ΣΤΙΣ 7 Μαρτίου τα Δωδεκάνησα γιόρτασαν την ενσωμάτωση τους με την Ελλάδα. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν τους δόθηκε απλόχερα…
Αγωνίζονται. Αγωνιούν καθημερινά. Ελπίζουν. Τι σημαίνει όμως η παρέλαση για αυτά τα νησιά; Μία απλή επέτειος; Όχι. Για τα μικρά νησιά του Αίγαιου, με τους λιγοστούς κατοίκους τον χειμώνα, ηπαρέλαση αποτελεί εθνική αφύπνιση. Δύο εβδομάδες μας χωρίζουν άλλωστε από την 25η Μαρτίου. Τα μικρά μας νησάκια θα υψώσουν ξανά την γαλανόλευκη ψηλά. Θα στολιστούν. Θα φορέσουν τα καλά τους. Στο σχολείο των Αρκιών, η έπαρση της σημαίας είναι μια καθημερινή συνήθεια. Στις 7 Μαρτίου παρέλασαν δασκάλα και μαθητής μπροστά στους λιγοστούς κατοίκους. Παρόλο που οι καιρικές συνθήκες δεν τους ευνοούσαν.
«Ο καιρός δεν μας ευνοούσε καθόλου, γιατί φυσούσαν πολύ δυνατοί νοτιάδες και η ατμόσφαιρα ήταν θολή από την Αφρικανική σκόνη. Οι παραβρισκόμενοι προσπαθούσαν να προφυλαχτούν. Και μία τολμηρή γειτόνισσα του σχολείου, μαζί με μία θεία του Χρήστου, τα αψήφησαν όλα και μας απαθανάτισαν». Μας λέει η Μαρία Τσιαλέρα. Η δασκάλα του μικρού σχολείου. Και συνεχίζει. «’Όταν κατηφορίζαμε από το Σχολείο προς την πλατεία της αιωνόβιας ελιάς…κάτω στο λιμανάκι, μας έπαιρνε ο αέρας και μας έσπρωχνε τόσο που ήταν δύσκολο να κρατηθείς. Ο Χρήστος έτρεμε και ανατρίχιαζε κι όταν φτάσαμε στην ελιά, τον ρώτησα αν ήθελε να μην παρελάσουμε με τόσο δύσκολες καιρικές συνθήκες, αλλά μου απάντησε «ΟΧΙ». ‘Ήταν τόσο αποφασισμένος και τόσο χαρούμενος, που δεν περίμενα να απαντήσει και κάτι άλλο».
Ο μικρός Χρήστος καμαρώνει δίπλα στον αδερφό του, κρατώντας και την ελληνική σημαία με την οποία παρέλασε…
Κάνανε δύο γύρους, γύρω από την ελιά. Κράτησαν για λίγο την ελληνική σημαία ψηλά. Δώσανε χρώμα γαλανόλευκο στην πλακόστρωτη πλατεία. « Ψηλά την σημαία μας», λέγανε καθόλη τη διάρκεια της παρέλασης. Και τα καταφέρανε. Την κράτησαν ψηλά. Ο μικρός Χρήστος καμαρωτός-καμαρωτός, γεμάτος περηφάνια. Τα μάτια του πετούσαν σπίθες, το πρόσωπό του έλαμπε και τα χείλη του, δεν έκλειναν καθόλου απ’ τα πολλά χαμόγελα. Οι λιγοστοί θεατές χειροκροτούσαν και φώναζαν μπράβο. Θεατές οι κάτοικοι, που τους συμπαραστάθηκαν και τους στηρίζουν. «Μετά το τέλος της παρέλασης, μαζευτήκαμε μπροστά από ένα ταβερνάκι, όπου ήταν κάπως πιο απάνεμα και όλοι ρωτούσαν αν ο Χρήστος είχε κάποιο ποίημα να τους πει. Είπαμε δύο ποιήματα, μετά εγώ διάβασα την πανηγυρική ομιλία μου, όπου συγκινήθηκα κιόλας πολύ». Τα δάκρυα όμως από χαρά και συγκίνηση περίσσευαν. Τους έδωσαν συγχαρητήρια, είπανε «χρόνια πολλά» και τελείωσαν με αυτό τον τρόπο οι εορταστικές εκδηλώσεις στους Αρκιούς. Η παρέλαση δεν είναι μια απλή επέτειος. Αναπτερώνει το ηθικό τους. Γι’ αυτούς τους μακρινούς – κοντινούς τόπους. Την άγονη – γόνιμη γραμμή, η παρέλαση είναι σημαντική. Πολύτιμη.
Νιώθουν έντονα τη μοναχικότητα. Τη βιώνουν. Κανείς δε νοιάζεται για το μικρό σχολείο. Σαν να μην υπάρχουν. Κι όμως, σκοπός των δασκάλων σε αυτά τα μικρά σχολεία είναι να τα κρατήσουν ζωντανά. Όχι μόνο για τα παιδιά. Αλλά και για τους λιγοστούς κατοίκους.
«Είχα βαριά καρδιά, από τη μοναχικότητα». Μας λέει η Μαρία. Και συνεχίζει. «Ίσως κι απ’ το ότι, αν δεν βγάλω προς τα έξω τις δράσεις του σχολείου μας, κανείς δεν μας ξέρει. Είναι σαν να μην υπάρχει το νησί. Σαν να μην ανήκει στην Ελλάδα. Δε μας τηλεφωνούν από το δήμο Πάτμου ή από το γραφείο της πρωτοβάθμιας, ούτε για χρόνια πολλά».
Το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΚΙΩΝ Θέλει να είναι ΖΩΝΤΑΝΟ. «Δεν πρέπει να παραμελείται, αλλά ούτε και να θεωρείται «παρακατιανό» και κατώτερο από τα υπόλοιπα σχολεία της Ελλάδας.
Ολοι μαζί περήφανοι για την ειδική παρέλαση που πραγματοποίησησαν, αλλά η οποία έβγαλε τόσα δυνατά κι ηχηρά μηνύματα αγάπης για την πατρίδα…
- Φωτογραφίες: Μαρία Τσιαλέρα
No comments:
Post a Comment