Χιλιάδες κόσμος στη Φλώρινα για το 

εντυπωσιακό έθιμο των φωτιών 

που είχε σταματήσει ο κορωνοϊός 

 Ισμήνη Μπαλαλέ

Κοσμοπλημμύρα, υπό τους ήχους 

των χάλκινων, 

σε κεντρικές πλατείες και γειτονιές της Φλώρινας

 για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά χριστουγεννιά

τικα έθιμα της Δυτικής Μακεδονίας

Τρία φαναράκια πέταξαν στον ουρανό, κάλαντα ήχησαν στα ηχεία και

 έφτασε η ώρα να αναβιώσει ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων,

 το άναμμα των φωτιών στη Φλώρινα.

Μετά από δύο χρόνια απαγορεύσεων λόγω της έξαρσης του κορωνοϊού

 χιλιάδες πολίτες βρέθηκαν χθες το βράδυ σε κεντρικές πλατείες και

 γειτονιές της Φλώρινας για ένα από τα πιο χαρακτηριστικά χριστουγεννιάτικα

 έθιμα της Δυτικής Μακεδονίας.

Μέχρι τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, όλοι είχαν πάρει θέση στις πλατείες 

πλάι στα τεράστια ξύλινα ικριώματα, που στις 12 τη νύχτα λαμπάδιασαν. 

Δεκάδες γειτονιές, δεκάδες φωτιές ανάβουν μέσα στην πόλη και κάμποσες

 ακόμη στα χωριά. Η μεγαλύτερη πάντως, άρα και η πιο δημοφιλής, είναι στην 

πλατεία Ηρώων, κοντά στο ποτάμι της Φλώρινας, τον Σακουλέβα.

Λίγο πριν το άναμμα της φωτιάς στην πλατεία Ηρώων ο

 δήμαρχος της

 Φλώρινας, Βασίλης Γιαννάκης, είπε πως «φέτος αναβιώνουμε

 τη φωτιά που

 άναψαν οι βοσκοί για να ζεστάνουν τον Χριστό, τα αφήνουμε 

όλα πίσω και

 προχωράμε μπροστά».

Προηγουμένως, μία πομπή με όργανα ακολουθούσε τις δάδες 

που άναψαν τη

 φωτιά και πίσω πλήθος κόσμου χόρευε παραδοσιακά τραγούδια.

Το ιδιότυπο υπαίθριο σουαρέ στήθηκε υπό τους χάλκινους 

ήχους από τις 

μπάντες καθώς και υπό τους ήχους techno και λαϊκής μουσικής 

και όλοι με ένα κρασί ή τσίπουρο στο χέρι χόρευαν κοντά στη 

φωτιά.

Αρκετές ήταν οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν καθόλη τη 

διάρκεια της εβδομάδας σε περιοχές της πόλης καθώς οι 

φετινές φωτιές αποτελούν αναβίωση του εθίμου που για δύο

 χρόνια μπήκε στον πάγο λόγω των περιορισμών της πανδημίας.

Οι φωτιές της Φλώρινας έχουν τις ρίζες τους σε παγανιστικές,

 πυρολατρικές τελετές προχριστιανικής εποχής. Ήλιος – φως – 

γονιμότητα – αναγέννηση. Οι μέρες συμπίπτουν με το 

χειμερινό ηλιοστάσιο (21 Δεκέμβρη), τη μεγαλύτερη νύχτα 

του χρόνου, και η φωτιά λατρευόταν από αρχαιοτάτων 

χρόνων ως προάγγελος του φωτός και του ήλιου, της 

καλοκαιρίας και της καρποφορίας.   

Όταν το έθιμο εκχριστιανίστηκε, ταυτίστηκε με τη φωτιά που 

άναψαν οι βοσκοί στη φάτνη του Χριστού και με την αναγγελία

 της γέννησής Του.