γιατι το κεφαλαιο επενδυει στην μουσικη βιομηχανια

Τί είναι μουσική; Όλοι ξέρουμε σε ένα βαθμό,έστω και αν για το καθένα σημαίνει διαφορετικά πράγματα…είναι αυτό που ακούμε, είναι κάτι μου μας χαλαρώνει, μας κάνει χαρούμενους, μας κάνει να χορεύουμε, μας εκφράζει. Αυτό που καθιστά όμως τη μουσική τόσο σημαντική στη ζωή μας είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως ακούμε κάθε μέρα μουσική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δημιουργούμε ένα στύλ, εκφραζόμαστε, αναπτύσσουμε προσωπικό γούστο και δηλώνουμε είτε την διαφορετικότητα μας είτε την συμμετοχή μας σε κάποια κοινωνική ομάδα με κοινό παρονομαστή τη μουσική μας επιλογή. Παρ’όλα αυτά είναι τόσο δύσκολο να δώσουμε έναν ορισμό που να περικλύει όλη την διάσταση της μουσικής. Ένας ορισμός που έχει προταθεί από εθνομουσικολόγους και κοινωνιολόγους της μουσικής είναι “ήχος οργανωμένος με ανθρώπινο τρόπο”.

Και ενώ οι περισσότεροι μπορούμε, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις να νιώσουμε την δύναμη της, ίσως θα έπρεπε να δούμε λίγο παραπέρα το πώς χρησιμοποιείται κυρίως από τις μουσικές βιομηχανίες, γιατί το κεφάλαιο επενδύει τόσα πολλά για την προώθηση της, καθώς και το κατα πόσο τελικά έχει πληγεί η μουσική βιομηχανία μέσω του ιντερνετ και των downloads.
Φέτος με τις υπογραφές στήριξης της ACTA επικράτησε ένας πανικός για το τι θα συμβεί με τα downloads, το youtube και όλα τα torrent sites. Ξεκίνησαν διαμαρτυρίες μέσω ιντερνετ, αλλά πολλά site έκλεισαν, όπως πχ. το btjunkie και το megaupload. Ακόμα και τώρα, το pirate bay ψάχνει άλλους τρόπους για να καταφέρει να συνεχίσει την ελεύθερη διανομή μουσικής, ταινιών και προγραμμάτων. Είναι λογικό ότι η μουσική βιομηχανία θέλει να κλείσουν αυτά τα site; Η απάντηση είναι ναι. Θέλει το μονοπώλιο. Βέβαια, αν δούμε τα στατιστικά της μουσικής βιομηχανίας, θα ξαφνιαστούμε, εφόσον τόσο καιρό πιστεύαμε ότι πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ στην ουσία τα έσοδα της ανεβαίνουν. Αν όμως δεν υπάρχει ελεύθερη διανομή μέσω ιντερνετ, θα ανέβουν ακόμα περισσότερο. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, τα έσοδα της μουσικής βιομηχανίας σε όλο τον κόσμο, από το 2006 μέχρι και το 2011, έχουν ανέβει από 60.7 δις. σε 67.6 δις. Βέβαια, πέρα από το μονοπώλιο και την πιθανή αύξηση των εσόδων της η μουσική βιομηχανία έχει πολλούς άλλους λόγους να θέλει να απαγορεύσει την ελεύθερη διακίνηση της μουσικής.
Όπως είπαμε και παραπάνω, η μουσική επιδρά στην ψυχολογία μας με πολλούς τρόπους. Μας κάνει χαρούμενους, μελαγχολικούς, μας ξυπνάει αναμνήσεις,μας κάνει δημιουργικούς… Αυτό συμβαίνει επειδή η μουσική επιδρά στο νευρικό μας σύστημα.
Γι’αυτό το λόγο λοιπόν, είναι λογικό να χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές και ως μέσο προπαγάνδας,όπως είχε γίνει για παράδειγμα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα βέβαια γίνεται με διαφορετικούς τρόπους. Απλά προωθούνται συγκεκριμένοι καλλιτέχνες, στυλ, τρόποι διασκέδασης και με μια λέξη πρότυπα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες γυναίκες μουσικοί (τραγουδίστριες ως επι τω πλειστον) πρέπει να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις για να ‘πουλήσουν’. Έχουμε συνηθίσει λεπτές όμορφες γυναίκες να τραγουδούν pop κομμάτια, φορώντας την τελευταία λέξη της μόδας και αναπαράγωντας τον ίδιο ήχο μουσικής που ακούγεται παντού την εκάστοτε χρονική περίοδο. Οι περισσότεροι θα πουν, ‘εε, αφού αυτό πουλάει’. Ναι, αλλά πουλάει γιατί αυτό έχουν προωθήσει οι μουσικές βιομηχανίες. Αυτές φτίαχνουν τις μουσικές μόδες, αυτές δημιουργούν τα πρότυπα και αυτές είναι υπέυθυνες σε μεγάλο βαθμό για την αύξηση των εσόδων σε όλη τη βιομηχανία της γυναίκας (καλλυντικά, ρούχα κτλ). Δεν λέμε προφανώς ότι το φαινόμενο αυτό εντωπίζεται μόνο στις γυναίκες, αλλά είναι ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στους άντρες. Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε μια μαζοποίηση των ανθρώπων, που τελικά εστιάζουν στο να ακολουθήσουν όσο πιο πιστά γίνεται τα πρότυπα τους και πιθανότατα να ξεφύγουν από πιο ουσιώδη πράγματα.

Το κεφάλαιο, με βάση αυτά, έχει πολλούς λόγους να επενδύει στη μουσική βιομηχανία. Αφενός γιατί η μουσική αυξάνει τα έσοδα σε άλλες βιομηχανίες, και αφετέρου επειδή μπορεί να προσανατολίσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου προς όποια κατεύθυνση θέλει, χωρίς να γίνεται αντιληπτή.
Άρα, με τις υπογραφές για την ACTA, τόσο το κεφάλαιο όσο και η μουσική βιομηχανία προσπάθησαν να επιτύχουν την αφάνιση της εναλλακτικής μουσικής, τα εναλλακτικά ακούσματα και πρότυπα δηλαδή, που δεν εξυπηρετούν κανέναν απ’ τους δύο.
Όταν αναφερόμαστε σε εναλλακτική μουσική, δεν προσδιορίζουμε το είδος εναλλακτικής μουσικής, αλλά τα διαφορετικά ακούσματα, τα διαφορετικά στυλ και τους διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης, από αυτούς που προωθούνται.
Μιλώντας και λίγο για τον αντίποδα της μουσικής βιομηχανίας, ίσως θα έπρεπε να γίνει και άλλος ένας διαχωρισμός. Η μουσική που γίνεται για να πουλήσει και η μουσική που γίνεται για την τέχνη, την έκφραση, την αφύπνιση. Προφανώς η μουσική που γίνεται για να πουλήσει, θα πουλήσει. Η δεύτερη, μπορεί και να πουλήσει, μπορεί και όχι, αλλά είναι αυτή που σε 50 χρόνια από τώρα θα συνέχισει να ακούγεται. Ακούγοντας ένα hit μπόρει να χαίρεσαι, να χορεύεις, να βρίσκεις κοινά με τους συνομιλίκους σου, αλλά μάλλον δεν παίρνεις και κάτι παραπάνω.