Ο πιανίστας του πολέμου

-A+A

Καθόταν μπροστά στο πιάνο του και από τα χέρια του

 «ξεχύνονταν» μελωδίες. Μόνο που πίσω του, είχε χαλάσματα

 από βόμβες. Είναι ο πιανίστας του Γιαρμούκ, όπως έγινε γνωστός.

Ο Αϊχάμ αλ- Αχμάντ ήταν μία σπάνια αχτίδα ελπίδας, μέσα στην καταστροφή του

 πολέμου στη Συρία, παίζοντας πιάνο στο ρημαγμένο Γιαρμούκ, έναν προσφυγικό

 καταυλισμό στα προάστια της Δαμασκού. Στο διαδίκτυο έχουν κυκλοφορήσει 

αμέτρητα βίντεο με εκείνον να παίζει πιάνο στους διαλυμένους δρόμους, με τα

 παιδιά γύρω του να τραγουδούν. Τώρα όμως, αναγκάστηκε και εκείνος να γίνει

 ένας από τα εκατομμύρια ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη Συρία. Ο πιανίστας του

 πολέμου μίλησε στο BBC και διηγήθηκε όλο το επικίνδυνο ταξίδι του μέχρι να

 φτάσει στην Ελλάδα.

«Εξι μήνες μετά από το μερικό αποκλεισμό του Γιαρμούκ, το αλεύρι και το ψωμί

 απαγορεύθηκαν στον καταυλισμό. Απαγορεύονταν να έρθει το οτιδήποτε εκεί.

 Συνηθίζαμε να λέμε ότι αν μπορούσαν, θα είχαν σταματήσει ακόμη και τον αέρα.

Εκείνη την εποχή, άρχισα να αναρωτιέμαι τι να πω στα παιδιά μου, τι να κάνω. 

Οι σκληρότερες στιγμές ήταν όταν άκουγα τον Αχμάντ, τον γιο μο, να κλαίει στις

 2 τα ξημερώματα. Πεινούσε και δεν υπήρχε γάλα. Είχα κάποια χρήματα, αλλά δεν

 μπορούσα να αγοράσω τίποτα για εκείνον. Αυτές ήταν οι πιο σκληρές στιγμές της 

ζωής μου, ποτέ δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι χειρότερο.

Στα γενέθλιά μου, τον περασμένο Απρίλιο, αποφάσισα να φύγω από τον καταυλισμό.

 Δεν μπορούσα πλέον να παίζω πιάνο εκεί καθώς θα ήταν επικίνδυνο. Ετσι, έβαλα 

το πιάνο στο φορτηγό, το κάλυψα με χαρτόνι και προσπάθησα να φύγω. Ομως,

 υπήρχε ένα μέλος του Ισλαμικού Κράτους στο σημείο ελέγχου που με σταμάτησε

 και με ρώτησε ''Δεν ξέρεις ότι απαγορεύονται τα μουσικά όργανα;''. Και έκαψαν το

 πιάνο μου.  

Το ταξίδι μου προς την Τουρκία ήταν πολύ επικίνδυνο. Περπατούσα για τέσσερις

 ώρες μέσα στα φίδια. Ευχαρίστησα τον Αλλάχ που δεν είχα πάρει μαζί μου τα

 παιδιά μου, γιατί ακόμη και οι άνδρες έπεφταν και βοήθησα μερικούς από αυτούς.

 Φοβόμουν πολύ το ταξίδι στη θάλασσα. Πλησιάζοντας στη Σμύρνη ανησυχούσα

 για αυτό. Θα ήταν η θάλασσα όπως την είχα δει τελευταία φορά, το 2007 στη Λατάκια;

 Θα είναι καλή ή θα είναι σαν τη θάλασσα που πήρε τη ζωή του παιδιού πριν από λίγες 

ημέρες;

Μόλις θα έφτανα στη Σμύρνη, θα συναντούσα το θείο μου και θα αρχίζαμε να

 σχεδιάζουμε το πέρασμα. Ηθελα να βεβαιωθώ ότι δεν θα με ''γδύσουν'', γιατί είχα

 πολύ λίγα χρήματα. Ηθελα να κάνω το ταξίδι το συντομότερο δυνατό, για να

 μπορέσω να πάρω τα παιδιά μου και τη μητέρα τους από τη Δαμασκό στη

 Γερμανία και να μπορέσω να τους ξαναδώ. Καθ΄οδόν στην Τουρκία, πέσαμε σε

 αμμοθύελλα. Ο άνεμος γινόταν χειρότερος και πιο κρύος, τα κύματα ψηλότερα.

 Είδα ανθρώπους να τρέμουν μέσα στις σκηνές τους στην Ευρώπη. Αν και ήμουν 

τόσο κουρασμένος, ήθελα να διασχίσω τη θάλασσα το συντομότερο δυνατό.

 Μπορεί να να μην πνιγώ, αλλά μπορεί να πεθάνω από το κρύο στην Ευρώπη, 

σκεφτόμουν.

Ξεμείναμε δύο ημέρες στην Τουρκία, γιατί χάλασε η μηχανή του σκάφους.

 Ευχαριστούσα το Θεό που ήμουν εκεί. Ενιωθα ότι νέα ελπίδα ανέβλυζε μόλις

 περνούσα κάθε περιοχή. Οταν πέρασα από τη Συρία στην Τουρκία, αυτό ήταν

 μεγάλη διαφορά για εμένα. Στη Σμύρνη είδα τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό

 ρεύμα χωρίς διακοπές. Ενιωθα τη διαφορά σε σύγκριση με τον καταυλισμό

. Είδα δάση, απίστευτη φύση, μία καθαρή ακτογραμμή. Ημουν πραγματικά νευρικός 

γιατί δεν περίμενα να είναι τόσο μακριά. Κάποια στιγμή ήθελα απλά να βάλω το 

σωσίβιο και να κολυμπήσω απέναντι.

Ημουν πολύ κουρασμένος. Οι άνθρωποι στη βάρκα ήταν εξαιρετικά νευρικοί, 

παρανοϊκοί, φοβισμένοι. Ομως το ταξίδι μας ήταν ομαλό, η θάλασσα ήρεμη.

 Πίστευα ότι οι λιμενικοί κοιμούνταν. Τώρα έχω διαφύγει τον κίνδυνο. Τον κίνδυνο 

να πνιγώ. Και ελπίζω ότι θα μπορέσω να φτάσω σε σημείο ασφάλειας, όπου θα 

μπορώ να φέρω την οικογένειά μου. Γιατί οπουδήποτε θα ήταν πιο όμορφα με

 τον Αχμάντ, την Κινάν και τη μητέρα τους. Ελπίζω ότι θα φτάσω στη Γερμανία και 

θα ξαναβρώ τα παιδιά και τη σύζυγό μου...».