ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ 54

Κείμενο: Ρόζα Κράμερη

Πάνω από 66 φωτογραφίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά, 35 χρόνια μετά τις θρυλικές νύχτες του Studio 54. Στην ομώνυμη έκδοση ο φωτογράφος Τοd Papageorge μιλάει για μια εποχή που γεννά ακόμα μύθους.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1978. Η Sonia Moskowitz Gordon, από τις πιο διάσημες παπαράτσι και με άδεια για όλα τα κλαμπ της Νέας Υόρκης, προτείνει στον Tod Papageorge μία βραδιά στο Studio 54. «Μη φανταστείς ότι είχα εμμονή –ήταν, άλλωστε, όλοι πολύ ανοιχτοί στους φωτογράφους, αφού ήταν η καλύτερη διαφήμιση– αλλά θα ήμουν βλάκας αν δεν ακολουθούσα».
Τριάντα τριών χρόνων, με μια βαριά Fujica κατασκευασμένη στο Tόκιο από αυτές που χρησιμοποιούσαν οι Γιαπωνέζοι τουρίστες, είχε έναν σκοπό: Την καταγραφή της Νέας Υόρκης μέρα και νύχτα. Επηρεασμένος από τον Garry Winogrand, τον πιο δημοφιλή φωτογράφο του δρόμου, φωτογράφιζε για μία δεκαετία τα πρωινά στους δρόμους της Νέας Υόρκης και το Σέντραλ Παρκ για μια υποτροφία του Ιδρύματος Guggenheim. «Το Studio 54, λοιπόν, ήταν η μοναδική ευκαιρία να αποτυπώσω αυτή την απίστευτη αίσθηση από σώματα, επιθυμίες και ιδρώτα. Προσπαθούσα να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος και νηφάλιος –κάτι όχι και τόσο εύκολο».
Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ο Gregory και η Rachel Βarker του εκδοτικού οίκου Stanley/Βarker του ζήτησαν να δημοσιεύσει το υλικό από εκείνες τις νύχτες, για το άλμπουμ «Studio 54» που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίγραφα το 2014. O Tod Papageorge δηλώνει: «Σήμερα δεν ενδιαφέρεται κανείς για το πώς έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες. Και αυτό, τελικά, είναι καλό. Οσο γελοίο κι αν φαίνεται να περπατάς ανάμεσα στα πλήθη και να προσπαθείς απλώς να πάρεις το καλύτερο πλάνο, δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Το Studio 54 ήταν ένας κόσμος από μόνος του, θεσμός…».
ΣΧΕΔΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟΙ
Τα πάρτι στο Studio 54 δεν έμοιαζαν με κανένα  άλλο. «Δεν με ένοιαζε, όμως, να απαθανατίσω πρόσωπα», εξηγεί ο Papageorge, «αλλά χαρακτήρες». Εκεί βρίσκεται η ουσία...
Φωτογραφίες: Tod Papageorge, Studio 54, Stanley/Βarker

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•