Περί τις 110.000 δέντρα έχουν κοπεί τα τελευταία πέντε χρόνια από το περιαστικό δάσος της Θεσσαλονίκης, το περίφημο Σέιχ Σου. Στο σύνολό τους πρόκειται για πεύκα, που έπεσαν θύματα του φλοιοφάγου σκαθαριού, το οποίο τα απομυζά, τα απονεκρώνει και στο τέλος τα καθιστά κατάλληλα μόνο για το τζάκι. Σε αυτή την πενταετία ελάχιστες «φαλακρές» περιοχές του Σέιχ Σου έχουν αναδασωθεί, καθώς η επιλογή των αρμοδίων είναι να περιμένουν τη φυσική αναγέννηση του δάσους. Μόνο που το σενάριο αυτό πάσχει σε δύο σημεία: Πρώτον, η αναγέννηση του δάσους γίνεται με αργό και βασανιστικό τρόπο. Δεύτερον, στη θέση των κομμένων πεύκων θα φυτρώσουν και πάλι πεύκα, που είναι ευπρόσβλητα από το φλοιοφάγο, ενώ, παράλληλα, εάν εκδηλωθεί μια πυρκαγιά συμβάλλουν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δένδρο στην εξάπλωσή της.
Το 2002 –για να μη ξεχνιόμαστε- τέσσερις φορές άναψε φωτιά στο δάσος, αλλά ευτυχώς και τις τέσσερις εντοπίστηκε αμέσως και σβήστηκε εύκολα και χωρίς να υπάρξουν εκτεταμένες καταστροφές. Κάποιοι υποστηρίζουν –ανάμεσά τους και καθηγητές της δασολογίας του ΑΠΘ- ότι μέσω συστηματικής αναδάσωσης είναι ευκαιρία να αλλάξει και το μείγμα των δέντρων που υπάρχει στο Σέιχ Σου. Προς όφελος της Θεσσαλονίκης, που έχει μολυσμένη από τα μικροσωματίδια ατμόσφαιρα – πρόσφατα η Ελλάδα καταδικάστηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο γι’ αυτό το λόγο-, αλλά και ελάχιστο πράσινο ανά κάτοικο. Όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, που εδρεύει στην καταπράσινη Γενεύη της Ελβετίας, επισημαίνει ότι στις πόλεις η μικρότερη ανεκτή αναλογία είναι 9 τετρ. μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο, στη Θεσσαλονίκη η αναλογία είναι 1,7 τετρ. μέτρα –ούτε καν δύο.
No comments:
Post a Comment