Η ΕΙΡΗΝΗ Δερμιτζάκη είναι από τα «νέα μυαλά» της Ελλάδας, που έφυγαν για το εξωτερικό, όμως δε γύρισαν πίσω αποτυχημένοι. Δεν το έχει βάλει κάτω και μέσα σε εννέα χρόνια έχει δημιουργήσει τις βάσεις για διαρκώς καλύτερα πρότζεκτ στο Λονδίνο.
Τι κι αν περιπλανήθηκε (Κοζάνη, Αθήνα) σε Σχολές Σχεδίου, Δραματικές Σχολές, Σχολές Κινηματογράφου, μόλις εστίασε στο γράψιμο άνοιξε μπροστά της το παράθυρο της δημιουργίας. Ανακάλυψε αυτό που αγαπάει να κάνει και με το μεταπτυχιακό της στη δημιουργική γραφή, είναι κοντά για να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο στα αγγλικά.
«Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που δεν μπορούν να τη ζήσουν, ενώ θέλουν, εξαιτίας κοινωνικών, πολιτικών συνθηκών ή λόγω ασθενειών. Επομένως «ξύπνα και ζήσε τη ζωή σου όπως τη θέλεις, γιατί είναι μία!», μεταφέρει όποτε της δίνεται η ευκαιρία, θέλοντας (είναι ένα από τα τρέχοντα πρότζεκτ της) να ξεμπλοκάρει καλλιτέχνες για να ολοκληρώσουν το έργο τους ή να μην παρατήσουν το όνειρο της ζωής τους εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της στρενωπού στην οποία έχουν περιέλθει.
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη συστήνεται στο HumanStories μέσα από τη δικιά της, μοναδική, ιστορία, που ξεκινάει από τη Σητεία όπου γεννήθηκε, συνεχίζεται στο χωριό περίπου 1.000 κατοίκων, το Ψυχοκέφαλο Κρήτης όπου έζησε για πολλά χρόνια και καταλήγει (από το 2009) στο Λονδίνο των εννέα εκ. ανθρώπων!
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη υπογράφει το βιβλίο διηγημάτων της με τίτλο «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα», από τις Εκδόσεις Anima.Η φωτογραφία είναι από την παρουσίασή του…
Πέρα από τη συλλογή διηγημάτων «Αυτό που δε γνωρίζω ακόμα», ευτύχισε να δει τρία από τα θεατρικά της έργα σε θεατρικές σκηνές του Λονδίνου και κάποια σενάρια για ταινίες μικρού μήκους στη μεγάλη οθόνη. Εχει στα σκαριά νέο βιβλίο (και) στα αγγλικά, ενώ «τρέχει» ένα πρόγραμμα βοήθειας καλλιτεχνών, συγγραφέων να ολοκληρώσουν το έργο τους και να μην βυθιστούν κι άλλο στην οικονομική κρίση που βιώνουμε παγκοσμίως.
«Εχω έντονη την ανάγκη να επικοινωνήσω με την Ελλάδα. Από τότε που έφυγα ήταν σαν να ήθελα να επικοινωνώ περισσότερο, πιο πολύ με την πατρίδα μου παρά με τον κόσμο στην Αγγλία. Εχω κάνει πολλά πράγματα στο Λονδίνο, όμως δεν είναι το ίδιο να επικοινωνείς στη μητρική σου γλώσσα με κάποιον άλλο συνάνθρωπό σου. Όταν γράφω στα αγγλικά, περιορίζομαι. Οσο καλά κι αν είναι…», τονίζει η Ειρήνη και σιγά, σιγά ξετυλίγουμε το κουβάρι της ζωής της…
Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΙ Η «ΓΕΝΝΗΣΗ» ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ
«Η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου ως ανάγκη να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ήμουν σαν το αουτσάιντερ μέσα στην οικογένεια, επειδή οι γονείς μου δεν έχουν τελειώσει το δημοτικό, τα αδέρφια μου δεν τελείωσαν το Λύκειο, ήταν μια περιέργεια που είχα ως παιδί να ανακαλύπτω νέα πράγματα κι αυτή διαρκώς αυξανόταν…
»Κι επειδή μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό, νομίζω ότι μου άνοιγε τον ορίζοντα η δικιά μου φαντασία, να σκέφθομαι, άλλους κόσμους, διαφορετικούς ανθρώπους, που δεν μπορούσα να γνωρίσω δεδομένων των συνθηκών. Γεννήθηκα στη Σητεία, όμως έμενα σε ένα χωριό, το Ψυχοκέφαλο, έξω από τη Σητεία. Είχα λιγότερες επιρροές, όμως μεγάλη επαφή με τη φύση και ταυτόχρονα υπήρχε και μια καλλιτεχνική κατάσταση στην οικογένεια. Θυμάμαι πολλές παιδικές αναμνήσεις την Καθαρά Δευτέρα, έναν να παίζει λύρα, έναν άλλον βιολί και να τραγουδάνε από το πρωί… Υπήρχε μια καλλιτεχνική φύση, αλλά σε ένα πιο αγνό επίπεδο, σε μια πιο πρωτόλεια φάση», μάς αναφέρει η Ειρήνη Δερμιτζάκη, συγγραφέας που πλέον ζει κι εργάζεται στο Λονδίνο.
«Από τα 18 μου έφυγα από την Κρήτη και πήγα στην Κοζάνη για να σπουδάσω. Ηθελα να δω άλλα πράγματα, πέρα από την Κρήτη. Δε με ικανοποίησε αυτό που βίωσα διότι θεώρησα ότι ήταν μια προέκταση αυτού που ζούσα πριν. Ετσι κατέβηκα από την Κοζάνη στην Αθήνα, ασχολήθηκα με το θέατρο και τον κινηματογράφο πιο εντατικά και πάλι όμως ένιωθα μια ανεπάρκεια για να ζήσω κάτι περισσότερο.
»Από την Ελλάδα έφυγα το 2009, λίγο πριν την κρίση. Με πέτυχε σε μια φάση που ήθελα να δω κάτι άλλο, που δε με χώραγε ο τόπος, αφού με ενοχλούσε τότε η δημοσιοσχετίστικη διαδικασία το ξεκινάς με κάποια όνειρα κι ελπίδες, και μετά μπαίνεις σε μια καθημερινότητα που διαρκώς θα διαπραγματεύεσαι, θα μιλάς σε ανθρώπους επειδή πρέπει να τους μιλήσεις για να μπορέσεις να κάνεις το κάτι παραπάνω. Κι αυτό άρχισε να με περιορίζει. Η ιδέα να φύγω ήρθε από το πουθενά. Δεν ήταν κάποιο προμελετημένο σχέδιο, απλά το αποφάσισα και το έκανα μέσα σε λίγους μήνες. Βέβαια έχει σημασία κι η συγκυρία, ότι την ίδια χρονιά έχασα και τη μητέρα μου, η οποία αρρώστησε πολύ ξαφνικά. Ηταν 51 ετών, νόσησε από μια επιθετική μορφή καρκίνου και μέσα σε έξι μήνες πέθανε… Πολλές φορές ο θάνατος ενός άλλου ανθρώπου μπορεί να σε διδάξει ότι «δοκίμασε πράγματα, πήγαινε μέχρι εκεί που μπορείς να φθάσεις».
»Η συγγραφή μπήκε εντατικά στη ζωή μου το 2002 , όταν κι έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, το οποίο βέβαια δεν εκδόθηκε ποτέ λόγω συγκυριών. Ημουν 22 ετών, ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, ήταν μια αδιέξοδη κατάσταση για μένα, στην οποία πέρασα έξι μήνες κλειδωμένη μέσα στο σπίτι να γράφω το μυθιστόρημα. Δεν πήγαινα στην Σχολή, δεν πήγαινα πουθενά… Το 2008 ήταν να εκδοθεί από τον Κέδρο,όμως νομίζω τότε βρισκόταν σε μια διαδικασία εξαγοράς κι ακύρωσαν 200 συμβόλαια μαζί και το δικό μου.
»Όμως δεν το έβαλα κάτω, το γύρισα λίγο στις ταινίες και στο θέατρο. Σταμάτησα να γράφω λογοτεχνία, φτιάξαμε ορισμένες μικρού μήκους ταινίες, στο Λονδίνο έγραψα τρία θεατρικά έργα, τα οποία ανέβηκαν, μάλιστα δύο από αυτά επιδοτήθηκαν κι από το υπουργείο Πολιτισμού. Επομένως ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα και χρήματα στα χέρια μου από κάτι που έγραφα.
»Παράλληλα έγραφα ένα μυθιστόρημα, σε βαθμό χελώνας, από το 2010 έως το 2017, με τίτλο «Γεννημένος looser» το οποίο δεν έχει εκδοθεί ακόμη. Συζητάω με διάφορους εκδοτικούς οίκους… Πραγματεύεται την ιστορία ενός παιδιού στην Κρήτη, το οποίο γεννιέται στη δεκαετία του ’60 και παρακολουθούμε η ζωή του μέχρι να γίνει 55 χρονών. Ουσιαστικά αυτός ο χαρακτήρας είμαι εγώ, έχει πολλά στοιχεία από εμένα. Μου θυμίζει, όμως και την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το παιδί που είναι λίγο διαφορετικό και μεγαλώνει σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να το αποδεχθεί, γίνεται ενήλικας, φτιάχνει τη δικιά του οικογένεια, αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον, που το πιέζει με διαφορετικούς τρόπους…».
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΚΟΜΑ» ΚΙ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ – ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
Το βιβλίο της Ειρήνης Δερμιτζάκη «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα» έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Άνιμα. Και πραγματεύεται ιστορίες βίας… «Εχει να κάνει με μια δική μου αναζήτηση σε όλο αυτό. Πολλές φορές γύρω μου ή σε ανθρώπους που συσχετιζόμουν έβλεπα ότι υπάρχει μια δυσκολία να εκφράσουμε αυτό που θέλαμε κι αυτό έβγαινε ως θυμός, ως βία, ως ένταση… Το έχω δει και με τον εαυτό μου αυτό, υπήρχε μια φάση στη ζωή μου, που είχα παγώσει συναισθηματικά, δεν μπορούσα να εκφράσω τον εαυτό μου και μου έβγαινε πολλή υπερένταση και προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους ανθρώπους…», επισημαίνει η Ειρήνη.
«Η βία έρχεται και σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις. Στις διακοπές, στο σχολείο, στο δρόμο που περπατάς. Έρχεται απρόσκλητη την ώρα που παίζεις τα παιχνίδια σου στο παιδικό σου δωμάτιο. Σε περιμένει στον καναπέ του σαλονιού σου με το που επιτρέφεις από το γραφείο. Την κρύβεις κάτω από τα ρούχα σου ή στα μάτια σου που κοιτούν θολά. Καμιά φορά σου χαμογελά ή σε φλετράρει σε ένα καφέ. Σου δείχνει σημάδια που επιμελώς αγνοείς. Η βία δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο ή εθνικότητα. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι διακριτική. Η βία περιγράφεται και είναι συνάμα απερίγραπτη. Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας. Της γυναίκας της διπλανής πόρτας, του άντρα που περιμένει δίπλα σου στο φανάρι. Του παιδιού που χοροπηδά επιστρέφοντας από σχολείο. Άλλοτε συγκινητικές κι άλλοτε αστείες. Βγαλμένες από την άνοστη καθημερινότητα ή το πιο εφιαλτικό παραμύθι. Γλύκα και πίκρα σε μια συνταγή που συνθέτει ολόκληρη τη ζωή ή μια φευγαλέα στιγμή των ηρώων. Είκοσι διηγήματα της βίας ή μήπως της απελπισμένης αναζήτης για τρυφερότητα;», αναφέρει η συγγραφέας στην ιστοσελίδα της, αναφορικά με τη συλλογή διηγημάτων της.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΚΟΜΑ» ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ, ΤΗ ΣΗΤΕΙΑ!
«ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ»
«Το Λονδίνο είναι μια πολύ βάρβαρη πόλη. Αν έχεις χρήματα κι είναι όλα στρωμένα στη ζωή σου, δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Όμως αν ξεκινήσουν οι δυσκολίες, τότε μπορούν να πάνε τα πάντα στραβά. Είναι μια δύσκολη πόλη δεν υπάρχει αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα, να πεις μια κουβέντα με κάποιον άνθρωπο ή κάποιος θα τρέξει να σε βοηθήσει αν έχεις πρόβλημα. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο απομονωμένοι. Και ταυτόχρονα υπάρχει πολλή βία, η οποία δε φαίνεται. Για παράδειγμα, έτυχε να δουλέψω σε γηροκομεία στην Αγγλία, με ανθρώπους που έχουν άνοια και να κάνω μαζί τους δημιουργική γραφή και θέατρο, και πολλοί από αυτούς είχαν πολλή βίαιη συμπεριφορά. Ενας 90χρονος άνδρας, λόγω της άνοιας, δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται, νομίζει ότι είναι πίσω στον πόλεμο, και χτυπάει έναν νοσοκόμο, του πετάει πράγματα ή τον βρίζει «γουρούνι, Χίτλερ κ.α.», υπογραμμίζει η Ειρήνη και συνεχίζει:
»Επειδή η Αγγλία έχει πάρα πολλούς καλλιτέχνες άνεργους, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα η Κυβέρνηση κι επιδοτεί καλλιτέχνες να δουλεύουν με ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Εγώ είχα κάνει μια εκπαίδευση έξι μηνών, σε ένα γκρουπ 10 καλλιτεχνών, δουλέψαμε ένα παρόμοιο πρότζεκτ που θα βοηθούσε τέτοιες ομάδες προκειμένου να βελτιώσουμε τη ζωή τους. Ετσι ξεκίνησα προγράμματα με αστέγους, μετανάστες, άτομα με αναπηρία, ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα…
»Από όλα αυτά, κατάλαβα ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που δεν μπορούν να τη ζήσουν, ενώ θέλουν, λόγω κοινωνικών, πολιτικών συνθηκών ή λόγω ασθενειών. Επομένως »ξύπνα και ζήσε τη ζωή σου όπως τημ επιθυμείς, όπως την έχεις ονειρευτεί, γιατί είναι μία!» Πρέπει να υπερασπίζεσαι αυτά που θέλεις να κάνεις».
ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ… ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΟΜΟΣ!
Ψυχοκέφαλο – Λονδίνο εννέα χρόνια δρόμος… Ομοιότητες και διαφορές: «Οι εμπειρίες μου συνδέουν αυτές τις δύο περιοχές. Εχω κρατήσει στοιχεία από τα χρόνια που μεγάλωσα στο Ψυχοκέφαλο… Την Κρητική φιλοξενία, να μιλάω άνετα για αυτά που αισθάνομαι. Ο τρόπος που επικοινωνώ με τους ανθρώπους δεν έχει αλλάξει, παρά το γεγονός ότι το Λονδίνο είναι μια απόμακρη πόλη. Σε αυτό με βοήθησε πολύ η καταγωγή μου. Μου λείπει πολύ η φύση, αφού μέχρι τα 18 μου χρόνι μεγάλωσα σε ένα χωριό 1.000 ατόμων «βουτηγμένο» στη φύση.
»Το Λονδίνο, όμως σου δίνει απίστευτη ελευθερία. Δεν έχεις να ασχοληθείς με το τι θα πει ο γείτονας ή ο συγγενής. Είσαι ανώνυμος σε μια τεράστια πόλη εννέα εκατομμυρίων και μπορείς να βγεις έξω ακόμη και με τις πυτζάμες για να πιεις τον καφέ σου και μετά να γυρίσεις σπίτι σου. Κανένας δε σε ξέρει και κανένας δε θα σε σχολιάσει.
»Είναι μια… σοκαριστική πόλη. Μπορείς να δεις και πράγματα που δε θα δεις ποτέ ξανά στη ζωή σου. Κυκλοφορούσα μια μέρα στην Oxford Street και πέτυχα σιαμαίους. Ηταν δύο κοπέλες, με ενωμένο το σώμα τους αλλά είχαν δύο κεφάλια. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Σίγουρα το υλικό είναι άφθονο στο Λονδίνο. Επίσης συναναστρέφεσαι με άλλες κουλτούρες, με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Ινδούς, Ευρωπαίους, Αφρικανούς. Κι είναι ωραίο να βλέπεις τις ομοιότητες, πέρα από τις διαφορές. Αυτό δε θα μπορούσα να το ζήσω στο χωριό μου.
»Ομως το να παραμείνεις είναι το δύσκολο στο εξωτερικό κι όχι το να φύγεις από την Ελλάδα. Το Λονδίνο για πολλούς ανθρώπους είναι ένας μεταβατικός σταθμός. Ερχονται, παίρνουν κάτι που θέλουν και φεύγουν. Είτε πρόκειται για προϋπηρεσία, είτε για σπουδές, είτε επειδή μαζεύουν κάποια χρήματα και γυρνάνε στον τόπο τους. Στο Λονδίνο είσαι συνέχεια σε μια εγρήγορση, όλα γίνονται γρήγορα, δεν απολαμβάνεις τα πράγματα. Εκτός κι αν έχεις πολλά χρήματα και δεν χρειάζεται να δουλεύεις πολύ…».
Η Ειρήνη ονειρεύεται και σχεδιάζει το μέλλον της με πολύ όμορφα πράγματα στα… προσεχώς!
ΤΑ… ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΑΝΤΙ-ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
«Τέλειωσα ένα μεταπτυχιακό μου στη δημιουργική γραφή και ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα στα αγγλικά. Πώς έγινε αυτό… Με βρήκε μια κοπέλα, η οποίαήθελε να γράψω για τη ζωή της. Στην αρχή το είδα με επιφύλαξη, όμως μετά που μιλήσαμε βρήκα σοκαριστικά κάποια πράγματα, και ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα το οπίο αναφέρεται σε τρεις γενιές γυναικών, στη γιαγιά της, στη μητέρα της και στην ίδια την κοπέλα. Ξεκινάει το 1950 και φθάνει μέχρι σήμερα. Εχω ήδη γράψει 10 κεφάλαια στα αγγλικά κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πρότζεκτ που με απασχολούν…
»Επίσης ασχολούμαι με το μπλοκάρισμα που παθαίνει πολύς κόσμος… Το βιώνουν αρκετοί, τόσο στην Ελλάδα όσο κι εδώ στο Λονδίνο. Οσοι γεννηθήκαμε μετά το ’80, είχαμε πρόσβαση σε όλα… Ηθελες να κάνεις μεταπτυχιακό, διδακτορικό, να σπουδάσεις ό, τι θέλεις… Ομως μετά το Πανεπιστήμιο βγήκαμε σε μια εποχή – λόγω της κρίσης – που είχε περιθώριο στις πολλές προσδοκίες αλλά χωρίς να έχουμε πρόσβαση στην ευκαιρία. Και αντιλαμβάνομαι ότι πολύς κόσμος περνάει από αυτήν τη διαδικασία και παραιτείται από αυτό που ονειρευόταν να κάνει όταν βρισκόταν στην ηλικία των 20 ετών. Οποτε δουλεύω κυρίως με συγγραφείς, που παθαίνουν μπλοκάρισμα και δεν μπορούν να τελειώσουν ένα βιβλίο, ένα σενάριο κ.α. Κάνω μαζί τους προπόνηση, κοουτσάρισμα προκειμένου να τους εμψυχώσω να γυρίσουν πίσω στην τέχνη τους, αλλά και να τελειώσουν ένα ημιτελές έργο».
Μπορείτε να γνωρίσετε περισσότερο την Ειρήνη στην ιστοσελίδα της…
… Και διαβάζοντας το πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό της.
Και στα Social Media της…
Τwitter: @mimegrafeis
No comments:
Post a Comment