Ο ΜΑΡΙΟ ΛΑΝΤΖΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ   8   ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ

Ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης θα παρουσιάσει την Τετάρτη  8   Νοεμβρίου ,8μμ,ενα αφιέρωμα στον Μάριο Λαντζα

της 10ετιας του 50 στο Χολλυγουντ,που ο Τοσκανινι αποκαλεσε’σπουδαιοτερη φυσική φωνή του 20ου αιώνα’

Ηεκδηλωση θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο 2(αίθουσα ‘Αιμίλιος Ριαδης’) με ΕΛΕΥΘΕΡΗ είσοδο.

Στο υπόγειο του κτιρίου υπάρχει μεγάλος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων προς 4 ευρώ.

Το πρόγραμμα  περιλαμβάνει σκηνές από όλες τις ταινίες του με δημοφιλείς άριες αλλά και ελαφρά τραγούδια.Οι ταινίες του είχαν απήχηση σε όλες τις ηλικίες,εφηβοι,νοικοκυρες και λάτρεις της κλασσικης μουσικής και της πέρας.Ενα πλούσιο έγχρωμο πρόγραμμα σε μεγάλη οθόνη για όλο τον κόσμο που θα απολαύσει τον καλιτεχνη τραγουδιστή και ηθοποιο που όλοι οι διασημοι τενοροι  της εποχής μας είχαν και έχουν ως πρότυπο.

Παρουσιαζει ο Λευτέρης Κογκαλίδης.

Ο Mario Lanza γεννήθηκε Alfredo Arnold Cocozza στη Φιλαδέλφεια, στις 31 Ιανουαρίου 1921. Γιος μεταναστών ήταν παιδί-θαύμα, χωρίς ιδιαίτερη μουσική μόρφωση. Τον ανακάλυψε ο Serge Kousevitzky σε μια ακρόαση στην Φιλαδέλφεια και τον προσέλαβε να υποδυθεί τον Fenton σε μία παράσταση της όπερας “The merry wives of Windsor” τον Αύγουστο του ’42.

Αφού για ένα διάστημα υπηρέτησε τη θητεία του, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί με τους George London (1920-85) - Frances Yeend (1913-2008) συγκρότησαν το Bel Canto Trio.

Όταν ο διευθυντής των στούντιο της MGM Louis B. Mayer άκουσε τον Lanza να τραγουδά στο Hollywood Bowl, του έκλεισε επτάχρονο συμβόλαιο με την εταιρία του.

Εκτός από δύο εμφανίσεις στην “Madama Butterfly” στη Νέα Ορλεάνη, ο κόσμος της όπερας δεν θα τον χειροκροτούσε ξανά. Τον ανακάλυψαν, όμως, εκατομμύρια φίλοι του κινηματογράφου. Οι ταινίες και οι δίσκοι του τον καθιέρωσαν ως ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της δεκαετίας του ’50.

Ο ξαφνικός θάνατος του στη Ρώμη, στις 7 Οκτωβρίου 1959, ήταν σοκ για τους θαυμαστές του. Ο θάνατος του, σε ηλικία 38 χρονών, αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή, αλλά υπάρχει μια άλλη θεωρία σύμφωνα με την οποία ήταν θύμα του γκάνγκστερ Lucky Luciano, διότι ο τενόρος αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του.

Έως και σήμερα παραμένει ο μοναδικός οπερατικός τενόρος στην ιστορία που έγινε σουπερσταρ του Χόλλυγουντ. Το 1951 το περιοδικό “Time” υπογράμμιζε την επιτυχία του λέγοντας ότι τον λατρεύουν οι έφηβοι, οι νοικοκυρές και οι λάτρεις του τραγουδιού. Παρ’ όλα αυτά οι φίλοι της κλασικής μουσικής, υποστήριζαν ότι η θέση του ήταν στην Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης και όχι στην Metro-Goldwyn-Mayer.

Στο περιοδικό “Opera News” o Eric Myers χαρακτηρίζει τη φωνή του ως “πλούσια, ώριμη, αλάνθαστη. Μια φωνή που αναμειγνύει την ιταλική φλόγα με την αμερικάνικη σπιρτάδα”. Ο Lanza ήταν Ιταλο-αμερικάνος πρώτης γενιάς και πέτυχε να προωθήσει τα στοιχεία του παλιού κόσμου με την ενθουσιώδη αισιοδοξία του νέου. “Υπάρχει μια χαρά στη φωνή του, υποστηρίζει ο Myers, που ακτινοβολεί αγνή αγάπη για το τραγούδι, με μια καρδιά ολάνοιχτη στο ακροατήριο”.

Όταν ο Arturo Toscanini αποκάλεσε τον Lanza “σπουδαιότερη φυσική φωνή του 20ου αιώνα”, δεν ήταν ο μόνος που πίστευε στον Ιταλο-Αμερικανο τενόρο. Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του, το καλοκαίρι του 1999, στο Grant Park του Σικάγο 12.000 θαυμαστές συγκεντρώθηκαν για μια γιορτή στην μνήμη του. Και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που τραγούδησε μόνο σε τρεις όπερες σε ολόκληρη την ζωή του.

Στους θαυμαστές του Mario Lanza περιλαμβάνονται οι Sinatra, Presley, Schipa, Kousevitsky, Tebaldi, Tucker, Kirsten, Albanese.

Ο ίδιος είχε δηλώσει “Τραγουδώ από την καρδιά…ερμηνεύω τα λόγια του τραγουδιού και πραγματικά τα νιώθω, από την κορυφή του κεφαλιου μου ως τις άκρες των ποδιών μου…Τραγουδώ σα να εξαρτάται η ζωή μου από αυτό και αν ποτέ σταματήσω να το κάνω αυτό τότε θα σταματήσω να ζω”.