ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΣΟΛΑΝΖ

«ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΣΟΛΑΝΖ;» ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ Ο ΜΑΣΙΜΟ ΝΤΑΛΑΜΑΝΟ ΣΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΟΥ ΘΡΙΛΕΡ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3 

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 στο κλείσιμο του αφιερώματος Ο Κίτρινος Τρόμος (Cinema Giallo) προβάλλει τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 2 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το εκπληκτικό θρίλερ του Μάσιμο Νταλαμάνο Τι απέγινε η Σολάνζ; (Ιταλία, 1972, έγχρωμη, 103'). Παίζουν: Φάμπιο Τέστι, Κριστίνα Γκαλμπό, Καρίν Μπάαλ, Γιόακιμ Φουχσμπέργκερ.

Η ταινία είναι μια ευγενική προσφορά του 20^ού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και του κ. Νίνου Φένεκ Μικελίδη, ενώ η συνδιοργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια γίνονται από το ΚΕΜΕΣ. Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί, ενώ στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Δεκαετία του '70: σεξουαλική απελευθέρωση, πουριτανισμός και αρχή της διαδικασίας καταστολής.

Σ’ ένα αγγλικό παρθεναγωγείο, κάποιο μυστηριώδες χέρι σκοτώνει νέα και όμορφα κορίτσια.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Ο Μάσιμο Νταλαμάνο, βασικά διευθυντής φωτογραφίας (40 φιλμ μεταξύ των οποίων Για μια χούφτα δολάρια και Μονομαχία στο Ελ Πάσο) και σεναριογράφος, σκηνοθέτησε και 12 ταινίες, εκ των οποίων το Τι απέγινε η Σολάνζ είναι η καλύτερή του. 

Η ιστορία μάς μεταφέρει σ’ ένα αγγλικό παρθεναγωγείο, όπου κάποιο μυστηριώδες χέρι σκοτώνει νέα και όμορφα κορίτσια. Ο όμορφος καθηγητής, ψυχραμένος με τη γυναίκα του, διατηρεί ερωτικό δεσμό με μια κοπέλα, που αργότερα θα δολοφονηθεί. 

Πρόκειται για μία από τις πλέον σημαντικές ταινίες giallo, ασκώντας και αυτή δριμύτατη κριτική στα διάφορα «κλειστά» συστήματα που αντιμετωπίζονται μετωνυμικά ως το κοινωνικό σύνολο. Ο Νταλαμάνο φροντίζει, ως καλός διευθυντής φωτογραφίας, να δώσει τις κατάλληλες εντολές στον Τζόε Ντ’ Αμάτο, ενώ η μουσική επένδυση του Ένιο Μορικόνε αναδύει μια βαθιά τραγικότητα.

Τα έντονα φωτογραφικά κοντράστ, τοποθετημένα μέσα στη φωτογένεια με το λευκό, καφέ, κόκκινο να ξεχωρίζουν, επισημαίνουν ακριβώς το απόκρυφο και κρυμμένο πίσω από την ευπρέπεια. Η αφήγηση απαλή, σχεδόν βελούδινη, διαχειρίζεται ένα ιδιαίτερα σκληρό θέμα, που διαμοιράζει εξίσου τις ευθύνες. 

Για άλλη μια φορά ιταλική ταινία αυτού του είδους (όπως και το Μην βασανίζετε το παπάκι) συμπεραίνει πως τα αθώα νεαρά θύματα είχαν ανάμειξη σε κάποια θεωρούμενη σεξουαλική παραβατικότητα. Κι εδώ είναι για μένα το μεγάλο θέμα ή πρόβλημα. Η πρώιμη σεξουαλικότητα προκαλεί θάνατο; 

Αυτό είδαν άραγε και αντέγραψαν οι Αμερικανοί στα μεταγενέστερα, δικά τους νεανικά θρίλερ; Ωστόσο, η τελική εντύπωση από το φιλμ παράγει μια επίμονη μελαγχολία, ιδίως με το έξοχο και πικρό ελλειπτικό τέλος: Η αναζήτηση μιας οικογένειας, η υποκατάστασή της από «αδελφότητες», το κενό των σχέσεων προσφέρουν μια τυπική ταινία του `70, χαρακτηριστική των προθέσεων και των επιλογών του δημιουργού. Η σκηνοθεσία επιλέγει μια αυτονομία και οι εικόνες γλιστρούν νωχελικές, μελαγχολικές με μια εσωτερική ψυχρότητα και κομψότητα χάρις και στο έξοχο art direction.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΣΟΛΑΝΖ;»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μην χάσετε το Τι απέγινε η Σολάνζ; είναι:

Για την εκπληκτική μελαγχολική μουσική του Ένιο Μορικόνε.

Για την αέρινη φωτογραφία που κοντράρει το σκοτεινό θέμα, τονίζοντας το έντονο κόκκινο και το ανοιχτό καφέ.

Για τους εξαιρετικούς ρόλους, που ο καθένας ταιριάζει στα δεδομένα του.

Για το αμφίσημο ιδεολογικό μοτίβο της εφηβικής σεξουαλικότητας, κάτι που συναντάμε και στο «Μη βασανίζετε το παπάκι».

Για το ότι οι Αμερικάνοι μιμήθηκαν το παραπάνω μοντέλο, συνδέοντας την εφηβική σεξουαλικότητα με το θάνατο.

 Για το ότι, παρά το απαισιόδοξο κλίμα στο τέλος, υπάρχει η πρόταση για την αναζήτηση της χαμένης οικογένειας.

Για την εξαιρετική αξιοποίηση των εσωτερικών ντεκόρ.

Για τον αμφίσημο ρόλο του Φάμπιο Τέστι, που δεν ξέρουμε αν οδηγεί σε ηθικολογία ή πρόταση συγγνώμης.

Για την υψηλού επιπέδου καλλιτεχνική διεύθυνση που είναι άψογη από κάθε πλευρά.

Για την πονηρή διαδικασία όπου ένας Ιταλός σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ως τόπο μυθοπλασίας την Αγγλία, πιθανότατα για να ασκήσει κριτική στον αγγλικό πουριτανισμό.

Υ.Γ. Την επόμενη Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 προβάλλει, ως άνοιγμα του νέου αφιερώματός της Όταν ο Ρομπέρτο συνάντησε την Ίνγκριντ, το αισθηματικό δράμα του Ρομπέρτο Ροσελίνι Ταξίδι στην Ιταλία (1951).