Πεθανε η Ευα Κοταμανιδου,μια κυρία του ελληνικού θεάτρου και η βασική πρωταγωνίστρια των ταινιών του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Αξέχαστη για τις ερμηνείες της στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και πάντα στο μυαλό όλων μέσα από εκείνο τον συγκλονιστικό μονόλογο στο «Θίασο».

Αν και μοιάζει άδικο από μια καριέρα τόσων χρόνων να απομονώνεις επτά μόνο λεπτά. Είναι αυτά λεπτά που την έκαναν σπουδαία στα μάτια μας. Αυτά τα λεπτά που έκαναν τον «Θίασο» μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Η Εύα Κοταμανίδου είχε από πολύ μικρή ηλικία ενεργή δράση στους αγώνες της Αριστεράς. Στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989 εξελέγη βουλευτής Β’ Αθηνών με τον Συνασπισμό, ενώ στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με τη Δημοκρατική Αριστερά.

Όλα ξεκίνησαν από το υπόγειο του Κουν

Η Εύα Κοταμανίδου ξεκίνησε από το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Φοίτησε δίπλα σε σπουδαίους καθηγητές, τον ίδιο τον Κουν αλλά και τον Λαζάνη, τον Χατζημάρκο, τον Πλωρίτη.

Μετά τον πρώτο χρόνο της στη σχολή ο Κουν της δίνει υποτροφία και αμέσως μόλις αποφοίτησε της ζήτησε να μείνει στο θέατρο. «Ούτε την παραίτησή μου δεν έδωσα στον ΟΤΕ που δούλευα τότε από την χαρά μου» θυμάται η ίδια. «Τα χρήματα ήταν λιγότερα αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Έκανε αυτό που ήθελα να κάνω».

Η πρώτη της παράσταση ήταν το «Πανηγύρι» του Κεχαΐδη και ακολουθήσαν σπουδαίοι ρόλοι, συνεργασίες, μεγάλοι θίασοι. Η γνωριμία της με την Συνοδινού, η αντικατάσταση που έκανε στην Μελίνα Μερκούρη  στην «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Ντασσέν, ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στην παράσταση «Μίκης Θεοδωράκης, μια ζωή… Ελλάδα» της Ιγερινού.

Η ίδια είχε παραδεχτεί ότι ήταν πολύ προσεκτική στις επιλογές που έκανε.

Και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. «Αν δεν πίστευα κάτι δεν μπορούσα να το υποστηρίξω» είχε δηλώσει εξηγώντας ότι ήταν αυστηρή στις επιλογές της. «Διάβαζα ένα ρόλο και έβλεπα ότι δεν μου πηγαίνει, ότι δεν μπορούσα να τον προσεγγίσω. Δεν μπορούσα να τον δεχτώ».

Η ιστορία δημιουργίας του «Θιάσου»

Η πορεία της στο κινηματογράφο είχε το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσε. Χούντα ακόμα στην Ελλάδα και εκείνη κλήθηκε να υπηρετήσει τον σπουδαίο Θεόδωρο Αγγελόπουλο.

Όπως έχει η ίδια Κοταμανίδου είχε εκμυστηρευτεί ο Αγγελόπουλος δεν την είχε δει να παίζει. Την σύστησαν σε εκείνο και την κάλεσε στο γραφείο του στην Αριστοτέλους. «Μιλήσαμε, μου τράβηξε κάποιες φωτογραφίες και συνεχίσαμε» θυμάται.

Ωστόσο ο «Θίασος» ήταν μια ταινία η οποία μέχρι τότε δεν είχε σενάριο. Ο σκηνοθέτης είχε ήδη γυρίσει την «Αναπαράσταση» και τις «Μέρες του ’36» και οι ηθοποιοί τον εμπιστεύτηκαν στα τυφλά. «Δεν ξέραμε το σενάριο ακόμα και όταν κατεβήκαμε στα στούντιο και τις πρώτες σκηνές» είχε δηλώσει η ηθοποιός και με μεγάλη αγάπη στον σκηνοθέτη είχε δηλώσει: «Είναι δυνατόν να σου λέει ο Αγγελόπουλος να παίξεις και να πεις όχι; Να πεις δώσε μου το σενάριο να το διαβάσω; Δεν γινόταν αυτό».

Η πορεία του «Θιάσου» συνεχίστηκε με αργά και προσεκτικά βήματα. Μια μυσταγωγία που ο Αγγελόπουλος ήξερε να καλλιεργεί και συγχρόνως μια ομάδα ηθοποιών που λίγο αργότερα έμαθαν ότι θα συμμετείχαν σε μια ταινία που έγραψε ιστορία.

«Η αποκάλυψη ήρθε σιγά σιγά. Ήταν ακόμα Χούντα. Δεν είχε υποβάλει το κανονικό σενάριο που γυρίσαμε μετά. Είχε υποβάλει ένα αλλιώτικο. Ότι ήταν ένας θίασος που τα μέλη του είχαν σχέσεις με τον Αγαμέμνονα, τους Ατρείδες. Φοβόταν να μας πει τι γυρίζουμε, αλλά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε. Και ο ίδιος γνωρίζοντας μας άρχισε να μας έχει εμπιστοσύνη» αναφέρει η ηθοποιός και συνεχίζει: «Αφού πέρασε ένα διάστημα με τα γυρίσματα, μας φώναξε στο δωμάτιο του στα Γιάννενα και μας διηγήθηκε το σενάριο. Το είχε γραμμένο αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοσχεδίαζε και ο ίδιος. Ήμασταν ενθουσιασμένοι. Ήμασταν όλοι αριστεροί. Γίναμε μια παρέα και ήμασταν πολύ χαρούμενοι γιατί ξέραμε ότι κάναμε ένα είδος αντίστασης μέσω της τέχνης, μέσω του κινηματογράφου».