ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΙΔΙΑ

Νέα ισπανική επιστημονική έρευνα που έγινε με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών κατέληξε σε ένα μάλλον αναμενόμενο συμπέρασμα: τα τραγούδια της σύγχρονης μουσικής είναι υπερβολικά δυνατά, στο όριο της φασαρίας, και πολύ πιο ομοιόμορφα μεταξύ τους, στο όριο της βαρεμάρας…




σε σχέση με τα παλιότερα.



Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ειδικό στην τεχνητή νοημοσύνη Χουάν Σέρα του Ισπανικού Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Scientific Reports», σύμφωνα με τα πρακτορεία Ρόιτερ και Γαλλικό, ανέλυσαν -με τη βοήθεια ειδικών πολύπλοκων υπολογιστικών αλγορίθμων- μία τεράστια βάση δεδομένων περίπου μισού εκατομμυρίου τραγουδιών της περιόδου 1955 - 2010, από σχεδόν 45.000 καλλιτέχνες, που κάλυπταν πολλά μουσικά είδη (ποπ, ροκ, χιπ-χοπ, μέταλ, ηλεκτρονική κ.ά.).



Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όντως τα σύγχρονα τραγούδια γίνονται όλο και πιο δυνατά, πιο εύκολα στο άκουσμα και, τελικά, πιο βαρετά από άποψη μελωδίας και ποικιλίας.



«Βρήκαμε στοιχεία για μία σταδιακή ομογενοποίηση της μουσικής» δήλωσε ο Χουάν Σέρα και επισήμανε ότι, σύμφωνα με τους μαθηματικούς υπολογισμούς, οι συνδυασμοί ανάμεσα στις μουσικές νότες, δηλαδή οι συγχορδίες και η μελωδική ποικιλία των τραγουδιών, έχουν συστηματικά μειωθεί κατά τα τελευταία 50 χρόνια- και όσο πάει, η κατάσταση χειροτερεύει.



Επίσης, ολοένα πιο φτωχή, όπως είπε, γίνεται η ποιότητα ή χροιά του ήχου. Η ίδια νότα που παίζεται με την ίδια ένταση σε ένα πιάνο και μια κιθάρα, έχει διαφορετική ηχητική χροιά, αλλά η σύγχρονη ποπ έχει σταδιακά περιορίσει αυτές τις διαφορές.



Από την άλλη, σύμφωνα με τους Ισπανούς ερευνητές, στα σύγχρονα τραγούδια, η εγγραφή τους γίνεται εξ αρχής με ιδιαίτερα αυξημένη ένταση, με συνέπεια ο ήχος να βγαίνει αρκετά πιο δυνατός από ένα στερεοφωνικό, σε σχέση με τα παλαιότερα τραγούδια που παίζονται στην ίδια ένταση ήχου, αλλά είχαν παλαιότερα εγγραφεί με μικρότερη ένταση. Σύμφωνα με τον Χ. Σέρα, η ένταση κατά την εγγραφή των τραγουδιών αυξάνεται κατά περίπου ένα ντεσιμπέλ ανά οκταετία.



Μια συνήθης τακτική των δισκογραφικών εταιρειών είναι να κάνουν νέες εγγραφές στα παλαιότερα τραγούδια, με αυξημένη ένταση και διαφορετικά όργανα, ώστε ο νέος ήχος να ακούγεται πιο μοντέρνος (κάτι που λυπεί συνήθως τους εραστές των παραδοσιακών άλμπουμ βινυλίου…). Στόχος των εταιρειών είναι τραγούδια που τραβούν περισσότερο την προσοχή και παίζονται πιο εύκολα στα κλαμπ.



Όπως ανέφερε ο ερευνητής Μάρτιν Χάρο του πανεπιστημίου Pompeu Fabra της Βαρκελώνης, στην εποχή μας οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν την μουσική απλώς για να διασκεδάσουν και να χαλαρώσουν, ενώ πριν από δεκαετίες οι άνθρωποι έδιναν προσοχή στα μηνύματα (πολιτικά, κοινωνικά κ.ά.) που περνούσαν μέσα από τα τραγούδια. Επιπλέον, σήμερα όλο και λιγότερα συγκροτήματα έχουν διάθεση να πειραματιστούν με τη μουσική, όπως π.χ. έκαναν κάποτε οι Πινκ Φλόιντ.



Κάπως έτσι, σύμφωνα με τη μελέτη, «η ανάλυση των δεδομένων δείχνει πλέον έναν σημαντικό βαθμό συμβατικότητας, με την έννοια της διακοπής της εξέλιξης, στη δημιουργία και παραγωγή της σύγχρονης δυτικής ποπ μουσικής».