ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ    #73

SEPTEMBER SONG

Το μιούζικαλ του 1938 «Knickerbocker Holiday» –με μουσική Kurt Weill, στίχους και από το βιβλίο της Maxwell Anderson– είναι ένα από τα πρώτα που χρησιμοποιούν ιστορικά θέματα για να σχολιάσουν την επικαιρότητα, όπως το ευρύτατο αντικείμενο της δημοκρατίας εναντίον του ολοκληρωτισμού, με μία νέα άποψη για την διοίκηση, από τον κυβερνήτη Stuyvesant στο Νέο Άμστερνταμ, το 1647. Στον ρόλο αυτό ο Walter Huston (πατέρας του μετέπειτα σκηνοθέτη John Huston), που ήταν η μοναδική του συμμετοχή σε μιούζικαλ του Μπρόντγουέι, κλέβει την παράσταση, ειδικότερα όταν ερμηνεύει το «September Song». O Κυβερνήτης φοβισμένος που βλέπει τον εαυτό του να μεγαλώνει, αποκαλύπτει την ανησυχία του για τα χρόνια που περνάνε σε ένα νεαρό κορίτσι το οποίο ελπίζει να νυμφευθεί. Στην κινηματογραφική έκδοση του 1944 το τραγούδι ερμηνεύει ο Charles Coburn. To 1951, στην ταινία «September affair» το αποδίδει ο πρώτος διδάξας Walter Huston και το 1960 στο «Pepe» o Maurice Chevalier. Δισκογραφικά το τραγούδι έκαναν επιτυχία οι: Walter Huston (12/ 39), Frank Sinatra (8/ 46), Dardanelle Trio (11/ 46), Stan Kenton (17/ 51), Liberace (27/ 52). Από τις λιγότερο γνωστές ηχογραφήσεις είναι του Ezio Pinza, του Ιταλού βαθύφωνου, που από το 1926-48 τραγουδούσε στην Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης. Η πιο μεγάλη του επιτυχία ήταν η εμφάνισή του στο «South Pacific», στο Μπρόντγουέι, το 1946. Πέθανε το 1957 σε ηλικία 64 χρονών. 

SERENADE

Για την σκηνή με την οποία κλείνει η πρώτη πράξη της οπερέτας «The Student Prince», o συνθέτης Sigmund Romberg και η στιχουργός Dorothy Donnelly έδωσαν την τρυφερή «Serenade», που είναι άσχετη με τις ομώνυμες συνθέσεις του Franz Schubert (1824) ή του Riccardo Drigo (1901) ή του Enrico Toselli (1901). Όταν γυρίστηκε η κινηματογραφική έκδοση της οπερέτας με τίτλο «The Student Prince» (1954), την σύνθεση ερμήνευσε ο Edmund Purdom (ντουμπλαρισμένος από τον Mario Lanza) ενώ στην ταινία «Deep in my heart» (1954), που αναφέρεται στην ζωή του Sigmund Romberg, το «Serenade» αποδίδει ο William Olvis. Μολονότι δεν έγινε ποτέ επιτυχία σε δίσκους, μεταξύ άλλων το ηχογράφησαν ο τενόρος Jan Peerce (1904-84), στέλεχος της Μετροπόλιταν Όπερας της Νέας Υόρκης από το 1941-68, αφού προηγουμένως άρχισε την καριέρα του ως βιολιστής. Εμφανίστηκε στη Μόσχα και στο Λένιγκραντ το 1956. Επίσης στη νότια Αμερική, Καναδά, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία κ. α. Οι ρόλοι του περιλαμβάνουν Don Ottavio, Edgardo, Faust του Gounod, Rodolfo, Cavaradossi, Alfredo.

SERENADE IN BLUE

Για την ταινία του 1942 «Orchestra Wives» έγραψαν οι Mack Gordon – Harry Warren επιτυχίες όπως «Ι’ve got a gal in Kalamazoo», «At last» και «Serenade in blue». Σ’ αυτό το φιλμ, όπου πρωταγωνιστούν οι George Montgomery, Ann Rutherford, Cesar Romero, την σύνθεση «Serenade in blue» ερμηνεύουν ο Ray Eberle και η Lynn Bari (που ντουμπλάρει την Pat Friday). Ήταν μια από τις δυο ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε η ορχήστρα Glenn Miller. Σε δίσκους έγινε επιτυχία το 1942 σε δύο εκτελέσεις. Με την ορχήστρα Benny Goodman και με την ορχήστρα Glenn Miller, τον Ray Eberle και τους Μοdernaires.

SERENADE OF THE BELLS

Από τις δημοφιλέστερες ορχήστρες «γλυκιάς» χορευτικής μουσικής ήταν η μπάντα του Kay Kyser. Οι δισκογραφικές επιτυχίες του άρχισαν το 1935, έφθασαν στο απόγειό τους το 1941 κι έκλεισαν το 1950. Στο Νο 1 πήγαν «The umbrella man» (1939), «The little fishies» (1939), «Jingle jangle jingle» (1942), «Ole buttermilk sky» (1946), «Woody wood-pecker» (1948). Ανάμεσα στις επιτυχίες της ορχήστρας το 1948 ήταν η σύνθεση «Serenade of the bells», που είχε εμπορική απήχηση το 1947 με την Jo Stafford και το 1948 με τον Sammy Kay. Στην εκτέλεση του Kay Kyser και της ορχήστρας του τραγουδούν ο Harry Babbitt και οι Campus Kids (13/ 48).

SEVENTEEN 

Οι Fontane Sisters ήταν ένα τρίο από το New Milford της Νέας Υερσέης. Αποτελούνται από τρεις αδελφές, που έκαναν φωνητικά στους δίσκους του Perry Como από το 1949-52 κι όταν άρχισαν να ηχογραφούν μόνες τους είχαν 18 επιτυχίες από το 1954-58. Μία από τις επιτυχίες τους ήταν το «Seventeen» (3/ 55) που επίσης ηχογράφησαν οι Boyd Bennett (5/ 55), Rusty Draper (18/ 55), Frankie Ford (72/ 61). Στη δημοφιλέστερη έκδοση, που ήταν των Fontane Sisters, συνοδεύει η ορχήστρα Billy Vaughn.

SHADOW OF YOUR SMILE, The

Υποψήφια για Όσκαρ τραγουδιού το 1965 ήταν τα: «The ballad of Cat Ballou» από την ταινία «Cat Ballou», «I will wait for you» από τις «Ομπρέλες του Χερβούργου», «The shadow of your smile» από την ταινία «The Sandpiper», «The sweetheart tree» από το «The great race» και «What’s new pussycat» από το ομώνυμο φιλμ. Το βραβείο κέρδισαν ο συνθέτης Johnny Mandel και ο στιχουργός Paul Francis Webster με την «Σκιά από το χαμογελό σου». Στην ταινία «The Sandpiper», που σκηνοθέτησε ο Vincente Minnelli και πρωταγωνιστούν οι Elizabeth Taylor, Richard Burton, Eve Marie Saint, Charles Bronson, το ερμηνεύει χορωδία με ορχήστρα που διευθύνει ο Robert Armbruster. Από τις περισσότερες από 50 εκτελέσεις του κομματιού οι πιο γνωστές ανήκουν στον Tony Bennett και την Astrud Gilberto.

SHAKIN’ ALL OVER

Mολονότι δημιουργήθηκαν στον Καναδά το 1963, οι Guess Who έκαναν καριέρα στις ΗΠΑ, όπου από το 1965-75 είχαν 21 παρουσίες στο αμερικάνικο hit parade. Απ’ αυτό το συγκρότημα πέρασαν σποραδικά ο Burton Cummings και ο Randy Bachman (BTO). Μολονότι διαλύθηκαν το 1975, από τότε επανεμφανίστηκαν και επανασυγκροτήθηκαν πολλές φορές για έκτακτες συναυλίες και περιοδείες. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους ήταν το «American woman» (1/ 70) ένα από τα τρία χρυσά τραγούδια τους. Η πιο ασυνήθιστη ηχογράφησή τους ήταν το «Clap for the Wolfman» (6/ 74), που περιείχε και τη φωνή του ντισκ τζόκεϊ Wolfman Jack. Η πρώτη τους ηχογράφηση, όμως, ήταν το «Shakin’ all over» (22/ 65).

SHANGHAI

Η μεγαλύτερη πόλη της Κίνας είναι η Σαγκάη με 7.500.000 πληθυσμό. Λιμάνι της ανατολικής Κίνας, είναι και από τα μεγαλύτερα λιμάνια του κόσμου. Στο τραγούδι αυτό παραπέμπει η σύνθεση του 1951 «Why did I tell you I was going to Shanghai» που έκαναν επιτυχία την ίδια χρονιά οι Doris Day, Billy Williams Quartet, Bing Crosby, Bob Crosby. Η Σαγκάη ενέπνευσε τουλάχιστον άλλες δύο φορές συνθέτες του κινηματογράφου. Για το φιλμ του 1933 «Footlight parade» γράφτηκε το «Shanghai Lil» και του 1936 «Αnything goes» το «Shanghai-Di-Ho».

SHANGRI-LA

Οι Four Coins ήταν ένα φωνητικό συγκρότημα ελληνικής καταγωγής. Τα μέλη του, ο George Mantalis, ο Jim Gregorakis και οι αδελφοί Michael και George Mahramas γεννήθηκαν στο Canonsburg της Πενσιλβάνια, εκεί όπου γεννήθηκε και ο Perry Como. Από το 1955-59 είχαν επτά επιτυχίες με μεγαλύτερη το «Shangri-la», που αυτοί παρουσίασαν το 1957 και το 1964 ξαναέκαναν επιτυχία ο Robert Maxwell και ο Vic Dana και το 1969 οι Lettermen. Oι Four Coins εμφανίστηκαν και σε κινηματογραφική ταινία. Στο «Jamboree!» του 1957.

O Robert Maxwell έπαιζε άρπα σε ορχήστρες τζαζ, ενώ σε ηλικία 17 χρόνων ήταν στην ορχήστρα του NBC με διευθυντή τον Arturo Toscanini. Το 1946, συνέθεσε το «Shangri-la». Tο τραγούδι αναφέρεται σ’ ένα φιλί που σε μεταφέρει σε εξωτικούς τόπους. O τίτλος προέρχεται από την φανταστική χώρα που περιγράφεται στο μυθιστόρημα του James Hilton «Lost Horizon» (1933).

SH-BOOM

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο πρώτος δίσκος rock ’n’ roll ήταν το «Sh-boom (Life could be a dream)» των Crew Cuts, ενός λευκού φωνητικού συγκροτήματος από το Toρόντο που δημιουργήθηκε το 1952. Είχαν 14 επιτυχίες από το 1954-57. Το πρώτο τους όνομα ήταν Canadairs, αλλά ο τζόκεϊ του Κλίβελαντ Bill Randall τούς πρότεινε το σημερινό όνομά τους από το κούρεμά του –του άρεσε πάντα να κόβει τα μαλλιά του πολύ κοντά (crew cut), γιατί ήταν τότε της μόδας. Tο «Sh-boom» το έγραψε ένα άλλο γκρουπ, οι μαύροι Chords, που επίσης το ηχογράφησαν, ήταν η μοναδική επιτυχία τους και το εμπνεύστηκαν μέσα στο στούντιο. Αλλά οι Crew Cuts το πήγαν 1/ 54 για εννέα εβδομάδες και όχι οι Chords. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε και μια σατιρική έκδοση από τον Stan Freberg.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ