Τα αεροπορικά εισιτήρια το 1930 ήταν ακριβά και το ταξίδι με αεροπλάνο ήταν προνόμιο μόνο των πλουσίων ή όσων είχαν επαγγελματικούς λόγους, όπου τα έξοδά τους ήταν πληρωμένα από την εταιρεία.

Οι περισσότεροι ταξιδιώτες εκείνης της εποχής χρησιμοποιούσαν τα τρένα ή τα λεωφορεία, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, κι έφταναν στον προορισμό τους μετά από πολλές ώρες ή ακόμα και μέρες.

Το 1930, η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία μετέφερε μόνο 6.000 επιβάτες, ενώ το 1934 περισσότερους από 450.000, σημειώνοντας ραγδαία ανάπτηξη.
Το 1938 οι επιβάτες που ταξίδεψαν με αεροπλάνο ήταν 1,2 εκατομμύρια. Τα πρώτα αεροσκάφη των αμερικανικών αερογραμμών ήταν στενά και μακριά, τόσο στενά που χωρούσε μόνο μια σειρά καθισμάτων σε κάθε πλευρά.

Τα καθίσματα των επιβατών θεωρήθηκαν ως καινοτομία, ένα είδος πολυτέλειας. Η πρώτη θέση δεν είχε τίποτα περισσότερο από συνηθισμένες καρέκλες χωρίς ζώνες ασφαλείας. Οι επιβάτες κάθονταν πίσω από το πιλοτήριο, χωρίς διαχωριστικό, μπορούσαν να καπνίσουν, ενώ το πλήρωματους προσέφερε σάντουιτς με χαβιάρι.
Με την πάροδο των χρόνων, τα αεροπλάνα και οι ανέσεις που προσέφεραν άλλαξαν. Σχεδιαστές εμπνεύστηκαν από τα πολυτελή τρένα και τα πλοία που διέσχιζαν ωκεανούς και άρχισαν να δημιουργούν χωριστά διαμερίσματα για δύο έως τρία άτομα. Ήταν η εποχήκατά την οποία μια πτήση από τη Μεγάλη Βρετανία με προορισμό την Αυστραλίαδιαρκούσε 11 ημέρες και περιελάμβανε 20 στάσεις.

Αργότερα, τα αεροπλάνα μεγάλωσαν, οι πρώτες καθώς και οι οικονομικές θέσεις, έγιναν πιο άνετες και φυσικά οι ώρες πτήσης μειώθηκαν.
Έτσι, το αεροπλάνο έγινε σταδιακά, το πιο δημοφιλές μέσο για ταξίδια μεγάλων αποστάσεων.