodman/ Mildred Bailey, Blue Barron, Tommy Dorsey.

DAYBREAK

Oι στίχοι οφείλονται στον Harold Adamson και η μουσική στον Ferde Grofe (1942). O δεύτερος βασίστηκε στο θέμα «Mardi Gras» από το δικό του έργο «Mississippi Suite» του 1926. Στην ταινία του 1943 «Thousands cheer» το ερμηνεύει η Kathryn Grayson. Σε δίσκους έγινε επιτυχία το 1942 από τους: Tommy Dorsey – Frank Sinatra, Harry James – Johnny McAfee, Jimmy Dorsey – Bob Eberly.

DAY DREAM

Το 1941, ο Duke Ellington σε συνεργασία με τον Billy Strayhorn και τον στιχουργό John Latouche συνέθεσαν τη μελωδία «Day dream» που πρώτη ηχογράφησε η ορχήστρα του Ellington. Ανάμεσα στις πολλές εκτελέσεις ξεχωρίζει της Ella Fitzgerald, που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ του 1957 «The Duke Ellington Songbook».

DAYS OF WINE AND ROSES

Η ταινία «Ημέρες κρασιού και λουλουδιών» χάρισε το 1962 ένα ακόμα Όσκαρ στον Henry Mancini, που συνέθεσε το μουσικό θέμα της. Σκηνοθέτης του φιλμ ο Blake Edwards. Πρωταγωνιστές οι: Jack Lemmon – Lee Remick. Στην τελετή απονομής των Όσκαρ το ερμήνευσε ο Robert Goulet, o Andy Williams, όμως, είχε τη δημοφιλέστερη έκδοση σε δίσκο. Οι άλλοι αντίπαλοι του ’62 στην απονομή των Όσκαρ ήταν τραγούδια από τα «Mutiny on the Bounty», «Two for the see saw», «Tender is the night» και «Walk on the wild side».

DAY THE RAINS CAME, The

Πριν γίνει γνωστή στις ΗΠΑ, η Jane Morgan υπήρξε δημοφιλής τραγουδίστρια στη Γαλλία. Γεννήθηκε Jane Currier στη Βοστώνη κι έκανε καριέρα, κυρίως, στην τηλεόραση και στα κλαμπ. Από το 1956-59 είχε πέντε επιτυχίες στις ΗΠΑ με μεγαλύτερη το «Fascination» (7/ 57). Ένα γαλλικό τραγούδι τής άρεσε τόσο πολύ ώστε δε δίστασε να ηχογραφήσει την αγγλική έκδοσή του. Ήταν η δημιουργία των Gilbert Becaud – Pierre Delanoe «Le jour ou la pluie viendra», που με νέους στίχους του Carl Sigman έγινε «The day the rains came». Στην ηχογράφηση τη συνοδεύει η ορχήστρα Vic Schoen (21/ 58). Άλλη μια εκτέλεση είχε απήχηση στις ΗΠΑ. Ήταν με την υπογραφή της γαλλικής ορχήστρας Raymond Lefevre (30/ 58).

DEARIE

Όταν το 1958 ο Fred Loewe και ο Alan Jay Lerner έγραψαν για το μιούζικαλ «Gigi» το «I remember it well», που απέδωσαν ο Maurice Chevalier και η Hermione Gingold, λίγοι πρόσεξαν ότι θύμιζε έντονα μια άλλη δημιουργία του 1950 που έχει την υπογραφή του Bob Hilliard και του David Mann. Ήταν το «Dearie», που πρωτακούστηκε στην παράσταση του 1950 «The Copacabana show». Την ίδια χρονιά, το «Dearie» έγινε επιτυχία σε τέσσερις εκτελέσεις: με την ορχήστρα Guy Lombardo (5/ 50), Jo Stafford – Gordon MacRae (10/ 50), Ray Bolger – Ethel Merman (12/ 50) και Lisa Kirk – Fran Warren (22/ 50). Οι γνωστότεροι απ’ όλους αυτούς ήταν ο Ray Bolger (1904-87), χορευτής-κωμικός, που έγινε αθάνατος ως σκιάχτρο στον «Μάγο του Οζ» και η Ethel Merman (1909-84), σουπερστάρ του Μπρόντγουέι, που έγινε συνώνυμη με τα τραγούδια «I got rhythm» και «There’s no business like show business». Ήδη από το 1903 υπήρχε τραγούδι με τίτλο «Dearie», αλλά άσχετο με το κομμάτι του 1950.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ