BEST PICTURE OSCAR WINNERS

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ

Αγάθων. (5^ος αι. π.Χ) Αθηναίος τραγικός ποιητής. Το έργο του έχει χαθεί εκτός από ελάχιστα αποσπάσματα. Πληροφορίες για τον ίδιο και το έργο του έχουμε από τον Αριστοφάνη (στις θεσμοφοριάζουσες) και τον Πλάτωνα (στον Πρωταγόρα και το Συμπόσιο). Σ' αυτον αποδίδονται η εισαγωγή του «χρωματικού γένους» στη μουσική της τραγωδίας, ένα είδος αύλησης γνωστό ως «αγαθώνειος αύλησης» καθώς και «εμβόλιμα». Πήρε το πρώτο βραβείο στα Λήναια το 416/7, πρώτη φορά που έπαιρνε μέρος σε δραματικούς αγώνες.

Αθηναίος. (3^ος-2^ος αι. π.Χ) Αρχαίος σοφιστής και γραμματικός, γεννημένος στην Αίγυπτο. Το μόνο έργο του που σώζεται είναι οι «Δειπνοσοφισταί». Αποτελούνταν αρχικά από 15 βιβλία, από τα οποία όσα σώζονται δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αρχαία ελληνική μουσική (όργανα, χοροί, γένη, αρμονίες).

Αισχύλος. (Ελευσίνα 525 π.Χ - Γέλα Σικελίας 456 π.Χ) Ο πρώτος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς της κλασσικής Αθήνας. Πολύ σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην αναγωγή της τραγωδίας από χορική, και μάλιστα στατική, μουσική απαγγελία σε πλήρως ανεπτυγμένο δράμα, σε δράση, δηλαδή, που αναπαρίσταται. Η μουσική του, απλή , αυστηρή και μεγαλόπρεπη, συγκεντρωνόταν στα χορικά μέρη των δραμάτων του. Απέφευγε το χρωματικό γένος μένοντας σταθερός στο διατονικό. Οι μελωδίες του διακρίνονταν για την καθαρότητα και τον λυρικό παλμό τους. Από τα 90 έργα του, σώζονται μόνο 7 τραγωδίες : Πέρσες, Επτά επί Θήβας, Ικέτιδες, Προμηθέας Δεσμώτης, και η τριλογία Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες). Δυστυχώς όμως, δεν μπορούμε παρά μόνο υποθετικά να προσδιορίσουμε το χαρακτήρα του μέλους του, βασισμένοι στην μεγαλόπνοη ρυθμοποιία του.

Αλκαίος . (τέλος 7^ου - αρχές 6^ου αι. π.Χ) Λυρικός ποιητής από την Λέσβο, γνωστός σε όλη την αρχαία Ελλάδα. Έγραψε επαναστατικά, πολιτικά έργα - για τις ιδέες που εξέφραζε σ΄ αυτά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εξόριστος από τους τυράννους της πατρίδας του - πολεμικά και ερωτικά τραγούδια, ύμνους και σκόλια. Ελάχιστα αποσπάσματα σώζονται από το έργο του αρκετά όμως για να μας δώσουν μια χαρακτηριστική εικόνα της τέχνης του.

Αλκμαν. (7^ος αι. π.Χ) Λυρικός ποιητής. Δεν είναι βέβαιο αν γεννήθηκε στις Σάρδεις ή στη Σπάρτη όπου έζησε και δημιούργησε. Ο Αλκμαν θεωρείται ο πατέρας της Σπαρτιατικής κλασσικής χορικής μουσικής. Ο ίδιος έγραφε τα κείμενα και την μουσική των έργων του ύμνων, υμεναίων, παρθενίων, υπορχημάτων, παιάνων και σκολίων. Αντιλαμβανόταν το ποιητικό κείμενο, τη μουσική και το χορό ως μία άρρηκτη ενότητα. Στους αυλωδικούς νόμους του χρησιμοποιούσε τρεις αυλητές. Ο Αλκμαν έγραφε στην λακωνική διάλεκτο της εποχής του, χρησιμοποιώντας και επικούς τύπους (κυρίως αιολικά και όχι ιωνικά στοιχεία). Αρκετοί στίχοι των ποιητικών του κειμένων έχουν σωθεί.

Αλύπιος. (4^ος ή 3^ος αι. π.Χ) Έλληνας θεωρητικός της μουσικής, ο οποίος έγινε γνωστός από το μόνο σωζόμενο έργο του, την «Εισαγωγή μουσικής», κείμενο που θεωρείται η πιο έγκυρη περιγραφή της αρχαίας ελληνικής μουσικής σημειογραφίας.

Αμφίων. Μυθικός κιθαρωδός της αρχαιότητας, γιος του Δία και της Αντιόπης, που κατά την παράδοση διδάχθηκε την μουσική από τον Ερμή. Στον Αμφίωνα αποδίδεται η επινόηση της κιθαρωδίας. Σύμφωνα με έναν, ο Αμφίων, με τη δύναμη της μουσικής του, βοήθησε να χτιστούν τα τείχη της Θήβας, συναρμόζοντας τους ογκώδεις λίθους με τους ήχους της λύρας.

Ανακρέων. (περ. 570 - 485 π.Χ) Λυρικός ποιητής που γεννήθηκε στην ιωνική πόλη Τέω. Μετανάστευσε, κατά χρονική σειρά, στην Θράκη, Σάμο, Αθήνα, Θεσσαλία, όπου έπαιζε και τραγουδούσε στις αυλές των αρχόντων. Στα ποιήματά του διακρίνεται μια ολοφάνερη χαρά για τις απολαύσεις της ζωής, το κρασί, τον έρωτα. Ο Ανακρέοντας χρησιμοποιεί την ιωνική γλώσσα και τα ιωνικά μέτρα σε ανακλαστικό σχήμα. Την επίδρασή του στους μεταγενέστερους αποδεικνύει ο όρος «Ανακρεόντεια», που δόθηκε στα διαμορφωμένα με πρότυπο την ποίηση του ποιήματα.

Αντιγενίδας. (τέλη 5ου - αρχές 4ου αι. π.Χ) Ονομαστός Θηβαίος αυλητής και συνθέτης. Θεωρήθηκε αρχηγός της αυλητικής σχολής των Θηβών. Εκπροσωπούσε, σε αντίθεση με το Δωρίονα, τις νέες τάσεις της μουσικής.

Αριστείδης Κοιντιλιανός. (1ος/3ος μ.Χ. αι.) θεωρητικός της μουσικής. Συνέγραψε το σύγγραμμα «Περί μουσικής» το οποίο αποτελεί την πιο σπουδαία πηγή για τη γνώση της αρχαίας διδασκαλίας της μουσικής.

Αριστόξενος. (375 - 360 π.Χ) Ο σημαντικότερος θεωρητικός της μουσικής της αρχαίας Ελλάδας. Μαθητής του Αριστοτέλη, διαφοροποιήθηκε απ΄ αυτόν λόγω του συγκεκριμένου χαρακτήρα και της συστηματικότητας της μουσικής διδασκαλίας του. Από τον τεράστιο αριθμό των έργων που αναφέρονται στη Σούδα ως δικά του και τα οποία, όπως φαίνεται, διαπραγματεύονταν ποικίλα θέματα (φιλοσοφία, ιστορία κλπ) σώζονται σε μας μόνο κάποια «μουσικολογικά» κείμενα : «Περί αρμονικής» (ή «Αρμονικά στοιχεία» 'η «Αρμονικών στοιχείων βιβλία τρία») και «Ρυθμικά στοιχεία». Οι τίτλοι 12 μουσικών έργων του έχουν διασωθεί σε δικά του ή άλλων συγγραφέων σωζόμενα κείμενα.

Αριστοτέλης. (384 - 322 π.Χ) Ο μεγάλος Σταγειρίτης είχε πολλές - θεωρητικές και πρακτικές γνώσεις και στον τομέα της μουσικής, πράγμα που φαίνεται στις τόσο συχνές αναφορές του στο θέμα αυτό στα περισσότερα έργα του. Είναι ίσως παράξενο το ότι δεν συνέγραψε ειδικό έργο πάνω στη μουσική. Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει την ηθική και παιδευτική αξία της μουσικής. Σύμφωνα μ΄ αυτόν, η μουσική πρέπει να διδάσκεται στους νέους γιατί παρέχει ψυχαγωγία και ξεκούραση, γιατί είναι ιδιαίτερα ευεργετική στη διαμόρφωση του χαρακτήρα καθώς και γιατί συμβάλλει στη διανοητική και αισθητική απόλαυση και καλλιέργεια. Τα «Προβλήματα» - έργο σχετικό με τη μουσική αποδόθηκαν αρχικά στον Αριστοτέλη. Η αυθεντικότητά τους όμως είναι αμφίβολη. Πραγματεύονται θέματα ακουστικής, συμφωνιών, φιλοσοφίας, αισθητικής κλπ.

Αριστοφάνης. (450 - 385 π.Χ) Για τη μουσική του σημαντικότερου από τους εκπροσώπους της αρχαίας αττικής κωμωδίας δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Πάντως, αυτό που συμπεραίνουμε από τη ρυθμοποιία και τη γλώσσα του είναι ότι επεξεργάστηκε τις φόρμες της παραδοσιακής μουσικής. Αυτό πιστοποιείται κι από το γεγονός ότι σατιρίζει τις καινοτομίες του Ευριπίδη και γενικά τους μουσικούς που επιχειρούσαν να ανανεώσουν τη μουσική παράδοση. Η κωμωδία του «Βάκχες» είναι η πιο μουσική.

Αρίων. (7ος - 6ος αι. π.Χ) Λυρικός ποιητής από τη Λέσβο. Έζησε τον πιο πολύ καιρό στην Κόρινθο, επί τυραννίας του Περίανδρου, όπου ονόμασε και δίδαξε το διθύραμβο. Θεωρούνταν ο καλύτερος κιθαρωδός της εποχής του. Ως ποιητής και συνθέτης, έγραψε άσματα και «προοίμια». Δεν μας σώθηκε όμως ούτε ένας στίχος. Θεωρείται επίσης ο ευρετής της χρήσης του τραγικού τρόπου. Στην Κόρινθο, παρουσίασε, με σατυρικούς χορούς, τραγικούς διθυράμβους αφετηρία για τη μελλοντική εξέλιξη της τραγωδίας. Με τον Αρίωνα συνδέεται ο γνωστός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ο ποιητής, επιστρέφοντας από την Σικελία, ληστεύθηκε και ρίχτηκε στη θάλασσα, τον έσωσε ένα δελφίνι που τον έβγαλε στο Ταίναρο.

Αρχίλοχος (8ος - 7ος αι. π.Χ.) Γεννήθηκε στην Πάρο και ακολούθησε τη ζωή του μισθοφόρου. Σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον των Ναξίων. Κορυφαίος εκπρόσωπος της ιαμβικής ποίησης και καυστικότατος σατυρικός για τα δεδομένα της εποχής. Εισήγαγε μεταρρυθμίσεις στο μέτρο χρησιμοποιώντας εναλλακτικά ανόμοια μέτρα. Εφεύρε τις επωδούς και θεωρείται ως ο επινοητής της λυρικής απαγγελίας και της ελεύθερης συνοδείας των τραγουδιών από κιθάρα. Έγραψε και ελεγείες.

Αρχύτας (τέλος 5ου - αρχές 4ου αι. π.Χ.) Μαθηματικός, πυθαγόρειος φιλόσοφος, πολιτικός και στρατηγός. Κυβέρνησε την πόλη του Τάραντα για αρκετά χρόνια. Σύγχρονος του Πλάτωνα συνδέθηκε στενά μαζί του. Ασχολήθηκε και με ζητήματα ακουστικής και ανακάλυψε ότι το ύψος του τόνου του ήχου εξαρτάται από την ταχύτητα των δονήσεων του αέρα και καθόρισε αριθμητικά τις σχέσεις των τόνων και στα τρία τονικά γένη. 

Βάκχειος ο Γέρων. (3ος - 4ος αι. μ.Χ) Θεωρητικός της μουσικής γνωστός για το βιβλίο του «Εισαγωγή Τέχνης Μουσικής», για τη ζωή του οποίου τίποτα δεν παραδίδεται.

Βακχυλίδης. (6ος - 5ος αι. π.Χ) Ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της χορικής λυρικής ποίησης, λίγο νεότερος από τον Πίνδαρο και ανεψιός του Σιμωνίδη, γεννήθηκε στην Κέα. Έζησε για αρκετό καιρό στην αυλή του Ιέρωνα, τυράννου των Συρακουσών. Έχει συνθέσει παιάνες, ύμνους, παρθένια, διθυράμβους αλλά και επινίκια και ερωτικά τραγούδια.

Γαυδέντιος (2ος - 3ος αι. π.Χ) Θεωρητικός της μουσικής. Έγινε γνωστός για το βιβλίο του «Αρμονική Εισαγωγή», στο οποίο ασχολείται με τα διαστήματα, τα γένη κλπ.

Δάμων (5ος αι. π.Χ) Φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής από τον αττικό δήμο της Όας. Μαθητής του Πρόδικου και, στη μουσική, του Αγαθοκλή και του Λαμπροκλή και δάσκαλος μουσικής του Περικλή, του οποίου υπήρξε και πολιτικός σύμβουλος. Έχοντας συλλάβει σε βάθος το πρόβλημα της επίδρασης της μουσικής στον ανθρώπινο χαρακτήρα, πίστευε τόσο θερμά στην παιδευτική αξία της μουσικής, ώστε υποστήριζε ότι μεταβολές στον τομέα αυτόν θα κλόνιζαν ολόκληρη την πολιτειακή συγκρότηση ενός κράτους. Υποστηρικτής της λύρας κατά τον παλιό ανταγωνισμό των οργάνων, απέρριπτε τον αυλό. Η επίδρασή του είναι ολοφάνερη στον Πλάτωνα ο οποίος τον αναφέρει με ξεχωριστή εκτίμηση.

Δράκων (τέλη 5ου - αρχές 4ου αι. π.Χ) Μουσικός, μαθητής του Δάμωνα. Έζησε στην Αθήνα και ήταν δάσκαλος μουσικής του Πλάτωνα.

Ερατοκλής (5ος αι. π.Χ) Θεωρητικός της μουσικής. Από τον Αριστόξενο, ο οποίος αποκρούει τις απόψεις του Ερατοκλή και της σχολής του, μαθαίνουμε ότι ήταν ένας από τους αρμονικούς και μεγάλος δάσκαλος της μουσικής.

Ευμολπος. Μυθικός επικός ποιητής και μουσικός, ιδρυτής ή αναμορφωτής των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Σύμφωνα με τη Σούδα, καταγόταν από την Ελευσίνα, ήταν μαθητής του Ορφέα και είχε κερδίσει με τη λύρα του ένα βραβείο στα Πύθια. Έγραψε τελετουργικά τραγούδια για τη Δήμητρα. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, υπήρξε ο πρώτος Ιεροφάντης των Ελευσίνιων μυστηρίων.

Εύνομος Κιθαρωδός από τους Επιξεφύριους Λοκρούς της Ιταλίας. Έγινε γνωστός από έναν μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ένας τζίτζικας τραγούδησε τη νότα που έλειπε, όταν έσπασε μια χορδή της κιθάρας του τη στιγμή που διαγωνιζόταν στους Δελφούς με τον Αριστίωνα.

Ευριπίδης (Σαλαμίνα περ. 480 - Μακεδονία 406 π.Χ) Ο νεότερος από τους τρεις μεγάλους τραγικούς, πατέρας του νεότερου δράματος. Από την μουσική του Ευριπίδη σώζονται μόνο δύο μικρά αποσπάσματα : ένα μέρος από την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και ένα απόσπασμα από το πρώτο στάσιμο του «Ορέστη». Τα χορικά του δεν μπορούν να χαρακτηριστούν στολίδια, άσχετα με την δράση (οι «Βάκχες» δείχνουν αυτή τη στενή σχέση του χορού με τα γεγονότα της σκηνής). Υπάρχει όμως στο έργο του και μια ολόκληρη σειρά τραγουδιών αυτόνομων, σαν λυρικές παραλογές. Ο Αριστοφάνης παρέδωσε το είδος. Ξέρουμε ότι η μουσική του νεοαττικού διθυράμβου, παραφορτωμένη και ανήσυχη, ήταν εκείνη που επηρέαζε εδώ τον Ευριπίδη. Παρά τις χλευαστικές κριτικές του Αριστοφάνη, η μουσική του Ευριπίδη ήταν δημοφιλής. Έγραψε 92 δράματα, από τα οποία διασώθηκαν πλήρη μόνο τα 19. τα πιο πολυπαιγμένα είναι : «Μήδεια», «Ιππόλυτος», «Εκάβη», «Ικέτιδες», «Ανδρομάχη», «Ηλέκτρα», «Τρωάδες», «Ιφιγένεια εν Ταύροις», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Βάκχαι».

Ηρακλείδης ο Ποντικός (4ος αι. π.Χ) Έλληνας φιλόσοφος και πολυγραφότατος συγγραφέας από την Ηράκλεια του Πόντου. Σε νεαρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα. Ήταν οπαδός του Πλάτωνα κι αργότερα του Αριστοτέλη. Τα έργα του δεν αναφέρονται μόνο σε φιλοσοφικά ζητήματα, αλλά και στη λογοτεχνία και τη μουσική. Απ΄ αυτά, τα μουσικά είναι : «Περί των παρ΄ Ευριπίδη και Σοφοκλή», «Περί μουσικής» και»Περί ποιητικής και ποιητών».

Ησύχιος ο Αλεξανδεύς. (5ος αι. π.Χ) Έλληνας γραμματικός και λεξικογράφος. Έγραψε το «Λεξικόν Ησυχίου», από τα πιο πλούσια και σπουδαία, σημαντική καταγραφή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αλλά και πολύτιμη πηγή για την εξήγηση αρχαίων μουσικών όρων και οργάνων.

Θαλήτας (7ος αι.π.Χ) Αοιδός και μελοποιός από τη Γόρτυνα της Κρήτης, σύγχρονος του Λυκούργου. Μελοποίησε σε κρητικούς ρυθμούς παιάνες και επιχώριες ωδές. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες μορφές της 2ης μουσικής σχολής της Σπάρτης και εισηγητής, μαζί με τους Ξενόκριτο, Ξενόδαμο, Πολύμηνστο και Σακάδα, των γυμνοπαιδιών στην πόλη αυτή. Σύμφωνα μ΄ ένα μύθο, κλήθηκε στη Λακεδαίμονα ύστερα από χρησμό του Μαντείου των Δελφών και έσωσε με την μουσική του την πόλη από λοιμό. Τότε πιθανώς εισήγαγε εκεί τους παιάνες προς τιμή του Απόλλωνα και τις ένοπλες πυρρίχιες ορχήσεις.

Θέογνις ( 6ος αι. π.Χ) Ελεγειακός ποιητής από τα Μέγαρα της Αττικής. Επειδή ανήκε στην αριστοκρατική τάξη, αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του. Τα ποιήματά του όχι μόνο τραγουδιόνταν για πολλά χρόνια στα συμπόσια, αλλά και αποτελούσαν μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος των δημοκρατικών Αθηναίων, εξαιτίας του συμβουλευτικού και του παιδαγωγικού χαρακτήρα.

Ίβυκος (6ος αι. π.Χ) Έλληνας λυρικός ποιητής, που γεννήθηκε στο Ρήγιο της κάτω Ιταλίας. Κατά τη διαμονή του στην αυλή του Πολυκράτη της Σάμου, στράφηκε προς μία ερωτικά χρωματισμένη χορική ποίηση, που αντικατέστησε τις μυθικές διηηγήσεις της πρώτης δημιουργικής του περιόδου. Στον Ίβυκο αποδίδεται η εφεύρεση της σαμβύκης. Από τα τραγούδια του σπουδαιότερα είναι τα ερωτικά, που διακρίνονται για το θερμό αίσθημά τους.

Ιέραξ (7ος αι. π.Χ) Μουσικός και αυλητής από το Άργος, μαθητής του Όλυμπου του νεώτερου. Ο πιθανός εφευρέτης του ιεράκειου νόμου και του ιεράκειου μέλους.

Κτήσιβος. Σημαντικότατος αρχαίος μηχανικός του 3ου αι. π.Χ, από την Αλεξάνδρεια, στον οποίο αποδίδεται η εφεύρεση της υδραύλεως.

Κινησίας (5ος αι. π.Χ)Συνθέτης διθυράμβων, γιος του κιθαρωδού Μέλη. Έζησε στην Αθήνα, όπου και θεωρούνταν από τους πιο ασεβείς και κακούς ποιητές της εποχής του. Εισήγαγε νέα χορευτικά σχήματα και μάλιστα κατήργησε το χορό στην κωμωδία.

Κλωνάς (7ος αι. π.Χ) Αυλητής και ποιητής από την Τεγέα ή τη Θήβα που έγραψε ελεγείες και τραγούδια. Αναφέρεται και σαν ο επινοητής του αυλωδικού νόμου.

Κορρίνα. Λυρική ποιήτρια από τη Βοιωτία που φέρεται να ήταν δασκάλα του Πίνδαρου τον οποίο νίκησε πέντε φορές σε λυρικούς αγώνες. Έγραφε σε κοινή ελληνική γλώσσα με σαφείς επιδράσεις της βοιωτικής διαλέκτου. Η μετρική της ήταν απλή και τα ποιήματά της ασχολούνταν κυρίως με βοιωτικούς θρύλους.

Λαμπροκλής (αρχές 5ου αι. π.Χ) Μουσικός και συνθέτης διθυράμβων, που έζησε στην Αθήνα κι έγινε γνωστός από μια ωδή στην Αθηνά, της οποίας σώθηκε η αρχή. Υπήρξε μαθητής του Αγαθοκλή και ίσως δάσκαλος του Δάμωνα. Μερικοί τον ταυτίζουν με τον Λάμπρο.

Λάμπρος μουσικός και ποιητής. Αναφέρεται ως δάσκαλος του Σοφοκλή, έτσι τοποθετείται στο τέλος του 6ου - αρχές 5ου αι. π.Χ. Κατά τον Αριστόξενο, ανήκει στους φημισμένους ποιητές, μαζί με τον Πίνδαρο και τον Πρατίνα.

Λάσος ο Ερμιονεύς (δεύτερο μισό του 6ου αι. π.Χ) Λυρικός ποιητής και σοφιστής, που έδρασε στην Αθήνα, στην αυλή του τυράννου Ίππαρχου. Μετά από πρόταση του θεσπίστηκε διαγωνισμός διθυράμβων, υπήρξε δάσκαλος του Πινδάρου. Ο Λάσος θεωρείται ο μεγαλύτερος μεταρρυθμιστής του διθυράμβου μετά τον Αρίωνα, γιατί με σημαντικές καινοτομίες προχώρησε το διονυσιακό χορικό τραγούδι. Ευαίσθητος σε προβλήματα ακουστικής (απέφευγε το γράμμα Σ, επειδή πίστευε ότι προκαλούσε τραχύ ήχο) αντιμετώπισε επίσης θεωρητικά διάφορα μουσικά προβλήματα και είτε υπήρξε ο πρώτος που συνέγραψε θεωρητικό βιβλίο για τη μουσική είτε όχι, αναγνωρίζεται σαν ιδρυτής της μουσικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα.

Λίνος Μυθικός αοιδός και ποιητής, γιος του Απόλλωνα και της Καλλιόπης (ή της Τερψιχόρης ή της Ευτέρπης). Σύμφωνα μ΄ ένα μύθο ήταν ο πρώτος που τραγούδησε στους ανθρώπους χάρισμα που του έδωσαν οι θεοί. Υπήρξε συνθέτης θρηνητικών τραγουδιών και θεωρείται ο πιθανός επινοητής της τρίχορδης λύρας. Μυθολογείται ότι σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα, γιατί καυχήθηκε ότι στην τέχνη της μουσικής ήταν ίσος μ΄ αυτόν, και ότι για τον θάνατό του οι Μούσες θρηνούσαν καθημερινά.

Λύσανδρος ο Σικυώνιος. (6ος αι. π.Χ) Μουσικός και κιθαριστής. Σ΄ αυτόν αποδίδονται η καθιέρωση της ψιλοκιθαριστικής (σόλο κιθάρα) και της «έναυλης κιθάρισης» (κιθάρα με συνοδεία αυλού)

Μαρσύας. Μυθικός αοιδός και μουσικός. Στους αρχαιότερους μύθους αναφέρεται ως Σειληνός, ενώ στους μεταγενέστερους ως Σάτυρος. Θεωρείται ο επινοητής της αυλητικής τέχνης. Κατά τον μύθο, τον αυλό εφεύρε η Αθηνά, η οποία όμως, βλέποντας, καθώς έπαιζε, την εικόνα της παραμορφωμένη στα νερά του ποταμού Μαιάνδρου, τον πέταξε μακριά για να τον βρει ο Μαρσύας.

Μελανιππίδης (5ος αι. π.Χ) Κιθαρωδός και συνθέτης διθυράμβων από τη Μήλο. Του αποδίδεται η αύξηση του αριθμού των χορδών της λύρας σε 12. Εξάλλου, εισήγαγε πολλές καινοτομίες στη μουσική του διθυράμβου, πιο σημαντική ήταν αυτή της αναβολής, που κατήργησε τις στροφές και αντιστροφές. Από τα έργα του σώθηκαν λίγοι μόνο στίχοι.

Μίμνερμος (τέλη 7ου αι. π.Χ) Ελεγειακός ποιητής από την Κολοφώνα ή τη Σμύρνη, γνωστός και ως έξοχος αυλητής. Θεωρείται ο πατέρας της ερωτικής ελεγείας και έγινε διάσημος για το γλυκό, ερωτικό και μελαγχολικό χαρακτήρα των τραγουδιών του. Το σύνολο του έργου του είχε αργότερα συγκεντρωθεί σε δύο βιβλία (το πρώτο με τίτλο «Ναννώ», όνομα μιας αγαπημένης του αυλήτριας).

Μουσαίος Επικός ποιητής, αοιδός και αστρονόμος, που έζησε στην Αθήνα, καταγόταν από την Ελευσίνα ή τη Θράκη. Διάφορα ορφικά χωρία μαρτυρούν τη στενή του σχέση με τον Ορφέα. Σύμφωνα με μια μυθική παράδοση, οι μούσες παρέδωσαν τη λύρα του Ορφέα στο Μουσαίο ως κληρονόμο του μεγάλου ποιητή. Κατ΄ άλλη παράδοση, δίδαξε τη μύηση που γινόταν στο ναό της Δήμητρας, στα Ελευσίνια Μυστήρια. Του αποδίδονται μια «Θεογονία», ύμνοι, ποιήματα και χρησμοί.

Μούσες. Θεότητες, προστάτιδες της πνευματικής γενικά δημιουργίας στην αρχαία Ελλάδα, αλλά κυρίως της μουσικής και της ποίησης. Ήταν εννέα και καθεμιά είχε υπό την προστασία της μία εκδήλωση της πνευματικής δημιουργίας. Η Κλειώ την ιστορία, η Ευτέρπη την αυλητική τέχνη, η Θάλεια την κωμωδία και την βουκολική ποίηση, η Μελπομένη τη μουσική και την τραγωδία, η Τερψιχόρη τη λυρική ποίηση, η Πολυμνία τη μιμητική τέχνη και τους ύμνους προς τους θεούς, η Ουρανία την αστρονομία και η Καλλιόπη την επική ποίηση και τη ρητορική.

Μυρτίς (6ος αι. π.Χ) Ποιήτρια. Κατά τη Σούδα, υπήρξε δασκάλα του Πινδάρου και της Κόριννας. Ο Πλούταρχος την ονομάζει ποιήτρια μελών, χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να σημαίνει ποιήτρια μονωδικών ποιημάτων.

Νικόμαχος ο Γερασηνός. (2ος αι. π.Χ) Νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος και θεωρητικός της μουσικής. Έγραψε κι ένα «εγχειρίδιο αρμονικής» (σε δύο βιβλία), στο οποίο εκθέτει με σαφήνεια τις πυθαγόρειες αρχές για τη μουσική.

Ξενόκριτος (7ος αι. π.Χ) Μουσικός από τους Λοκρούς της Ιταλίας, που έζησε στη Σπάρτη. Θεωρείται, μαζί με άλλους σημαντικούς μουσικούς, εισηγητής των γυμνοπαιδιών στη Σπάρτη. Συνέθεσε χορικά άσματα με θέματα επικά και ίσως ήταν πρόδρομος του Στησιχόρου.

Όλυμπος ο αρχαίος. Προομηρικός μυθικός αυλητής, ραψωδός και ποιητής από τη Φρυγία. Σ΄ αυτόν αποδίδεται η επινόηση και η διάδοση της αυλητικής.

Όλυμπος ο νεότερος. (7ος αι. π.Χ). Εισήγαγε την οργανική μουσική στην Ελλάδα. Σ΄ αυτόν αποδίδονται η τελειοποίηση της αυλητικής τέχνης και μια σειρά από επινοήσεις, όπως ο πολυκέφαλος νόμος, το εναρμόνιο γένος κ.α. θεωρείται από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία της αρχαίας ελληνικής μουσικής.

Ορφεύς. Φημισμένος εξαίρετος μουσικός της αρχαιότητας που συγκινούσε με τη λύρα και τη φωνή του όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα. Ήδη από το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. ήταν γνωστός ο θρύλος ότι οι αργοναύτες τον πήραν μαζί τους.

ACTOR DALE ROBERTSON DIES AT 89

Dale Robertson, who parlayed his Oklahoma drawl and a way with horses into a long career as a popular, strong-minded star of westerns on television and in the movies, died on Wednesday in San Diego. He was 89.

Enlarge This Image

NBC, via Photofest

Dale Robertson in "Tales of Wells Fargo," which ran on NBC from 1957 to 1962.

Enlarge This Image

NBC, via Photofest

Mr. Robertson in "J.J. Starbuck."

The cause was complications of lung cancer and pneumonia, his wife, Susan, said. He had been hospitalized near his home in San Diego. 

Mr. Robertson was a skilled rider at 10 and training polo ponies by the time he was a teenager. He often said that the only reason he acted professionally was to save money to start his own horse farm in Oklahoma, which he eventually did.

In between, he appeared in more than 60 films and 430 television episodes. In the movies he was a ruggedly handsome counterpart to leading ladies like Betty Grable, Mitzi Gaynor and Jeanne Crain. On television he had starring roles in popular westerns like “Tales of Wells Fargo,” which appeared from 1957 to 1961; “Iron Horse,”from 1966 to 1968; and “Death Valley Days,” which he hosted from 1968 to 1972.

In 1981 he played an oil wildcatter in early episodes of “Dynasty.” The next year he had a recurring role in another glitzy nighttime soap opera, “Dallas,” and later in the decade he starred in the short-lived “J. J. Starbuck.”

Mr. Robertson refused to call himself an actor. Rather, he said, he was a personality with a distinctive style, not unlike that of the actor he most admired, John Wayne.

“An actor can change himself to fit a part, whereas a personality has to change the part to fit himself,” he said in an interview in 1988. He added, “The personality has to say it his own way.”

Acting or not, he failed to impress some critics, who found his performances understated to the point of woodenness. But others saw him as an embodiment of the stoic frontier virtues that made westerns one of America’s most popular genres for decades.

He was born Dayle Lymoine Robertson in Harrah, Okla., about 30 miles east of Oklahoma City, on July 14, 1923, to Melvin and Varval Robertson. He starred in sports in high school, boxed professionally as a young man and attended the Oklahoma Military Academy. In World War II, he served in the Army in Africa and Europe and was wounded twice, earning bronze and silver stars.

Before being sent overseas, Mr. Robertson, then stationed in California, wanted to give a portrait of himself to his mother. He and some buddies went to Hollywood and picked a photographer at random. The photographer liked his picture of Mr. Robertson so much, he blew it up and put in his window. Talent agents started calling.

Mr. Robertson’s first movie role, an uncredited one, was in “The Boy With Green Hair” (1948). His first significant role was that of Jesse James in “Fighting Man of the Plains” (1949). He figured that about 70 percent of his films were westerns and said he did his own stunts.

Among the other westerns he starred in were “Devils Canyon” and “City of Bad Men,” both in 1953; “Sitting Bull” (1954); “Dakota Incident” (1956); and “Hell Canyon Outlaws,” which was released in 1957.

That was the year he gravitated to television, liking its faster pace of production. He developed, owned and starred in the “Wells Fargo” series, playing Jim Hardie, a troubleshooter for the stagecoach company. To make the character distinctive, he had the otherwise right-handed Hardie draw his gun and shoot left-handed.

“Wells Fargo” was originally shown in black and white and in half-hour episodes. In 1961, however, the producers wanted to turn it into a full-hour show, broadcast it in color and expand the ensemble of characters. Mr. Robertson refused, and sold the show to them.

In “Iron Horse,” he played a man who runs a railroad that he had won in a poker game. In “Death Valley Days,” he followed Ronald Reagan and Robert Taylor as host. In “J. J. Starbuck,” Mr. Robertson was a bereaved billionaire who finds meaning in life by solving complex criminal cases and charging no fee.

Mr. Robertson was married four times. In addition to his wife, the former Susan Robbins, whom he married in 1980, he is survived by his daughters, Rochelle Robertson and Rebel Lee, and a granddaughter.

Mr. Robertson never made any bones about his desire to get out of show business one day. He said movies had gotten too sexy for his tastes. He said he got tired of having to hold his stomach in. Mostly, he wanted a ranch. He bought one in Yukon, Okla., about 20 miles west of Oklahoma City.

Mr. Robertson never lost his disdain for Eastern actors, who he thought just played at being cowboys. He said you could spot them by the way they walked around a horse. As for himself, he heeded advice given to him by Will Rogers Jr., son of the Oklahoma humorist.

“Don’t ever take a dramatic lesson,” Mr. Rogers told Mr. Robertson. “They will try to put your voice in a dinner jacket, and people like their hominy and grits in everyday clothes.”

ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΤ3

Αρχίζουν το Σάββατο, 9 Μαρτίου 2013, στις 20:30, οι τηλεοπτικές ξεναγήσεις της ΕΤ3 στη Θεσσαλονίκη και τα εμβληματικά και ιστορικά κτίριά της με την εκπομπή «Ξεναγός».

Ο Χάρης Θεοφράστου αναλαμβάνει το ρόλο του «ξεναγού» σε μερικά από τα σημαντικότερα κτίρια ή συμπλέγματα κτιρίων στην πόλη. Η Ιστορία ζωντανεύει μέσα από γνωστές και άγνωστες λεπτομέρειες, εξομολογήσεις ανθρώπων, δραματοποιήσεις περιστατικών, άγνωστα ιστορικά ντοκουμέντα, σπάνιο οπτικό υλικό, αλλά και μοναδική αφήγηση από τον παρουσιαστή που έχει σφραγίσει με το ιδιαίτερο στιλ του την ελληνική τηλεόραση.

Κάθε ημίωρο επεισόδιο και ένα ταξίδι στη μνήμη και τους θησαυρούς της... 

Μεταδίδεται: Από το Σάββατο, 9 Μαρτίου 2013, κάθε Σάββατο στις 20:30.

Παρουσίαση: Χάρης Θεοφράστου

Δημοσιογραφική έρευνα - κείμενα: Κωστής Ζαφειράκης

Σκηνοθεσία: Τάσος Ακεψωμαΐδης

Ο ΠΑΓΚΑΝΙΝΙ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Ένας από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους του βιολιού όλων των εποχών, ο Παγκανίνι έμαθε να παίζει μαντολίνο σε ηλικία 5 ετών και ξεκίνησε να συνθέτει στα 7 του.
 Στα 12 χρόνια του εκτελούσε δημόσια συμφωνίες, ενώ στα 16 του έπαθε νευρικό κλονισμό και παραδόθηκε στον αλκοολισμό.
 Ο Παγκανίνι θα θεραπευόταν στα 22 του και θα γινόταν ο πρώτος σουπερστάρ της μουσικής, με τις ικανότητές του στο βιολί να λογίζονται απόκοσμες! Τις συνθέσεις του μάλιστα δεν μπορούσαν να τις παίξουν οι σύγχρονοί του βιολονίστες, γι' αυτό και άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι το ασύλληπτο ταλέντο του δεν ήταν φυσικό προϊόν. Το κοινό άρχισε σιγά-σιγά να πιστεύει ότι ο Παγκανίνι είχε κάνει συμφωνία με τον Διάολο για να μπορεί να επιδίδεται στις υπερφυσικές μουσικές εκτελέσεις του, με τους προστάτες του να ισχυρίζονται ότι είχαν δει τον Σατανά να τον βοηθά στις συνθέσεις του. Τέτοια ήταν μάλιστα η φήμη για τη διαβολική του φύση που όταν πέθανε του αρνήθηκαν καθολική ταφή στη Γένοβα! Τέσσερα χρόνια κράτησαν οι διαπραγματεύσεις για την τύχη της σορού του, θέμα που έφτασε μέχρι και το γραφείο του πάπα, με το πτώμα του να μεταφέρεται αρχικά στη Γένοβα αλλά να παραμένει άθαφτο. Τα απομεινάρια του θα έβρισκαν τελικά ησυχία το 1876, όταν και ενταφιάστηκαν στο κοιμητήριο της Πάρμα.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΝΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΤ3

  Ένα πρωτότυπο τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων για τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία με τον τίτλο «ΘΕΣ τη ΝΙΚΗ» με παρουσιαστές την Κλέλια Χαρίση και τον Πάνο Σατζόγλου αρχίζει στην ΕΤ3 το Σάββατο, 9 Μαρτίου 2013. Το νέο τηλεπαιχνίδι, το οποίο θα μεταδίδεται κάθε Σάββατο στις 19:00, έχει ως συμμετέχοντες και πρωταγωνιστές τους νέους της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Βόρειας Ελλάδας.

Συγκεκριμένα, δύο ομάδες νέων συναγωνίζονται σε γνώσεις για τη νίκη, ενώ μεγάλος αριθμός φίλων κάθε ομάδας τους ενισχύει στην προσπάθεια. Η κάθε εκπομπή, διάρκειας μιας ώρας, με κανόνες παιχνιδιού και με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων εικόνας και βίντεο,  στοχεύει στην καλύτερη γνώση του τόπου και της ιστορίας του  μέσα από την ψυχαγωγία. Κυρίως, όμως, με την ευκαιρία του παιχνιδιού, αναδεικνύει τη διαχρονική και πολύπτυχη ιστορία της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας. 

Οι πρώτες εκπομπές επικεντρώνονται στη θεματογραφία της Θεσσαλονίκης και σταδιακά καλύπτουν όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη. Οι αντίπαλες ομάδες του τηλεοπτικού παιχνιδιού «ΘΕΣ τη ΝΙΚΗ» εκπροσωπούν τη σπουδάζουσα και εργαζόμενη νεολαία της Βόρειας Ελλάδας. Φοιτητές, σπουδαστές, μέλη αθλητικών συλλόγων και κοινωνικών και καλλιτεχνικών φορέων καλούνται να αναγνωρίσουν και  να απαντήσουν σε ερωτήσεις για σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής του μακεδονικού χώρου, για τόπους, μνημεία, ιστορικά γεγονότα, χαμένους χώρους και προσωπικότητες,  θεσμούς, καλλιτεχνικές και αθλητικές  δράσεις του παρελθόντος και του σήμερα. Το ερωτηματολόγιο  καλύπτει  όχι μόνο θέματα του 20ου αιώνα,  αλλά όλη την ιστορική διάρκεια και εμβέλεια του βορειοελλαδικού χώρου. Τα μέλη της νικήτριας ομάδας, πέρα από τη χαρά της νίκης,  επιβραβεύονται με πλούσια χρηστικά δώρα για τις σπουδές και τον  ελεύθερο χρόνο τους. Χρήσιμα βιβλία για τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία προσφέρονται σε όλους τους συμμετέχοντες στο παιχνίδι.

Η αρχισυνταξία του τηλεοπτικού παιχνιδιού «ΘΕΣ τη ΝΙΚΗ» είναι της Στέλλας Κιοσόγλου, η έρευνα του υλικού και η επιμέλεια των ερωτήσεων του δημοσιογράφου και συγγραφέα βιβλίων για τη Θεσσαλονίκη Χρίστου Ζαφείρη, και η σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ. Τη μουσική έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης και το τραγούδι της εκπομπής ερμηνεύει η Κρηνιώ Νικολάου. Η σκηνογραφία είναι της Μαγδαληνής Σίγα. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Κώστας Τριανταφύλλου και στην καλλιτεχνική διεύθυνση ο Γιάννης Μπότσης. 

Μεταδίδεται: Από το Σάββατο, 9 Μαρτίου 2013, κάθε Σάββατο στις 19:00

Παρουσίαση: Κλέλια Χαρίση, Πάνος Σατζόγλου

Αρχισυνταξία: Στέλλα Κιοσόγλου

Έρευνα – επιμέλεια ερωτήσεων: Χρίστος Ζαφείρης

Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ 

LP TOP SELLING ARTISTS IN THE USA

TOP SELLING ARTISTS

Artist	Certified Units in Millions
BEATLES, THE	177
PRESLEY, ELVIS	134.5
BROOKS, GARTH	128
LED ZEPPELIN	111.5
EAGLES	100
JOEL, BILLY	81.5
PINK FLOYD	74.5
JOHN, ELTON	72
AC/DC	71.5
STREISAND, BARBRA	71.5
JACKSON, MICHAEL	70.5
STRAIT, GEORGE	68.5
ROLLING STONES, THE	66.5
AEROSMITH	66.5
MADONNA	64.5
SPRINGSTEEN, BRUCE	64.5
CAREY, MARIAH	63.5
METALLICA	62
HOUSTON, WHITNEY	57
VAN HALEN	56.5
U2	51.5
ROGERS, KENNY	51
DION, CELINE	50
DIAMOND, NEIL	48.5
FLEETWOOD MAC	48.5
KENNY G	48
TWAIN, SHANIA	48
JOURNEY	47
ALABAMA	46
GUNS N' ROSES	44.5
SANTANA	43.5
JACKSON, ALAN	43.5
CLAPTON, ERIC	42.5
SEGER, BOB AND THE SILVER BULLET BAND	42.5
MC ENTIRE, REBA	41
PRINCE	39.5
CHICAGO	38.5
2 PAC	38.5
SIMON & GARFUNKEL	38.5
STEWART, ROD	38
FOREIGNER	37.5
BACKSTREET BOYS	37
DYLAN, BOB	37
MCGRAW, TIM	37
DEF LEPPARD	35
EMINEM	35
NELSON, WILLIE	35
QUEEN	34.5
BON JOVI	34
SPEARS, BRITNEY	34
KELLY, R.	33.5
COLLINS, PHIL	33.5
DENVER, JOHN	33
TAYLOR, JAMES	33
DOORS, THE	32.5
MATTHEWS, DAVE BAND	32.5
PEARL JAM	31.5
BOSTON	31
DIXIE CHICKS	30.5
RONSTADT, LINDA	30
PETTY, TOM	29
OSBOURNE, OZZY	28.75
PETTY, TOM & THE HEARTBREAKERS	28.5
MANNHEIM STEAMROLLER	28.5
BOLTON, MICHAEL	28
'N SYNC	28
LYNYRD SKYNYRD	28
MELLENCAMP, JOHN	27.5
MANILOW, BARRY	27.5
BROOKS & DUNN	27.5
SINATRA, FRANK	27
JAY-Z	27
BOYZ II MEN	27
ENYA	26.5
BEE GEES	26.5
CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL	26
JACKSON, JANET	26
HILL, FAITH	25.5
CHESNEY, KENNY	25.5
VANDROSS, LUTHER	25
NIRVANA	25
CREED	25
RUSH	25
ZZ TOP	25
MILLER, STEVE BAND	24.5
CARPENTERS, THE	24.5
KEITH, TOBY	24.5
GILL, VINCE	24
GREEN DAY	24
EARTH, WIND & FIRE	23.5
CARS, THE	23.5
SADE	23.5
MOTLEY CRUE	23.5
BUFFETT, JIMMY	23
RICHIE, LIONEL	23
RED HOT CHILI PEPPERS	23
KID ROCK	23
POLICE, THE	22.5
USHER	22.5
HEART	22.5

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Η σύνθεση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής:
Ακόμα κι αν μας χαρίσουν όλα τα δάνεια...
Ακόμα κι αν βρέξει ευρώ..
Υπάρχουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν οτι δεν υπάρχει καμμια περίπτωση να σωθεί η Ελλάδα.
Μια τέτοια λεπτομέρεια είναι η "Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων" της Βουλής η σύνθεση της οποίας ανακοινώθηκε χθες.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

- Μαρία Ρεπούση (άνευ λοιπών σχολίων)

- Τάσος Κουράκης,

- Γιώργος Πάντζας.

- Πύρρος Δήμας.

- Γιώργος Κυρίτσης. Σεναριογράφος της σειράς "Τα μυστικά της Εδέμ".

- Πέτρος Τατσόπουλος.

- Αννα Καραμανλή.
- Αντζελα Γκερέκου.

- Αρτέμης Ματθαιόπουλος.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί οτι κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην ολοκληρωτική καταστροφή

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ

Τα ράφια των σουπερμάρκετ ποτέ πριν δεν είχαν τόσο ενδιαφέρον!

Ο λόγος φυσικά για την GREEN COLA, την ελληνική cola που αυξάνει,

με ταχύτατους ρυθμούς, την παρουσία της σ' αυτά και έχει βάλει στοίχημα

σύντομα να μην ξεκολλάει από το χέρι του καταναλωτή...

Το αμιγώς ελληνικό προϊόν εμπλουτίζει τη γνωστή cola με καινοτόμες ιδιότητες

όπως η παρουσία φυσικής πηγής καφεΐνης από πράσινους κόκκους καφέ

και φυσικών αρωματικών υλών ενώ παράλληλα από τη λίστα... των συστατικών

της λείπει η ζάχαρη, η ασπαρτάμη, το φωσφορικό οξύ και τα συντηρητικά.

Σε ποιoν ανήκει όμως αυτή η πρωτοβουλία για την GREEN COLA;

Πίσω από αυτή την δραστηριότητα βρίσκεται η ΕΠΑΠ ΑΕ (Ένωση Παρασκευαστών Αεριούχων Ποτών)

της ακριτικής Ορεστιάδας, που ιδρύθηκε το 1959 από μία ομάδα ντόπιων παραγωγών

και δραστηριοποιείται εδώ και 53 χρόνια στην παραγωγή και εμφιάλωση αναψυκτικών.

H GREEN COLA διατίθεται σε επώνυμα σούπερμάρκετ όλης της Ελλάδας!

Ενδεικτική τιμή εξάδας: 3 Ευρώ

ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΙ ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΞ

Το κείμενο αυτό είναι για γέλια αλλά και για προβληματισμό. Για γέλια, γιατί μόλις διαβάσετε τους...

απίστευτους σεξουαλικούς νόμους που υπάρχουν στον κόσμο δεν θα μπορείτε να κρατάτε την κοιλιά σας, αλλά και για προβληματισμό γιατί σίγουρα θα αναρωτηθείτε εάν είναι δυνατόν να έχουν θεσπιστεί τέτοιοι νόμοι και μάλιστα να ισχύουν το 2013. Για παράδειγμα διαβάστε σε ποια χώρα ο αυνανισμός τιμωρείται με αποκεφαλισμό, ή σε ποια είναι παράνομο το σεξ με... ζωντανό ψάρι.
- Ο πρώτος νόμος από όλα αυτά τα απίστευτα που θα διαβάσετε συναντάται σε χώρες της μέσης Ανατολής και είναι: μετά από μία σεξουαλική επαφή με αρνί είναι...θανάσιμο αμάρτημα να φας την σάρκα του.
- Ένας άλλος παρόμοιος νόμος στην ευρύτερη περιοχή, επιτρέπει σε άντρες να κάνουν σεξ με ζώα με τη βασική προϋπόθεση εκείνα να είναι θηλυκά. Στην περίπτωση που κάποιος πάει με αρσενικό ζώο, η ποινή είναι θάνατος.
- Συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας στον κόσμο και πάμε στις ΗΠΑ. Εκεί σε όλες τις πολιτείες απαγορεύεται η σεξουαλική επαφή με είδος που είναι υπό εξαφάνιση. Εξαιρούνται τα... έντομα.
- Στην πολιτεία της Ουάσιγκτον η παρθενία θυμίζει Βαλκανικές χώρες και υπάρχει νόμος που απαγορεύει την ερωτική επαφή με παρθένα γυναίκα, ακόμη και εάν μιλάμε για την πρώτη νύχτα του γάμου του ζευγαριού.
- Παραμένουμε στις ΗΠΑ και στη Γιούτα. Νόμος απαγορεύει στην οποιαδήποτε γυναίκα να κάνει σεξ μέσα σε... ασθενοφόρο. Αν είναι τόσο άτυχη και την καταλάβουν τότε κατηγορείται για παράπτωμα και το όνομα της πρέπει να δημοσιευτεί στις τοπικές εφημερίδες. Προσοχή ο νόμος αυτός έχει ένα εδάφιο που εξαιρεί τους άνδρες. Δηλαδή για τους άνδρες που κάνουν σεξ μέσα σε ασθενοφόρο, και τους ανακαλύψουν ούτε το όνομα τους θα αποκαλυφθεί στις τοπικές εφημερίδες, ούτε και θα έχουν κάποιο άλλο πρόβλημα.
- Στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ στην πόλη Ρόουμποχ, είναι παράνομο το σεξ με τα φώτα αναμμένα. Δηλαδή όταν ένα ζευγάρι κάνει έρωτα πρέπει να μην χαλάει ρεύμα.- Υπάρχουν πολλές από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, όπου είναι επιλήψιμο νομικά να φαίνεται ο σεξουαλικός ερεθισμός του άνδρα μέσα από το παντελόνι του, το σορτς του, την φόρμα του. Δηλαδή απαγορεύεται κάποιος άνδρας να ερεθιστεί δημοσίως και αυτό να φανεί μέσα από το παντελόνι του. Τα Τζιν με το σκληρό ύφασμα είναι μια καλή λύση
- Ο επόμενος σεξουαλικός νόμος των ΗΠΑ είναι αρκετά γκουρμέ. Στη Μινεσότα οι άντρες απαγορεύεται να κάνουν έρωτα αν το στόμα τους μυρίζει κρεμμύδι, σκόρδο ή... σαρδέλα. Αν η γυναίκα το επιθυμεί τότε επιβάλλεται να πλύνουν τα δόντια τους. Επίσης είναι παράνομο να έχουν επαφή με... ζωντανό ψάρι.
- Πάλι στις ΗΠΑ, στο Νουκάστλ του Γουαιόμινγκ απαγορεύεται τα ζευγάρια να κάνουν σεξ μέσα σε ψυγείο για κρέατα. Πως μπορεί να συμβεί αυτό με τέτοιες θερμοκρασίες μη μας ρωτήσετε.
- Στα ξενοδοχεία στους καταρράκτες του Σιουξ στη νότια Ντακότα, κάθε δωμάτιο επιβάλλεται να έχει δύο μονά κρεβάτια και όχι ένα διπλό. Στην περίπτωση που πρόκειται για διαμονή μίας βραδιάς η απόσταση μεταξύ των κρεβατιών πρέπει να είναι μισό μέτρο τουλάχιστον. Επίσης είναι παράνομο το ζευγάρι να κάνει σεξ στο πάτωμα, ανάμεσα στα κρεβάτια. Εκεί μάλλον κυκλοφορούν με τις μεζούρες.
- Αρκετά νοτιότερα, στη Βολιβία υπάρχει νόμος που επιτρέπει σε έναν άνδρα να κάνει ταυτόχρονα σεξ με μία γυναίκα και την κόρη της.
- Παραμένουμε στη Λατινική Αμερική και πάμε στην Κολομβία, όπου μία γυναίκα μπορεί να κάνει σεξ μόνο με τον σύζυγο της. Μάλιστα την πρώτη φορά που θα συμβεί πρέπει να είναι παρούσα και η μητέρα της για να είναι μάρτυρας της πράξης. Σεξ υπό το σκληρό βλέμμα της πεθεράς...
- Η ποινή για αυνανισμό στην Ινδονησία είναι... αποκεφαλισμός. Αν σε πιάσουν δηλαδή, το έχασες το κεφάλι σου.- Στο Χονγκ Κονγκ είναι νόμιμο η απατημένη σύζυγος να πάρει το νόμο στα χέρια της και να σκοτώσει τον άντρα της. Υπάρχει όμως μια προϋπόθεση. Να το κάνει με γυμνά χέρια. Αυτό ισχύει μόνο για τον ερωτύλο σύζυγο. Την ερωμένη του άνδρα της, ο νόμος της δίνει τη δυνατότητα να την δολοφονήσει φορώντας γάντια.
- Στο Μπαχρέιν ένας άντρας γυναικολόγος μπορεί μεν να εξετάσει τα γεννητικά όργανα μίας γυναίκας, αλλά απαγορεύεται να τα κοιτάξει απ' ευθείας. Μπορεί να τα δει μόνο χρησιμοποιώντας καθρέπτη.

Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων Χριστιανών και η λέξη Πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή «pesah» που σημαίνει “διάβαση” καθώς οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους και της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας. Οι Χριστιανοί γιορτάζουν την ανάσταση του Σωτήρα και τη διάβαση από το θάνατο στη ζωή.

Πότε όμως γιορτάζεται το Πάσχα; Η Α’ Οικουμενική σύνοδος που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ., η οποία λαμβάνοντας υπόψη ότι οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα κατά την ημέρα της Πανσελήνου που γινόταν μετά την εαρινή ισημερία και επειδή ο Χριστός αναστήθηκε μετά την γιορτή του εβραϊκού Πάσχα, δηλαδή μετά την εαρινή πανσέληνο, καθόρισε τον εξής κανόνα:

Το χριστιανικό Πάσχα πρέπει να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την Πανσέληνο, που θα γίνει κατά την ημέρα της εαρινής ισημερίας ή μετά από αυτήν. Αν η πανσέληνος γίνει Κυριακή τότε το Πάσχα θα εορτάζεται την επομένη Κυριακή.

Αυτό έγινε για να μην συμπίπτει ποτέ το χριστιανικό με το εβραϊκό Πάσχα. Η πανσέληνος που συμβαίνει κατά ή μετά την εαρινή ισημερία λέγεται και πανσέληνος του Πάσχα ή πασχαλινή πανσέληνος.

Τα πράγματα φαίνονται απλά αλλά δεν είναι. Για να καθοριστεί η πασχαλινή πανσέληνος, η Α’ Οικουμενική σύνοδος ανέθεσε στον Πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, (πόλη στην οποία άκμαζε η αστρονομία τα χρόνια εκείνα), να φροντίσει τον καθορισμό της πανσελήνου του Πάσχα και κατ’ επέκταση την ημερομηνία του Πάσχα για όλες τις χριστιανικές εκκλησίες. Στην Αλεξάνδρεια εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσαν τον κύκλο του Μέτωνα για τον προσδιορισμό των μελλοντικών Πανσελήνων. Ο Αθηναίος Αστρονόμος Μέτων (432 π.Χ.) είχε ανακαλύψει ότι κάθε 19 έτη οι ημερομηνίες των φάσεων της σελήνης επαναλαμβάνονται. Αυτή η περίοδος των 19 ετών ή 6940 ημερών περίπου, ονομάστηκε κύκλος του Μέτωνα ή κύκλος της σελήνης.

Όμως ο κύκλος του Μέτωνα παρουσιάζει κάποιο σφάλμα, δεν είναι κύκλος ακριβώς 19 ετών. Το σφάλμα που έχει συγκεντρωθεί από το 325 μ.Χ. μέχρι σήμερα, είναι 5 περίπου ημέρες. Με βάση λοιπόν τον κύκλο του Μέτωνα σχηματίσθηκε (από τους Αλεξανδρινούς αστρονόμους) ο πίνακας των πανσελήνων του Πάσχα, (Πασχάλιοι πίνακες) δηλαδή των μετά την 21η Μαρτίου (Ιουλιανού ημερολογίου) πανσελήνων.

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1582 που η Καθολική εκκλησία καθιέρωσε το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο (αυτό που έχουμε σήμερα και εμείς) για να διορθώσει το συσσωρευμένο λάθος του παλαιού (Ιουλιανού) ημερολογίου (τότε υπήρχε 10 μέρες καθυστέρηση του παλιού ημερολογίου δηλαδή η εαρινή ισημερία του 1582 αντί να γίνει στις 21/3 έγινε στις 11/3). Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν δέχτηκαν την ρύθμιση αυτή και ορισμένοι (οι παλαιοημερολογίτες) συνεχίζουν κανονικά μέχρι σήμερα να χρησιμοποιούν το παλιό ημερολόγιο.

Η Εκκλησία της Ελλάδας δέχθηκε το νέο ημερολόγιο στις 10 Μαρτίου 1924, ακολουθώντας την Ελληνική πολιτεία που το είχε αποδεχθεί το 1923, αλλά το Πάσχα και οι εξαρτώμενες από αυτό κινητές εορτές εξακολουθούν να εξαρτώνται από το παλιό ημερολόγιο. Έτσι άρχισαν τα προβλήματα με τις ημερομηνίες του Πάσχα στην χώρα μας (και σε όσες χώρες έχουν όμοιες ρυθμίσεις). Αυτά οφείλονται στα δυο σφάλματα στα οποία στηρίζεται ο υπολογισμός της ημερομηνίας του ορθόδοξου Πάσχα:

α) Χρησιμοποιεί τον κύκλο του Μέτωνα που έχει ήδη συγκεντρωμένο σφάλμα 4-5 ημερών.

β) Χρησιμοποιεί το παλιό ημερολόγιο με τα συσσωρευμένα σφάλματά του για τον προσδιορισμό της εαρινής πανσελήνου.

Αποτέλεσμα του πρώτου σφάλματος είναι να έχουμε τον εορτασμό του ορθοδόξου Πάσχα πολλές φορές όχι την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο, αλλά την επομένη, όπως π.χ. το 2000, 2003, 2009. Αποτέλεσμα του δευτέρου σφάλματος είναι να έχουμε τον εορτασμό του ορθοδόξου Πάσχα πολλές φορές μετά την δεύτερη εαρινή πανσέληνο π.χ. το 2002, 2008.

Στην περίπτωση που οι δύο πανσέληνοι (η υπολογισμένη με το Ιουλιανό και η υπολογισμένη με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) πέσουν την ίδια βδομάδα έχουμε κοινό Πάσχα Ορθόδοξων και Καθολικών όπως φέτος αλλά και το 2011. Να σημειώσουμε ότι με τους παλαιοημερολογίτες έχουμε πάντα κοινό Πάσχα, αφού το υπολογίζουμε με τον ίδιο τρόπο αλλά με διαφορά 13 ημέρες στην ημερομηνία.

Τα ημερολογιακά όρια μέσα στα οποία γιορτάζεται το Ορθόδοξο Πάσχα είναι από4 Απριλίου το νωρίτερο (πρώιμο Πάσχα), μέχρι 8 Μαΐου το αργότερο. Αυτό θα συμβαίνει μέχρι το έτος 2099 που το παλιό ημερολόγιο θα εξακολουθεί να έχει 13 ημέρες διαφορά από το νέο. Από το 2100 (που είναι δίσεκτο μόνο με το παλιό) η διαφορά των δυο ημερολογίων θα γίνει 14 μέρες και αυτό θα σημάνει την μετατόπιση προς τα πάνω των ορίων εορτασμού του Πάσχα.

Η συνεχής μετακίνηση προς τα πάνω των ημερομηνιών του Πάσχα λόγω του προσδιορισμού του σε σχέση με το παλιό ημερολόγιο θα έχει κάποτε εντυπωσιακές συνέπειες. Αν εξακολουθήσει η ορθόδοξη εκκλησία να στηρίζεται στο παλιό ημερολόγιο, το 5270 μ.Χ. το Πάσχα θα γιορταστεί στη 1 Ιουνίου, ενώ οι Καθολικοί θα το γιορτάσουν στις 11 Απριλίου. Και βέβαια η ημερομηνία όλο και θα μετατοπίζεται προς τα μπρος ώσπου κάποια στιγμή το Πάσχα θα γιορτάζεται στη μέση του Καλοκαιριού.

Πηγή: Δημήτρης Ι. Μπουνάκης, Σχολικός Σύμβουλος Μαθηματικών, από την δημοσίευσή του “Το τελευταίο πρώιμο Πάσχα” στο παράρτημα της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας Ν. Ηρακλείου.