«Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3

Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕMΕΣ εκκινούν το νέο τους αφιέρωμα με τίτλο Γυναίκες. Πρόκειται για μια σειρά ταινιών που αναδεικνύουν πολλαπλές πτυχές της γυναικείας υπόστασης και της σχέσης τους με το εξωτερικό περιβάλλον καθώς και με το άλλο φύλο, ενώ διαθέτουν κορυφαίες σκηνοθετικές υπογραφές όπως των Φρανσουα Τρυφό, Γούντι Άλεν, Κεν Ράσελ, Ρόμπερτ Όλτμαν. Πρώτη προβολή του αφιερώματος την Τρίτη του Πάσχα 10 Απριλίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) το αισθηματικό δράμα του Φρανσουά Τρυφό Ο άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες (Γαλλία, 1977, έγχρωμη, 120’). Παίζουν: Σαρλ Ντενιέ, Μπριζίτ Φοσέ, Νελί Μπορζό, Ζενεβιέβ Φοντανέλ, Λεσλί Καρόν. 

Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Παντελή Φραντζή. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το προς συζήτηση θέμα στο μάθημα για τον κινηματογράφο θα είναι: Η εμμονοληπτική αναζήτηση της γυναίκας σε όλα τα επίπεδα και το σινεμά του Τρυφό.

Ο ανήλικος Μπερτράν επισκιάζεται από την μορφή μίας ημίγυμνης, προκλητικής μητέρας. Ως ενήλικος, οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι όπως η σχέση με τη μητέρα του, γι’αυτό και ο ήρωάς του δεν νιώθει ποτέ ασφαλής και ισχυρός, ακόμα κι αν οι προσπάθειές του βρίσκουν πάντα ανταπόκριση.

Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Η πρώτη συνάντησή μας με τον Μπερτράν γίνεται το πρωινό της κηδείας του. Πίσω από το φέρετρό ακολουθούν μοναχά γυναίκες. Στο βάθος αυτής της επιθανάτιας, γυναικείας πομπής στέκεται και παρατηρεί η Ζενεβιέβ, η τελευταία ερωμένη του Μπερτράν. Καθώς μία μετά την άλλη, οι γυναίκες της ζωής του ρίχνουν και από μία χούφτα χώμα στο φέρετρο, η Ζενεβιέβ, εμείς, αλλά και ο ίδιος ο Μπερτράν, το βλέμμα του οποίου μοιραζόμαστε μέσα από την τρύπα στη γη, επιστρέφουμε λίγα χρόνια πίσω και ξαναζούμε το τελευταίο κεφάλαιο του Άντρα που αγαπούσε τις γυναίκες.

Γιατί όλα ξεκίνησαν, ή καλύτερα άρχισαν να οδηγούνται στο τέλος, όταν ο Μπερτράν αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο. Όχι για να επιβεβαιώσει κάποιο συγγραφικό δαιμόνιο, ούτε για να επωφεληθεί με δόξα και χρήματα από τις σπάνιες ερωτικές του επιδόσεις. Από αίσθηση καθήκοντος περισσότερο, ή υποταγής στην μεγαλύτερη του αδυναμία: τις γυναίκες.

Το 1977, έπειτα από ένα διάλειμμα, κατά το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με την υποκριτική, ο Τρυφό επιστρέφει και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η επιστροφή του γίνεται με έναν χαρακτήρα που είχε πρωτοπαρουσιάσει μία δεκαετία πριν, στο χιτσκοκικό film noir, Η νύφη φορούσε μαύρα. Ακολουθώντας το μοντέλο που ο ίδιος καθιέρωσε με τον Ζαν Πιέρ Λεό και την επί δεκαετίες συνεργασία τους, ο Τρυφό συνεργάζεται και πάλι με τον Σαρλ Ντενιέ, αυτή τη φορά για να καταδυθεί στα βάθη του φετιχισμού και των παιδικών τραυμάτων. Ο ήρωάς του, όπως και ο Αντουάν στα 400 χτυπήματα, μεγαλώνει στον αντίποδα μίας φυσιολογικής οικογενειακής ζωής. Στα σύντομα, ασπρόμαυρα flashbacks ο ανήλικος Μπερτράν επισκιάζεται από την μορφή μίας ημίγυμνης, προκλητικής μητέρας. Οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι όπως η σχέση με τη μητέρα του, γι’αυτό και ο ήρωάς του δεν νιώθει ποτέ ασφαλής και ισχυρός, ακόμα κι αν οι προσπάθειές του βρίσκουν πάντα ανταπόκριση.

Χωρίς απορριπτική διάθεση, αλλά ούτε και παρηγορητικά, περισσότερο ίσως με την γνωστή οικειότητα του σκηνοθετικού ύφους του, ο Τρυφό σκιαγραφεί μία προσωπικότητα παγιδευμένη στην πιο ατελέσφορη και μοναχική πραγματικότητα. Με ένα φιλμ ανένταχτο σε κατηγορίες, άλλοτε κωμικό και άλλοτε πάλι μελαγχολικό και οπωσδήποτε βαθιά ψυχαναλυτικό, ο Τρυφό ανοίγει το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας και της ζωής του. Πέντε ακόμη ταινίες, ένας θυελλώδης έρωτας με την τελευταία πρωταγωνίστριά του, Φανί Αρντάν, και ένα παιδί θα μεσολαβήσουν μέχρι αυτός ο άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες, το σινεμά και το Παρίσι όσο τίποτα άλλο, να φύγει από τη ζωή στις 21 Οκτώβρη του 1984.»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ «ΑΝΤΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ»

Εξάλλου, 10 λόγοι για να μη χάσετε τον Άντρα που αγαπούσε τις γυναίκες είναι:

Για τον εξαιρετικό συνδυασμό ελαφριάς κομεντί και ταινίας περιπλάνησης.

Γιατί ο Τρυφό, μέγας λάτρης του νουάρ, καταφέρνει να δώσει μια τέτοια αγωνιακή διάσταση.

Για το άκρως πρωτότυπο σενάριο.

Γιατί ενώ έχουμε μια σειρά πολλών ιστοριών, η ταινία δεν έχει αποσπασματικότητα και διατηρεί μια συνοχή.

Για τον άγνωστο στο ευρύ κοινό Σαρλ Ντενιέ, που κάνει έναν φανταστικό ρολό σε όλα τα επίπεδα.

Γα την εξαιρετική φωτογραφία στις αποχρώσεις του κίτρινου και ενίοτε του μπλε που αντιστοιχεί σε όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του ήρωα.

Γιατί ο Τρυφό, μέσω της εμψύχωσης του βασικού ήρωα, μας δίνει το πορτραίτο ενός άντρα βαθύτατα εμμονοληπτικού.

Για τον πολύπλοκο συνδυασμό των χαρακτηριστικών του ήρωα, που συνδυάζει επιθυμία, νεύρωση, κατακτητική διάθεση αλλά και σκοτεινές ιδέες.

Για να γίνει μια σύγκριση με το ριμέικ του Μπλέικ Έντουαρντς, που όσο καλό κι αν είναι, απέχει παρασάγγας από το φιλμ του Τρυφό.

Για τη βαθύτερη θεωρητική δομή της ταινίας, που είναι μια διερεύνηση της σχέσης επιθυμίας - αντικειμένου του πόθου - θανάτου.

Υ.Γ. Τη Δευτέρα 16 Απριλίου στις 21:00 η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ προβάλλουν στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος το δράμα εποχής του Κεν Ράσελ Ερωτευμένες γυναίκες (1969).