ΤΑ ΠΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ενα παλιό φρενοκομείο στην Αυστραλία, το δάσος Αοκιγκάρα στην Ιαπωνία και άλλα μέρη που σε κάνουν να αγγίζεις τα όρια σου

Κάποια θρίλερ ομολογουμένως, είναι πολύ τραβηγμένα και προκαλούν γέλιο, αντί για τρόμο. Φανταστείτε όμως, να είστε σε ένα σκοτεινό, υγρό, απομονωμένο άσυλο, που κρατούνταν στο παρελθόν, σχιζοφρενείς, που με την πρώτη ευκαιρία, άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και έψαχναν να βλάψουν κάποιον. Ή ακόμα ότι μπαίνετε σε έναν πύργο, μέσα στη νύχτα, του οποίου ο ιδιοκτήτης, εξασκούσε μαύρη μαγεία για να ενωθεί με τη νεκρή κόρη του! Δεν πρόκειται για απόπειρα δημιουργίας φόβου, αυτά τα μέρη είναι αληθινά και είναι ανοιχτά για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν την τύχη τους και τα όριά τους. 

Στο πλαίσιο του Χαλοουίν, γιορτής που τιμά τη μνήμη των νεκρών στις 31 Οκτωβρίου, ακολουθούν κάποια από τα μέρη του κόσμου, που η ιστορία των νεκρών τους, φτάνει για να προκαλέσει κάτι παραπάνω από ρίγος, μέσα στη νύχτα.


1) Φρενοκομείο Μπίτσγουορθ, Αυστραλία



1.200 ασθενείς, έφταναν να γεμίσουν το συγκεκριμένο άσυλο, που λειτουργούσε από το 1867, έχοντας προσφέρει στέγη σε ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες που αντιμετωπίζονταν πολύ διαφορετικά τότε. Ζουρλομανδύες, υπνωτικά, λουριά και ασθενείς κάθε λογής, κάνουν αισθητή την παρουσία τους, στις νυχτερινές ξεναγήσεις που γίνονται σε αυτό το φρενοκομείο ηλικίας πάνω από 150 ετών. Εκεί μέσα πέθαναν περισσότεροι από 9.000 άνθρωποι!


2) Princess Theatre, Μελβούρνη



3 Μαρτίου 1888, ο βαρύτονος Φρέντερικ Μπέικερ, με το καλλιτεχνικό επώνυμο, Φεντερίτσι, είναι επί σκηνής, για το ρόλο του Μεφιστοφελή, της διάσημης όπερας Φάουστ. Στο τέλος του έργου, ο Μεφιστοφελής, έπρεπε να πέσει στην κόλαση, από μια καταπακτή, που άνοιγε στη σκηνή, και μέσα από τις φλόγες να επιστρέψει με το πτώμα του δρ. Φάουστ. Ο Μπέικερ, κατά την κατάβαση παθαίνει ανακοπή, πεθαίνει ακαριαία, και δεν ανεβαίνει ποτέ στη σκηνή για να τελειώσει το έργο. Όλα αυτά σύμφωνα με την εταιρία. Γιατί ο κόσμος απόλαυσε τον Μεφιστοφελή κανονικά πάνω στη σκηνή όπως ειπώθηκε μετά το τέλος του έργου. Έκτοτε, διάφορες μαρτυρίες, κάνουν λόγο για ένα φάντασμα με φόρεμα που τριγυρίζει στο θέατρο, το οποίο έχει απαθανατίσει και φωτογράφος, όταν γυριζόταν ντοκιμαντέρ τη δεκαετία του '70. Προς τιμήν του Φεντερίτσι, μια θέση είναι πάντα κενή τις νύχτες των παραστάσεων.


3) Φρούριο Μπανγκάρ, Ρατζαστάν, Ινδία



Ο μύθος λέει, ότι ένας μάγος, που ασχολούνταν με τις σκοτεινές τέχνες, προσπάθησε να ξεγελάσει την πριγκίπισσα του Μπανγκάρ και να την κάνει να τον ερωτευτεί. Αυτή όμως, τον πήρε χαμπάρι, πέταξε το μπουκάλι με το φίλτρο, σε έναν ογκόλιθο, που κύλισε και έπεσε πάνω στο μάγο. Αυτός με την τελευταία του ανάσα, καταράστηκε το φρούριο και το χωριό, σε απόλυτη καταστροφή. Λίγο αργότερα η αυτοκρατορία των Μουγκάλ έκανε επιδρομή και σκότωσε μέχρι και τον τελευταίο που βρισκόταν μέσα στο φρούριο και το χωριό ερήμωσε. Οι ντόπιοι, λένε ότι οι ψυχές της πριγκίπισσας και των υπολοίπων είναι ακόμα στο φρούριο και η ινδική αρχαιολογική υπηρεσία της περιοχής, έχει απαγορεύσει την είσοδο μετά τη δύση του ήλιου. Εσείς θα πάτε;


4) Αοκιγκάρα, Ιαπωνία



Στις όχθες του βουνού Φούτζι, βρίσκεται το περίφημο δάσος Αοκιγκάρα. Έχει τόσο πυκνή βλάστηση που σε αρκετά σημεία, τα δέντρα, δεν αφήνουν το φως να περάσει. Είναι γνωστό ως το κατεξοχήν μέρος για αυτοκτονίες, καθώς κατά καιρούς η αστυνομία, κάνει εφόδους, μόνο και μόνο για να καθαρίσει το μέρος από τα πτώματα. Το 2004, αυτοκτόνησαν 108 άτομα εκεί οπότε αυτό από μόνο του φτάνει για να κάνει τον οποιονδήποτε, να ξανασκεφτεί το να πάει εκεί. Πόσο μάλλον αν μπει στο παιχνίδι και η ημέρα των νεκρών, κατά την οποία, οι χιλιάδες ψυχές, του σημείου κάνουν αισθητή την παρουσία τους.


5) Πύργος Ιουλία Χασντέου, Καμπίνα, Ρουμανία



Βρίσκεστε βράδυ, στην κωμόπολη Καμπίνα της Ρουμανίας και μπαίνετε στον πύργο. Ο ξεναγός αρχίζει να σας διηγείται την ιστορία του πρώτου ιδιοκτήτη. Ο ιστορικός, Μπογκντάν Πετριτσέικου Χασντέου, έχασε τη 19χρονη κόρη του Ιουλία. Περπατώντας γύρω από τα παραδοσιακά χειρόγραφα και την επίπλωση της εποχής, μαθαίνετε πως ο Χασντέου, ξεκίνησε να διαβάζει κάποια βιβλία, σαν αυτά που είναι δίπλα σας, ώστε να εξασκήσει μαύρη μαγεία, σε μια προσπάθεια να επανενωθεί με τη νεκρή κόρη του. Και ξαφνικά, ακούτε την κραυγή που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει... Ακόμα μέσα είστε;


6) Hell Fire Club, Ιρλανδία



Χτίστηκε αρχικά ως καλύβα κυνηγού, στο λόφο Μονπελιέ, από τον Γουίλιαμ Κόνολι, το 1725, ο οποίος πέθανε τέσσερα χρόνια μετά. Τα χαρτιά δείχνουν ότι, τον Ιούλιο του 1751 περνάει στα χέρια του γιου του αρχιεπισκόπου του Δουβλίνου, που ήταν νεκρός από τις αρχές του ίδιου έτους... Και τότε μπαίνει στο σκηνικό το Hell Fire Club (Κλαμπ της φωτιάς της κολάσεως). Ιδρύθηκε το 1737 και στις συγκεντρώσεις του στο Δουβλίνο, τα μέλη, έπιναν ένα μείγμα από ουίσκι και καυτό βούτυρο, και πάντοτε άφηναν μια καρέκλα κενή για τον Εωσφόρο. Η ιστορία απέδειξε, πως ο αρχικός ιδιοκτήτης, ο Κόνολι ήταν ο ιδρυτής του πρώτου Hell Fire Club το 1719 και ιδιοκτήτης όλου του λόφου Μονπελιέ. 



Ο διασημότερος μύθος, λέει πως ένας ταξιδιώτης έφτασε ένα βροχερό βράδυ. Τα μέλη τον προσκάλεσαν να παίξει μαζί τους χαρτιά. Κάποια στιγμή έπεσε ένα φύλλο και όταν, ένα από τα μέλη, έσκυψε να το πιάσει, είδε πως ο ξένος, αντί για πόδια είχε οπλές. Εκείνη τη στιγμή ο επισκέπτης εξαφανίστηκε σε μια μπάλα φωτιάς. Από όλες τις ιστορίες το μόνο σίγουρα επιβεβαιωμένο είναι πως ο Ρίτσαρντ Πάρσονς, κόμης του Ρος που εγκατέστησε το Hell Fire Club στο Δουβλίνο, το 1737, ήταν και αρχιμασόνος της Ιρλανδίας από το 1725 μέχρι το 1730. Μήπως θέλετε να επιβεβαιώσετε τις υπόλοιπες ιστορίες;


7) Κέντρο Κινηματογράφου, Μανίλα, Φιλιππίνες



Ξεφεύγοντας από τα παραδοσιακά, φτάνουμε σε αυτό το κτίσμα, το οποίο είδε 169 εργάτες του να βυθίζονται σε τσιμέντο ταχείας πήξεως, όταν η σκαλωσιά κατέρρευσε. Συνεργεία διάσωσης δεν επιτράπηκε να σπεύσουν σε βοήθεια για περίπου εννιά ώρες και όταν αυτό έγινε, ήταν πάρα πολύ αργά. Και γυρίζουμε στο θέμα μας. Βράδυ, αργά, γύρω πυκνή βλάστηση, και άγνωστος αριθμός ψυχών, από ανθρώπους που θάφτηκαν ζωντανοί στο τσιμέντο ολόγυρα. Δεν τρομάξατε ακόμα;


8) Κάστρο Ντράγκσχολμ, Δανία



Χτισμένο στο νησί Σγέλαντ της Δανίας το 1214. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως παλάτι αλλά κατά το Μεσαίωνα έγινε ένα από τα πιο οχυρωμένα φρούρια της χώρας. Αργότερα χρησίμευσε ως φυλακή για ευγενείς φυλακισμένους ή κληρικούς, ενώ σήμερα λειτουργεί και ως ξενοδοχείο. Δημιουργείστε μια εικόνα στο μυαλό σας, κατά την οποία είστε ένοικος ενός εκ των δωματίων του και βλέπετε ξαφνικά μέσα στη νύχτα ένα άσπρο και ένα γκρι φάντασμα και τα δυο γυναικείας μορφής, να περνούν δίπλα σας και κοιτώντας έξω από το παράθυρο, βλέπετε το φάντασμα του κόμη του Μποδγουελ, Τζέιμς Χεπμπορν, να περνάει με την άμαξά του από την αυλή. Δεν το λέμε εμείς, το λένε παλιοί ένοικοι...


9) Raynham Hall, Νόρφολκ, Αγγλία



Σύμφωνα με το μύθο, το φάντασμα ονομάζεται «η καφέ κυρία» και είναι η Λαίδη Ντόροθι Γουόλπολ (1686-1726), αδερφή του πρώτου πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας. Όταν ο άντρας της, την έπιασε στο κρεβάτι με το Λόρδο Γουόρτον, την έφερε και την κράτησε κλειδωμένη σε αυτό το οίκημα, μέχρι το θάνατό της. Έκτοτε το πνεύμα της έχει κάνει την εμφάνισή του ουκ ολίγες φορές, ενώ υπάρχει και φωτογραφία του 1936, που απαθανατίζει τη Λαίδη.


10) Château de Châteaubriant, Γαλλία



Υπάρχουν δυο μύθοι που στοιχειώνουν αυτό το πανέμορφο αναγεννησιακό οίκημα. Ο πρώτος περιλαμβάνει τη Σιμπίλ, γυναίκα του κόμη Ζοφρουά 4ου του Σατομπριάν, ο οποίος πήγε στη σταυροφορία του 1252. Πιάστηκε αιχμάλωτος και ο στρατός καταστράφηκε στην Αίγυπτο. Τα νέα του θανάτου του έφτασαν στην έπαυλη και η Σιμπίλ άρχισε να τον θρηνεί. Όταν όμως μερικούς μήνες μετά, ο κόμης επέστρεψε, από το σοκ, η Σιμπίλ, ξεψύχησε στην αγκαλιά του. Ο δεύτερος μύθος λέει για το Ζαν ντε Λαβάλ και τη γυναίκα του Φρανσουάζ ντε Φουά που παντρεύτηκαν το 1505 με τη στήριξη της βασίλισσας της Γαλλίας, Άννας της Βρετάνης. Μετά το θάνατο του βασιλικού ζεύγους, ο νέος βασιλιάς, Φραγκίσκος ο πρώτος, ζήτησε από τον Ντε Λαβάλ να πάει στο παλάτι για να τον βοηθήσει με την προσάρτηση της Βρετάνης στη Γαλλία. Η γυναίκα του έγινε, ερωμένη του βασιλιά και κυρία επί των τιμών της βασίλισσας. Η τύχη τους ήταν διαφορετική καθώς ο Ντε Λαβάλ έγινε διοικητής της Βρετάνης το 1531, ενώ η Ντε Φουά εκδιώχθηκε από την αυλή το 1525. Πέθανε το 1537 και φήμες για τη δολοφονία της διαδόθηκαν. Η κύρια από αυτές, λέει πως ο Ντε Λαβάλ τυφλωμένος από το μίσος του για τη σχέση της συζύγου του με το βασιλιά, την κλείδωσε σε ένα δωμάτιο, όπου και την άφησε να στραγγίξει από αιμορραγία. Από τότε τα μεσάνυκτα της 16ης Οκτωβρίου, το πνεύμα της τριγυρίζει στο δωμάτιο που ήταν και η τελευταία της κατοικία. Δε νομίζω ότι θα θέλατε να βρεθείτε μπροστά από μια τέτοια εικόνα την ημέρα που ξυπνούν οι νεκροί.